ΑΠΟ ΑΓΡΟΤΟΠΑΙΔΟ ΣΤΗΝ ΤΕΓΕΑ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ. Του Πάνου Τριγάζη

ΑΠΟ ΑΓΡΟΤΟΠΑΙΔΟ ΣΤΗΝ ΤΕΓΕΑ, ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ   

του Πάνου Τριγάζη*

Η συγκυρία της φονικής πανδημίας απαιτεί να μιλήσουμε φέτος για τον γιατρό Γρηγόρη Λαμπράκη, 58 χρόνια από την δολοφονία του στην Θεσσαλονίκη, 22 Μαΐου 1963.  

Έχασε τότε η Ελλάδα ένα εθνικό κεφάλαιο, ένα πολύβαλκανιονίκη,  αντιστασιακό από τις γραμμές του ΕΑΜ, σύμβολο ενότητας της Αριστεράς, αλλά και έναν μεγάλο επιστήμονα, υφηγητή της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Στις βιογραφίες του αναφέρονται πάνω από σαράντα επιστημονικές εργασίες», γράφει σε σχετικό βιβλίο της η γιατρός και συγγραφέας Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου.

Ξεχωριστή η εργασία του με τίτλο «Ενδοκρινολογία», που κατατάσσει τον Γρηγόρη Λαμπράκη στους πρόδρομους του εν λόγω κλάδου της ιατρικής επιστήμης. Σύγγραμμά που είχε κατατεθεί μια ολόκληρη δεκαετία πριν αναγνωρισθεί η ειδικότητα στην Ελλάδα. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης έγινε υφηγητής μόλις 38 ετών, σε μια εποχή που η Ιατρική  Σχολή δεν ήταν εύκολα προσβάσιμη, το δε επάγγελμα ήταν για λίγους.  Για την εξέτασή του να γίνει υφηγητής αναφέρει στο προσωπικό του ημερολόγιο: «12 Μαΐου 1950, Παρασκευή, 7 μ.μ. Με καλούν στη Σχολή για προφορικές εξετάσεις. Πήγα μαζί με τον Θόδωρο. Καταλάβαινα απολύτως την σοβαρότητα της στιγμής. Ξεκίνησα απ΄το χωριό με μια τραγιασκούλα και τώρα χτυπώ την πόρτα της Ιατρικής Σχολής και ζητάω να γίνω υφηγητής».  Την πορεία του στην επιστήμη της Ιατρικής όφειλε, σε μεγάλο βαθμό, στον αδερφό του Θόδωρο Λαμπράκη, του οποίου το όνομα έδωσε στον πρώτο γιο του.  

Σημειώνω ότι ο πατέρας, Δημήτρης Λαμπράκης, που είχε 14 παιδία από δύο γάμους, προόριζε τον Γρηγόρη για διάδοχό του στις αγροτικές εργασίες, αλλά ένα πρωί   ανακοίνωσε στον αριστούχο γιο του «παιδί μου, λυπάμαι να σε βάλω στις λάσπες», δίνοντάς του την άδεια να φύγει, αρχικά για τον Πειραιά, όπου ήδη ήταν ο Θόδωρος, και στην συνέχεια να δώσει εξετάσεις στην Ιατρική Αθηνών. 

Ως ενεργός γιατρός, ο Γρηγόρης Λαμπράκης πρόσφερε τις υπηρεσίες του δωρεάν σε συμπατριώτες του Τριπολιτσιώτες, φτωχούς αγρότες, καθώς και σε άπορους κατοίκους της Αθήνας  και του Πειραιά, έχοντας αποκληθεί για την δράση του αυτή «γιατρός των φτωχών». Μέλος του Δ.Σ. του ΣΕΓΑΣ, τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια ίδρυσε το ΤΥΠΑ, δηλαδή, το Ταμείο Υγείας και Περίθαλψης Αθλητών.

Ως βουλευτής Πειραιά, μετά το 1961, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, στήριξε τον θεσμό του αγροτικού γιατρού, καταθέτοντας την πρώτη του ερώτηση στη Βουλή για το θέμα αυτό. 

Αναμενόμενο είναι να μη  θέλουν η Δεξιά και ακροδεξιά της Ελλάδας να θυμόμαστε τον Μαραθωνοδρόμο της ειρήνης, που η δολοφονία του ξεσήκωσε τον ελληνικό λαό και την διεθνή κοινή γνώμη, προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, τον Ιούνιο του 1963.  

Θυμίζω ότι μετά την φυγή Καραμανλή στο Παρίσι, τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963, κέρδισε η Ένωση Κέντρου χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία.  Επειδή ο Γεώργιος Παπανδρέου αρνείτο την κοινοβουλευτική στήριξη της Αριστεράς,   προκηρύχθηκαν νέες εκλογές, τις οποίες η Ένωση Κέντρου είχε κερδίσει με 52%.  Το αίμα του Λαμπράκη είχε γίνει ποτάμι, γκρεμίζοντας την Δεξιά από την κυβέρνηση, αλλά ακολούθησε η αποστασία, ανοίγοντας τον δρόμο για το χουντικό πραξικόπημα του 1967.

Μνήμη Λαμπράκη σημαίνει διαρκής αγώνας για την ειρήνη και τον αφοπλισμό, με κεντρικό αίτημα, τούτες τις μέρες, Ειρήνη με Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη. 

Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

Επίσκεψη στην Ακρόπολη

Οι οργανώσεις Πετραλώνων του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ οργανώνουν εκδήλωση με θέμα «Η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στα εργασιακά δικαιώματα»

Ένα νέο Όραμα για την Ευρώπη: Για μια νέα ενότητα. Του Στέλιου Παππά

 

Ένα νέο Όραμα για την Ευρώπη: Για μια νέα ενότητα.

1. Η απόρριψη της πρότασης για το κορονοομόλογο δεν είναι μια απλή έλλειψη αλληλεγγύης, είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι το γεγονός ότι προτάσσεται το εθνικό συμφέρον έναντι του κοινοτικού. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι, όσοι αρνούνται την καθιέρωση του ομολόγου θέλουν να διατηρήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των χωρών με τις οποίες είναι συνεταιρισμένοι μέσα στην Ε.Ε., ένα πλεονέκτημα το οποίο δεν προκύπτει από την καλύτερη οργάνωση της οικονομικής τους δραστηριότητας, ούτε από την ποιότητα των προσφερόμενων αγαθών και υπηρεσιών, αλλά από την προνομιακή θέση που κατέχουν στη σχέση τους με το χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα.

2. Είναι κοινά αποδεκτό ότι η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια με αυτό που είμασταν πριν την υγειονομική κρίση. Όμως θα πρέπει να συνομολογήσουμε ότι ήδη η Ε.Ε. βρίσκεται μακριά από αυτό που οι λαοί της Ευρώπης οραματίστηκαν για το κοινό μας μέλλον. Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι στο εσωτερικό της Ευρώπης, μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ζήσαμε μια περίοδο Ειρήνης. Τα γεγονότα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, παρά το γεγονός ότι ήταν οδυνηρά για τους λαούς της περιοχής, δεν αναιρούν την σημαντική σημασία της μακροβιότερης ίσως περιόδου Ειρήνης στην Ιστορία της γηραιάς ηπείρου.

Όμως η υγειονομική κρίση, που έρχεται σε συνέχεια μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης, αλλά και της αναπόφευκτης οικονομικής κρίσης που θα ακολουθήσει, επιβεβαιώνουν ότι, υπάρχει κάτι βαθύτερο που κρατάει μακριά την Ε.Ε. από τις ελπίδες που είχαμε επενδύσει σ’ αυτήν.

Υπάρχει κρίση στρατηγικής.

Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου αποτελεί την επιβεβαίωση.

3. Η πιθανότητα να διαλυθεί η Ε.Ε. δεν αποτελεί πλέον ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όλο και περισσότεροι θεωρούν ότι, τέτοια Ε.Ε. δεν έχει λόγο ύπαρξης. Μια ένωση κρατών όπου ο εθνικισμός θα καταργεί την αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη μέλη και τους λαούς της Ευρώπης, όπου αντί για ασπίδα ασφαλείας μπορεί να εξελιχθεί σε χώρο με οδυνηρούς και ανερμάτιστους ανταγωνισμούς και με ανεξέλεγκτές συνέπιες για το μέλλον που μας επιφυλάσσει.

4. Κανείς δεν μπορεί ζήσει και να αναπτυχθεί μόνος του. Ακόμη και αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους ισχυρό και σίγουρα είναι ισχυρότεροι των άλλων.

Όμως και κανείς δεν μπορεί να ανέχεται για πολύ τον ρόλο του υπηκόου και του υποτακτικού στους ισχυρούς.

5. Στην κρίση στρατηγικής της Ε.Ε. δεν πρέπει να απαντήσουμε με την διάλυση της, αλλά με μια νέα στρατηγική που να διαφυλάξει την ενότητα όσων περισσοτέρων γίνεται. Κανείς δεν περισσεύει, αλλά και κανείς δεν μπορεί να εκβιάζει.

Η ενωμένη Ευρώπη, ή θα είναι δημοκρατική και αλληλέγγυα ή θα οδηγήσει για μια ακόμη φορά τους λαούς σε περιπέτειες σαν αυτές που όλοι θέλουμε να αποτελούν μια θλιβερή ιστορική ανάμνηση.

6. Να δώσουμε ένα νέο όραμα στους λαούς της Ευρώπης.

Όλοι και όλες έχουμε αυτή την υποχρέωση και την ευθύνη απέναντι στην ιστορία και στις γενιές που θα μας διαδεχτούν.

Να ανακαλύψουμε την Στρατηγική της Εμβάθυνσης.

Να καλύψουμε το τεράστιο Δημοκρατικό Έλλειμμα.

Να προχωρήσουμε σε Γενναία Δημοκρατική Θεσμική ανασυγκρότηση.

Να ξεκινήσουν άμεσα οι εργασίες για:

1. Νέα Δημοκρατική και Κοινωνικά Δίκαιή Χάρτα θεμελιωδών Δικαιωμάτων υποχρεωτική, ως θεμελιώδες δίκαιο, ενσωματωμένη στο εθνικό δίκαιο, σε όλα τα κράτη μέλη.

2. Νέα συνταγματική Συνθήκη που θα θεμελιώνει την αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη, την δημοκρατία και την διαφάνεια.

3. Ενίσχυση των Εθνικών Κοινοβουλίων, του Ευρωκοινοβουλίου και ενίσχυση του ρόλου των Περιφερειών.

4. Ενοποίηση της εξωτερικής πολιτικής με σχέδιο για την υπεράσπιση της Ειρήνης και της ισότιμης συνεργασίας με όλες τις χώρες του πλανήτη.

5. Τραπεζική ενοποίηση με ενίσχυση χρηματοδοτικών φορέων ειδικού σκοπού και δημόσια παρέμβαση.

• Άμεσα είναι απαραίτητο να προχωρήσει η Ε.Ε. τώρα σε:

6. Επεκτατική πολιτική και ακύρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, για να ελαχιστοποιήσουμε την ύφεση.

7. Ισχυρή Δημόσια παρέμβαση στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.

8. Αμοιβαιοποίηση της πιστοληπτικής δυνατότητας των χωρών μελών και ενιαία διαχείριση-αντιμετωπίσει του χρέους, ώστε να διασφαλίσουμε ίσες προϋποθέσεις ανταγωνιστικότητας σε όλες τις χώρες μέλη της Ένωσης.

9. Ισχυρή Δημόσια παρέμβαση για την διασφάλιση των θεμελιωδών Κοινωνικών Αγαθών.

Ο χρόνος δεν μπορεί να σταματήσει και οι συνέπειες θα είναι ανεπανόρθωτες αν δεν δράσουμε άμεσα, χθες αν ήταν δυνατόν.

Να μην ανοίξουμε άλλες πληγές στο σώμα της Γηραιάς Ηπείρου.

Ένα νέο δημοκρατικό Όραμα για τους λαούς της Ευρώπης είναι αναγκαίο τώρα.

Στέλιος Παππάς

Στην Πλατεία Εργατικής Πρωτομαγιάς τιμούμε τους αγώνες των εργατών.