Πλην Συριζαίων...

Γράφει η Μαρία Μπαλάφα

Πήγανε οι Συριζαίοι στη Μακρόνησο και δεν ρώτησαν τους νεκρούς, τους κομμουνιστές, την ιστορία.
Οι μακρονησιώτες που ήταν σήμερα εκεί, έπρεπε κι αυτοί να ρωτήσουν;
Κι ας πούμε ότι όντως δεν ρώτησαν τους νεκρούς, τους κομμουνιστές, την ιστορία. Ποιος έχει την αντιπροσωπεία όλων αυτών για να ρωτήσουμε, να πάρουμε την άδεια;
Πάντως όσοι βρέθηκαν σήμερα εκεί πάτησαν βαριά. Γιατί ποτέ δεν είναι φιέστα ή πανηγύρι. Άλλοι οι ίδιοι, άλλοι με οικογενειακή, άλλοι με συλλογική μνήμη. Αυτή που δεν πρέπει να υποκύψει στον αναθεωρητισμό.
Και όταν με το καλό η Μακρόνησος γίνει αυτός ο επισκέψιμος τόπος μαρτυρίου για όλη την οικουμένη, θα ζητιούνται πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων στην προβλήτα; Και ποια πληκτρολόγια θα δίνουν την έγκριση;
Ας αφήσουμε λοιπόν το ποιος πάει στη Μακρόνησο αισθανόμενος αριστερός και για να τιμήσει, και για να συμβάλει στην ιστορική μνήμη και να σταματήσει την απαξίωση μέσω του ιστορικού αναθεωρητισμού, έξω από την όποια αντιπαράθεση σε επίπεδο διαδικτύου. Άλλωστε τα άλλα θα κριθούν στην ώρα τους, ως είθισται με καθολική κάλπη κι όχι μέσω social media. Και στην κάλπη ψηφίζονται κόμματα, όχι like.
ΥΓ: Στις εξορίες αριστεροί βίωσαν τον αποκλεισμό από άλλους αριστερούς, αριστεροί που δεν άντεξαν και υπέγραψαν παρέμειναν αριστεροί, αλλά αποκλεισμένοι από το κόμμα και έφεραν βαριά την ήττα και προσωπικά. Αριστεροί είπαν: ούτε ψωμί, ούτε νερό στο δηλωσία "Μιζέρια". Κρίθηκαν κι αυτά, θα κριθούν κι άλλα. Αλλά σήμερα που τόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει στη Μακρόνησο χωρίς να πάρει την άδεια ποιων ας μην τα ξαναλέμε, ο Άδωνις Γεωργιάδης έπαιζε το δικό του σκληρά ιδεολογικό σκηνικό. Εκεί είναι η μάχη. Κι ευτυχώς εμείς οι Συριζαίοι με αυτούς θα δώσουμε τη μάχη.