Του Νίκου Καρανίκα
Η πολιτική κατάσταση και η κοινωνική δυσαρέσκεια έχουν δημιουργήσει το τελευταίο διάστημα μια αισιοδοξία σε μεγάλο τμήμα του κόσμου γιατί βλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ το προσωπικό τους διέξοδο. Το προσωπικό τους συμφέρον ξέρουν ότι προκύπτει μέσω της κυβέρνησης του τόπου που θα υπάρξει αύριο με σκοπό να ανατραπεί αυτή η πολιτική, αυτή η κατάσταση. Επανέρχεται το προσωπικό όφελος μέσα από το κοινό συμφέρον. Το κοινό καλό ξαναποκτάει δύναμη.
Αυτή η μετατόπιση προς τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ενω του επιτίθενται εχθροί, φίλοι αλλά και εσωκομματικά. Αυξάνεται η επιρροή ακόμα και μετά τα αυτογκόλ από στελέχη του κόμματος με παραφωνίες, δηλώσεις, υπογραφές και λάθη, αλλά ακόμα και με την ύφεση των κινημάτων και μάλιστα του εργατικού. Αυξάνεται η επιρροή γιατί αυξάνονται και οι προσδοκίες για μια άλλη πολιτική. Αυτή η άλλη πολιτική είναι απαίτηση και αποτέλεσμα της απογοήτευσης τους από τα κόμματα που στήριζαν, από τα στελέχη που πίστεψαν, από την νοοτροπία που δημιούργησαν.
Η νοοτροπία του ιδιωτικού συμφέροντος που προέκυπτε από το ιδιωτικό συμφέρον και το κέρδος, από ρουσφέτια, απατεωνιές, λαμογιές, αλλά και υποτακτικότητα από τον εκβιασμό μιας φωτογραφικής διάταξης, μας διευκόλυνσης, της χειραγώγησης. Τώρα πάψανε αυτά αφού στέρεψε το κρατικό χρήμα και περιορίστηκε σε ελάχιστους. Δεν πάψανε οι εκβιασμοί όπως φάνηκε στις δημοτικές εκλογές αλλά ο κόσμος κάθε μέρα διαπιστώνει ότι οι κυβερνητικοί της νδ-πασοκ δεν έχουν την δύναμη που τους δίνει το αύριο της εξουσίας.
Αν και ο περισσότερος κόσμος υιοθετεί την ατζέντα των μμε παρόλα αυτά γίνονται κάποιες ρωγμές από κάποιες κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ που δεν κρύβονται όσο και αν λογοκρίνονται και φτιάχνουν στις παρέες την δική τους ατμόσφαιρα που φτάνει μέχρι να δημιουργούν το περιβάλλον μιας άλλης πολιτικής προοπτικής. Έτσι μεγάλα τμήματα κόσμου αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση δεν έχει τον έλεγχο της κατάστασης από τις ευρωεκλογές και μετά και υποχωρεί κάνοντας απελπισμένες παραστάσεις με εσωτερικές παρεκκλίσεις.
Από την κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ για την ΔΕΗ ώστε να γίνει κεντρικό θέμα τα κοινά και δημόσια αγαθά που είναι αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση τους, όπως οι αιγιαλοί με το ΤΑΙΠΕΔ, αλλά και τις εκκλησίες με τα κοινά δόγματα(και το Βατικανό), μέχρι το Κόμο, την φτώχεια μας και την ΔΕΘ -των 7 επίκαιρων σημείων, ο κόσμος γέρνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό είναι θέση και αχνοξέρει ότι είναι θέση ανατροπής και θα χρειαστεί κόπος. Αν βγουν τα στελέχη μας στα καφενεία και τα μαγαζιά της γειτονιάς τους, αν πάνε να αφουγκρασθούν τι συζητιέται θα δούνε ότι ο κόσμος είναι αναστατωμένος και στα όρια του αλλά και σε διάθεση, κατάσταση να μπει σε μια διαδικασία ανατροπής αρκεί να μην γίνουμε σαν τους άλλους εμείς οι ίδιοι ( και όχι αν έρθουν οι άλλοι σε μας). Αρκεί να μη κάνουμε εμείς πίσω στα χρόνια που έρχονται και… στα 7 σημεία. Καταλαβαίνουν καλύτερα από μας ότι θέλει χρόνο και πείσμα αλλά θέλει και να είμαστε επινοητικοί και πολυμήχανοι μέσα στην δίνη που θα δημιουργηθεί. Οι ζαπατίστας λένε: προχωράμε ρωτώντας, το σόι μου λέει: ρωτώντας πας στην πόλη.
Αντι να ασχολούμαστε με προ-σχεδιασμούς του κατάλογου με τις αξίες των πολιτικών μας προταγμάτων και της ιδανικής πολιτείας, του συμφωνημένου σεναρίου, θα ήταν καλύτερα να καλλιεργούμε την δυναμική της κατάστασης που έχει δημιουργήσει η κρίση, βάζοντας το ειδικό μας βάρος να γείρει στην συγκυρία και να να ενώσουμε τα κοινά μας δόγματα, απόψεις, αγωνίες, προοπτικές, κάνοντας πολιτική προς όφελος της κοινωνικής και ατομικής ευημερίας μέσα από τα κοινά αισθήματα του κόσμου. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι την εποχή του νεο-φιλελευθερισμού το κοινό καλό και συμφέρον γίνεται η απάντηση για το ατομικό καλό. Αποτελεί κοινό δόγμα για θρησκείες και πολιτικές ιδεολογίες και μένει να αποδειχτεί ποιοι το υπηρετούν. Μπορούμε να κάνουμε πολιτική έχοντας αρχές, αξίες και προτάγματα που υπηρετούν τον σκοπό αλλά με τρόπο που προκύπτει από την δυναμική της κατάστασης που διαμορφώνεται καθώς βάζουμε το χεράκι και εμείς, να μπορούμε να κάνουμε κάτι δίχως να να κατατρεχόμαστε από επίθετα που ζητάνε ταυτότητες.
Ο Άρης Βελουχιώτης δίχως να λέει την λέξη σοσιαλισμός και κομμουνισμός, συνέβαλε στην Ελεύθερη Ελλάδα που ήταν και σοσιαλισμός και κομμουνισμός. Όταν μιλάμε σε συνέδρια, ή στο Βατικανό καμιά αλλαγή θέσης και άποψης δεν έχει προκύψει ούτε για τις θρησκείες και τα δόγματα, ούτε για το κεφάλαιο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αυτό που έχουμε είναι η διατύπωση του ΣΥΡΙΖΑ για κοινή πορεία με τα κοινά δόγματα που μας ενώνουν, όπως για την ειρήνη, την εξάλειψη της φτώχειας, την αλληλεγγύη, την αγάπη και την ισότητα με τον πλησίον, την αισιοδοξία… Απόψεις δίχως πολιτικό κριτήριο για-στην συγκυρία και μάλιστα δίχως ιεράρχηση των κοινωνικών και πολιτικών προτεραιοτήτων δύσκολα μπορούν να δημιουργήσουν προοπτική και περιθωριοποιούνται από τον κόσμο.
Η συνάντηση ας πούμε με τον Πάπα αποτελεί ιστορική κίνηση που κάνει τα θέματα αυτά και την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν όχι μόνο ευρωπαϊκή απήχηση αλλά και παγκόσμια προβολή για την υπεράσπιση των κοινών- δημόσιων αγαθών, την δημοκρατία, το σταμάτημα της λιτότητας και της φορολογικής ασυλίας του μεγάλου πλούτου,το πρόβλημα και τα αίτια της φτώχειας. Η ευημερία είναι το κοινό δόγμα των ιδεολογιών και των θρησκειών και εμείς θα συμβάλουμε αν η ευημερία που θέλουμε είναι κοινωνική και ατομική και αυτό σημαίνει όρια, σε αντίθεση με τους νεοφιλελευθερους που δεν θέλουν όρια.
Τα δικά μας όρια είναι η δημοκρατία, το περιβάλλον, η ειρήνη, η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η αγάπη στον συνάνθρωπο μας. Αν μπορέσουμε να ιχνηλατήσουμε τις διαδρομές των πολιτικών αξιών που παίρνουν τον δρόμο των ανθρώπινων αυτιών και κάνουν παγκοσμίως κεντρική υπόθεση την φτώχεια και τα αίτια του, τότε θα μπορέσουμε να υπερασπιστούμε τα κοινά αγαθά ως κοινή υπόθεση για τους λαούς και να μετατρέψουμε τα κοινά αισθήματα του κόσμου σε πολιτική που ανατρέπει καθώς δημιουργεί τις νέες καταστάσεις. Η ανατροπή όπως δεν είναι ένα σύνθημα έτσι δεν είναι και υπόθεση μιας μέρας, μιας πράξης, ενός γεγονότος, μιας ταυτότητας και απαιτεί την λαϊκή συμμετοχή και την κατανόηση αυτής της πολιτικής. Ας μην κάνουμε αυτήν την υπόθεση μια χαμένη ευκαιρία λόγου της παραφωνίας, της προσωπικής ή τασικής φιλοδοξίας, της ιδεοληψίας και των άκαιρων σχεδιασμών.
Η ευκαιρία είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται κάθε δισταγμός σημαίνει καταστροφή, θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα, λέει ο Τζίμ Μόρισον
