Αυτόνομη Παρέμβαση: Μέτρα ενίσχυσης των εργοδοτών

Αρθρο του Α.Πετρόπουλου στην χθεσινή Αυγή,

Η δέσμη των οκτώ προγραμμάτων / μέτρων «στήριξης» της απασχόλησης, που εξήγγειλε πρόσφατα ο υπουργός Εργασίας, ως «φάρμακο» κατά της ανεργίας, ούτε καινούργια είναι ούτε πρωτότυπη και κυρίως αποτελεσματική.

Πλην του προγράμματος της τετραετούς επιδότησης των ασφαλιστικών εισφορών προς τους εργοδότες, τα υπόλοιπα επτά είναι ακριβώς τα ίδια που είχε εξαγγείλει η προηγούμενη υπουργός με τις ίδιες τυμπανοκρουσίες στις 23 Απριλίου 2009 (και ποτέ δεν υλοποίησε) και είναι αποτυπωμένα στο ΕΣΠΑ του υπουργείου Εργασίας (Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού»), εντασσόμενα στις χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε.

Και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και αυτή της Ν.Δ., παραμένοντας δέσμια των νεοφιλελεύθερων προσεγγίσεων της Ε.Ε. στην οικονομία και την απασχόληση, επιμένει στην εφαρμογή των αδιέξοδων «ενεργητικών» πολιτικών απασχόλησης. Κατά το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, στο επίκεντρο των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης είναι η έννοια της «απασχολησιμότητας».

Από την αντίληψη αυτή ξεκινά όλο το πλέγμα ευελιξίας που προωθεί ο νεοφιλελευθερισμός στο πεδίο των ατομικών αλλά και συλλογικών εργασιακών σχέσεων, μέσω των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης: Μισθολογική ευελιξία, ατομικές συμβάσεις εργασίας, υπονόμευση συλλογικών συμβάσεων, ευέλικτα ωράρια, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, δανεισμός εργαζομένων, υπεργολαβίες.

Μία από τα ίδια

Εξετάζοντας ένα προς ένα τα μέτρα που εξήγγειλε ο Αν. Λοβέρδος, διαπιστώνουμε:

* Πρόγραμμα τετραετούς επιδότησης του συνόλου των ασφαλιστικών εισφορών προς τους εργοδότες για να κάνουν προσλήψεις: Η κυβέρνηση επαναφέρει με παραλλαγή την παλαιότερη πρόταση του Γ. Παπανδρέου στο Λαύριο πριν από 5 χρόνια, όπου πρότεινε την τετραετή απασχόληση των νέων χωρίς ασφάλιση. Τη στιγμή που στη χώρα μας, ο εφιάλτης της ανεργίας αποκτά μαζικές διαστάσεις, ξεπερνώντας τα 750.000 εγγεγραμμένα άτομα, η λύση που προτείνει η κυβέρνηση, μόλις και μετά βίας και για μια χρονική στιγμή μπορεί να συμβάλει σε μια οριακή άμβλυνση του προβλήματος της ανεργίας. Το χειρότερο είναι ότι θα υπάρξει μια μετατόπιση της ανεργίας σε μεγαλύτερες ηλικίες και μάλιστα με υψηλό κόστος (750 εκατ. για 4 έτη)

* Προγράμματα κατάρτισης εργαζομένων, για την ενίσχυση της προσαρμοστικότητας των επιχειρήσεων, με έμφαση στους επαπειλούμενους εργαζόμενους, σε επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα σημαντικά προβλήματα μείωσης της οικονομικής δραστηριότητας: Πρόκειται για έμμεση επιδότηση (250 εκατ. ευρώ), που γίνεται υπό τον μανδύα της επαγγελματικής κατάρτισης. Ουσιαστικά η κυβέρνηση ενθαρρύνει, επιβραβεύει και καλύπτει τους εργοδότες να προχωρήσουν σε τριήμερα ή τετραήμερα απασχόλησης επιδοτώντας ουσιαστικά τις επιχειρήσεις με «εκπαιδευτικά επιδόματα», ώστε να καλύψουν μέρος του μισθού των εργαζομένων που χάνεται από την εκβιαστική μετατροπή της πλήρους σε μερική απασχόληση. Με τον τρόπο αυτό υλοποιούνται οι προτάσεις Μίχαλου (ΕΒΕΑ) και ΣΕΒ.

* Προγράμματα κοινωνικής / κοινωφελούς εργασίας, με έμφαση στις ομάδες ανέργων με ιδιαίτερες δυσκολίες ένταξης στην αγορά εργασίας, καθώς και τα άτομα με ειδικές ανάγκες: Πρόκειται για τα μόνα προγράμματα που επιτρέπει η Ε.Ε. για απασχόληση στον δημόσιο και τον μη -κερδοσκοπικό τομέα της οικονομίας, τα οποία όμως υπόκεινται σε περιορισμούς ως προς τη μορφή και τη διάρκεια απασχόλησης, δηλαδή δεν δημιουργούν μόνιμες θέσεις εργασίας και στοχεύουν κυρίως στην άμβλυνση των ανισοτήτων για όσα άτομα (π.χ. ΑΜΕΑ) δεν μπορούν να βρούν θέση απασχόλησης στην «ελεύθερη» αγορά εργασίας.

* Προγράμματα μετατροπής του επιδόματος ανεργίας σε επίδομα απασχόλησης: Πρόκειται για τη γνωστή και πλήρως αποτυχημένη συνταγή Πετραλιά - Βερναδάκη, όπου με πρόσχημα την επιδότηση της εργασίας (και όχι της ανεργίας), παρέχονται πρόσθετες επιχορηγήσεις σε εργοδότες, για να κάνουν προσλήψεις, οι οποίες με τις γνωστές εργοδοτικές πρακτικές της εξώθησης του εργαζόμενου σε παραίτηση, έχουν ως ημερομηνία λήξης την ημερομηνία λήξης της επιχορήγησης και στη συνέχεια νέες προσλήψεις άλλων επιδοτούμενων άνεργων, ώστε να συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.

* Ειδικά κλαδικά προγράμματα μετατροπής του επιδόματος εποχικής ανεργίας σε επίδομα απασχόλησης, με έμφαση σε κίνητρα για τη διεύρυνση της περιόδου λειτουργίας των επιχειρήσεων του τουριστικού τομέα: Μέτρο ανάλογο του προηγούμενου, το οποίο εφάρμοσε για ένα διάστημα η Πετραλιά, επιχορηγώντας και «ικετεύοντας» τους εργοδότες μόνο και μόνο να μην κάνουν απολύσεις!

* Ολοκληρωμένα τοπικά σχέδια απασχόλησης για περιοχές σε κρίση: Πρόκειται για επαναφορά, με άλλη διατύπωση, των παλαιότερων αποτυχημένων Τοπικών Σύμφωνων Απασχόλησης (ΤΣΑ), τα οποία λειτούργησαν μόνο για την περίοδο επιχορήγησής τους χωρίς να αφήσουν μόνιμες θέσεις εργασίας, διαλύοντας όμως τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αφού οι συμμετέχοντες σε αυτά (ανεξαρτήτως κλάδου και επαγγέλματος) αμείβονταν με την ΕΓΣΣΕ, πιέζοντας συνολικά τις τοπικές οικονομίες για τη μη εφαρμογή των ΣΣΕ.

* Προγράμματα εναλλασσόμενης επαγγελματικής κατάρτισης και στη συνέχεια επιδοτούμενης απασχόλησης για τους τομείς της πράσινης ανάπτυξης: Η δήθεν «δυναμική» σύνδεση απασχόλησης με την πράσινη ανάπτυξη δεν είναι τίποτε άλλο από τα γνωστά προγράμματα κατάρτισης ανέργων, για τα οποία όμως δίνεται στον εργοδότη διπλή επιδότηση: μία επιδότηση για την κατάρτιση (πρακτική άσκηση στην επιχείρηση, δηλαδή δωρεάν εργατικό δυναμικό) και δεύτερη επιδότηση για τυχόν πρόσληψη με τα γνωστά χαρακτηριστικά της ευελιξίας και της συγκεκριμένης διάρκειας.

* Προγράμματα για την ενίσχυση της αυτοαπασχόλησης: Πρόκειται για τα γνωστά προγράμματα Νέων Ελεύθερων Επαγγελματιών (ΝΕΕ) που επί χρόνια υλοποιεί ο ΟΑΕΔ και τα οποία γίνονται χωρίς σχεδιασμό ως προς την αγορά εργασίας, ουδέποτε αξιολογούνται και «χρυσώνουν» το χάπι της ανεργίας, χρηματοδοτώντας συνήθως νέους για να αναπτύξουν κατά κανόνα μια θνησιγενή ατομική επιχείρηση σε υπερκορεσμένα επαγγελματικά αντικείμενα (κουρεία-κομμωτήρια, καφετέριες κ.λπ.).

Προδιαγεγραμμένη αποτυχία

Η εμπειρία τόσο άλλων χωρών όσο και της δικής μας έχει αποδείξει ότι όλα αυτά τα προγράμματα έχουν αποτύχει, γεγονός που αποδεικνύεται από τα υψηλότατα ποσοστά ανεργίας, ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση. Ως πολιτικές, δεν καλύπτουν το σύνολο των ανέργων, αλλά μόνο ένα μικρό μέρος αυτών και, κατά συνέπεια, έχουν περιορισμένη αποτελεσματικότητα ως προς τη συνολική αντιμετώπιση του φαινομένου της ανεργίας.

Δεν ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις λειτουργούν ως μηχανισμοί ενίσχυσης των επιχειρήσεων για τη διευθέτηση της εργασίας και την υποκατάσταση της κανονικής απασχόλησης από την επιδοτούμενη απασχόληση. Επιπλέον δημιουργούν αποκλεισμούς για όσους εργαζόμενους ή άνεργους δεν είναι δικαιούχοι των προγραμμάτων, ειδικά δε όσους ανήκουν στις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες.

Οι παρεμβάσεις αυτές δεν έχουν γενικό και διαρκή χαρακτήρα με σταθερούς κανόνες (οικονομικούς και δικαίου), αλλά διαμορφώνονται και υλοποιούνται ως προγράμματα με συγκεκριμένη (και περιορισμένη) χρηματοδότηση, μικρή χρονική διάρκεια και απευθύνονται σε συγκεκριμένες ομάδες στόχους

Το έργο της παρακολούθησης και αξιολόγησης της επίτευξης ή μη ποσοτικοποιημένων στόχων των προγραμμάτων δεν υφίσταται καν. Η σημερινή κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες) αποφεύγει να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα επαρκές σύστημα καταγραφής της υφιστάμενης κατάστασης στην αγορά εργασίας και της αποτελεσματικότητας των ενεργητικών πολιτικών και προγραμμάτων απασχόλησης. Ο όποιος μηχανισμός για την παρακολούθηση και τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας των εφαρμοζόμενων προγραμμάτων είναι ανεπαρκέστατος. Υποτίθεται ότι από το 2003 για πρώτη φορά αναπτύχθηκε από την αρμόδια εταιρεία ΠΑΕΠ Α.Ε. (πρώην θυγατρική ΟΑΕΔ και νυν του ΥΠΑΚΠ) το μηχανογραφικό σύστημα ώστε να υπολογίζονται οι δείκτες αξιολόγησης. Μέχρι σήμερα έχει υπάρξει μόνο μία έκθεση παρουσίασης και αποτίμησης των προγραμμάτων (ΝΕΕ, ΝΘΕ και stage) που αφορά κυρίως το 2002 (με ορισμένα στοιχεία του 2001 και 2003) και αυτή εντασσόμενη σε μια καθαρή προσπάθεια εξωραϊσμού και δικαιολόγησης της κυβερνητικής πολιτικής.

Σε κάθε περίπτωση, και εν μέσω οικονομικής κρίσης, τα τελευταία διαθέσιμα (και εντελώς αποσπασματικά) στοιχεία τόσο για την αγορά εργασίας (π.χ. εξειδικευμένοι δείκτες ανεργίας ανά περιφέρεια, ζήτηση ειδικοτήτων κ.λπ.) όσο και για τα αποτελέσματα των προγραμμάτων απασχόλησης αναφέρονται στο έτος 2005.

Η μέχρι σήμερα εμπειρία αποδεικνύει επίσης τη μεγάλη διαχειριστική αδυναμία εκ μέρους τους ΟΑΕΔ, ο οποίος εξακολουθεί να μην έχει σαφή εικόνα των δεδομένων της αγοράς εργασίας, ούτε να διαθέτει γνώση των χαρακτηριστικών των ανέργων που υποτίθεται πως καταγράφει και εξυπηρετεί.

Επιπρόσθετα, στον ΟΑΕΔ ασκείται και, δικαίως, αυστηρότατη κριτική για γραφειοκρατία, πολυπλοκότητα διαδικασιών, μη ύπαρξη σταθερού κανονιστικού πλαισίου (προϋποθέσεις, διαδικασία υπαγωγής, λειτουργία υπηρεσιών ΟΑΕΔ) τόσο εκ μέρους των επιχειρήσεων όσο και εκ μέρους των ανέργων.

Ενα πολιτικό ανέκδοτο που σαρώνει...

Ο Παπανδρέου σε συνάντηση του με τον Obama κατά την διάρκεια του επίσημου δείπνου που του παρέθεσε βρήκε ευκαιρία και τον ρωτά;
-“Πως τα καταφέρνεις και η διακυβέρνηση σου είναι τόσο αποδοτική και επιτυχημένη, δεν μας λες και μας ποιο είναι το μυστικό.”
- “Να σου πω” του λέει ο Obama, “ το μυστικό είναι να είσαι περιστοιχισμένος από έξυπνους ανθρώπους»
Ο Παπανδρέου δείχνει προβληματισμένος και τον ρωτά.
- « Μα, πώς όμως θα ξέρω ότι οι άνθρωποι μου είναι πραγματικά έξυπνοι?»
- «Εύκολο» του απαντά ο Obama. «θα τους κάνεις δύσκολες ερωτήσεις κρίσεως και θα αξιολογείς τις απαντήσεις τους.» Τότε σηκώνει το τηλέφωνο του και καλεί τον αντιπρόεδρο Joe Biden να παρουσιαστεί αμέσως.
- «Δε μου λες Joe, αν υποθέσουμε ότι οι γονείς σου έκαναν παιδί και έστω ότι αυτό δεν είναι ούτε αδελφός σου ούτε αδελφή σου, ποιος θα ήταν?»
- «Εύκολο» απαντά ο Joe Biden «θα ήμουν εγώ»
-"Βλέπεις" του λέει?
Ο Παπανδρέου επιστρέφει στην Ελλάδα και καλεί στο γραφείο του τον Πάγκαλο.
- «Δε μου λες ρε Θόδωρε» τον ρωτά «αν υποθέσουμε ότι οι γονείς σου έκαναν παιδί και έστω ότι αυτό δεν είναι ούτε αδελφός σου ούτε αδελφή σου, ποιος θα ήταν?»
Ο Πάγκαλος κομπιάζει και απαντά « Πρόεδρε, να το ερευνήσουμε λίγο το θέμα και επανέρχομαι.»
Βγαίνει έξω ο Πάγκαλος, πάει βρίσκει τους συμβούλους του, τους ρωτά μα όλοι τους ήταν ανίκανοι να απαντήσουν. Στον διάδρομο συναντά βιαστικό τον Παπακωνσταντίνου και τον σταματά. «Δε μου λες ρε Γιώργο, αν υποθέσουμε ότι οι γονείς σου έκαναν παιδί και έστω ότι αυτό δεν είναι ούτε αδελφός σου ούτε αδελφή σου, ποιος θα ήταν?»
- «Εύκολο» του απαντά εκείνος «θα ήμουν εγώ»
Τότε τρέχει ο Πάγκαλος στο γραφείο του πρωθυπουργού, ανοίγει την πόρτα και του λέει.
-«Πρωθυπουργέ μου, σχετικά με εκείνο το πρόβλημα που μου θέσατε, η απάντηση είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου..»
Τότε σηκώνεται έξαλλος ο Παπανδρέου, τρέχει προς το μέρος του Πάγκαλου και με βροντερή φωνή του λέει « ΟΧΙ ηλίθιε, η σωστή απάντηση είναι ο Joe Biden !!!!

Ο αχταρμάς της Μπατζελή

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ (δημ.στην Αυγή)

Κάτι μάθαμε για τους αγρότες των μπλόκων, διαβάζοντας όσα είπε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής η κυρία Μπατζελή. Μάθαμε ας πούμε ότι «πρόκειται για ένα συνονθύλευμα χωρίς επαρκή νομιμοποίηση… Υποθέτουν ότι εκπροσωπούν τους αγρότες, το πανελλαδικό συντονιστικό είναι αχταρμάς που αγγίζει τα όρια του αναρχοσυνδικαλισμού, με τον οποίο συντονίζονται συνδικαλιστές του ΚΚΕ και της ΝΔ». Μάθαμε επίσης ότι, «οι περισσότεροι είναι επιχειρηματίες… Τρελαίνονται από τη δημοσιότητα, περιφρονούν την πολιτική ηγεσία της χώρας… Ορισμένοι μοιάζουν με τραμπούκους, απειλούν και εκβιάζουν… Γενικώς παίζουν παιχνίδια εξουσίας…».

Άντε βρες άκρη με το ξέσπασμα αυτό μιας υπουργού με τόση τεχνοκρατική εμπειρία, τόσα χρόνια στην Ευρώπη και τόση άχραντη ευγένεια στα τηλεοπτικά παράθυρα. Να συγκρούεται έτσι μετωπικά με την κυβέρνησή της, που μας έχει πάρει τα αφτιά ότι οι αγρότες έχουν δίκιο, ότι πρέπει να υπάρξει διάλογος, ότι δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά υπάρχει έρωτας; Να τους καλεί από τη μια μεριά στο υπουργείο για να συζητήσουν και από την άλλη να τους αποκαλεί συνονθύλευμα; Να προσπαθεί ο κάθε Πρωτόπαπας, ο κάθε Παπουτσής αλλά κι ο Παπανδρέου ο ίδιος να εκτονώσουν την κατάσταση και να έρχεται η καθ' ύλην αρμόδια με την επιθυμία να ακούσει ένα ωραίο μπαμ να γίνουν όλα γης μαδιάμ;

Ο παραλογισμός δεν έχει όρια, δεν εξηγείται, υπεισέρχονται άλλοι ψυχολογικοί παράγοντες, λέει η καλλιεπής υπουργός στην ίδια συνέντευξη. Τα λέει βέβαια αυτά τα ψυχιατρικά για τους αυτουργούς των μπλόκων, αλλά αν ταιριάζουν μια φορά σε κάποιους από αυτούς, πόσες φορές ταιριάζουν σε κείνον ή εκείνη που γενικώς παίζει παιγνίδια εξουσίας και επιτρέπει στον εαυτό της να βγάζει με τόσο απερίσκεπτο τρόπο τα απωθημένα της; Εντάξει, δεν τους αγαπάει αυτούς τους άξεστους η Ευρωπαία υπουργός μας , αλλά εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε γιʼ αυτό; Ότι με τέτοια μυαλά η ίδια θα φύγει νύχτα είναι σίγουρο και να το θυμηθείτε. Αλλά τι χρωστάει η κοινωνική ειρήνη που υποτίθεται ότι επιδιώκει ο πρωθυπουργός; Γίνεται κοινωνική ειρήνη με συνονθυλεύματα;

Τι να πεις... Εκτός πια κι αν δεν πρόκειται για απερισκεψία, αλλά το πήραν απόφαση «να σπάσουν τον τσαμπουκά» των μπλόκων. Κι αν πήραν τέτοια απόφαση, αν το υπουργικό ξέσπασμα δεν ήταν ψυχολογικού, αλλά πολιτικού χαρακτήρα, τότε καλά ξεμπερδέματα…

Σχόλιο στην κόκκινη πιπεριά...του Γρηγόρη Ψαριανού

Το σχόλιο ανέβηκε στον ιστότοπο Κόκκινη Πιπεριά


Αγαπητοί σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, συναγωνιστές και συνοδοιπόροι, δεξιοί αναθεωρητές, σταλινικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, κενροαριστεροί, αντιευρωπαϊστές και τσιράκια του Μάαστριχτ, αναρχοαυτόνομοι και λικβινταριστές, ρεβιζιονιστές και κομμουνιστοχριστιανοί, οπορτουνιστές και δογματίλες, ξεστρατισμένοι κνίτες και συντεταγμένοι αντιφρονούντες, σκύθες και ιλλυροί, πελασγοί και ακαρνάνες, πομάκοι και ρουμανόβλαχοι, λακέδες και λακεδαιμόνιοι, πασοκιστές και αντίχριστοι, χειροπράκτες και διανοούμενοι, μακεδόνες και γυφτοσκοπιανοί, εξαρχειώτες και εξαρχειωμένοι, αντιλόπες και στρουθοκάμηλοι, μπετοναρμέδες και ρεμπετασκέρηδες. "Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει. Δεν έχει αλλαγή. Καμμιά φωτιά στην κορυφή του. Κράτησα τη ζωή μου. Το χιόνι και το νερό παγωμένο. Βραδυάζει. Στα πατήματα των α-λόγων" (Σεφέρης, μουστάκια...).

Δύσκολοι οι καιροί για ομονοούντες και ετεροδημότες. Για ελευθερόφρονες και φραξιονιστές. Τι κι αν χρειάζεται η μέγιστη κοινή σύμπραξη για τους ελάχιστους κοινούς στόχους. Πώς να συνταιριάσουμε τον ελάχιστο κοινό διαιρέτη με τον μέγιστο κοινό πολλαπλασιαστή, άνθρωποι μονάχοι σα ξεδοντιασμένοι βράχοι, πολυδιαβασμένοι, παραμορφωμένοι, αστοιχείωτοι. "Αλλοίμονο σ' αυτούς που (δεν) αγάπησαν, αλλοίμονο, αλλοίμονο, αλλοίμονο.
Αλλοίμονο σ' αυτούς που (δε) δακρύσανε, ζωή, την ομορφιά σου (δε) γνωρίσανε, ζωή" (Κωστής Χρήστου, μουστάκια...).

Αλλοίμονο αν στον κοινό αγώνα, ας πούμε για τη μονοδρόμηση της Μεσογείων, θέτουμε ο καθένας ως μόνος γνώστης της μόνης αλήθειας, ως προαπαιτούμενα μαξιμαλιστικά ιδεολογήματα, προλεταριακούς διεθνισμούς, δικτατορίες (κατά) του προλεταριάτου, υποταγή στην κομματική γραμμή που είναι μία και αδιαίρετη, στο σφυροδρέπανο, στον δικέφαλο αετό ή στο μανιφέστο του Πατέρα.

Πώς θα συν-αγωνιστούμε ευρωπαϊστές με αντιευρωπαίους, συστημικοί με αντισυστημικούς, συσπειρωμένοι με ασυσπείρωτους, εκλεγμένοι με αυτοδιορισμένους, καθαρόαιμοι επαναστάτες με αλλοτριωμένους μεταρρυθμιστές, ψιλοσυμβιβασμένοι με χοντροασυμβίβαστους, ερματισμένοι (sic) με ανερμάτιστους.

Τι πιθανότητες έχουμε να πετύχουμε τον κοινό στόχο;
Μάλλον η Μεσογείων δεν θα μονοδρομηθεί ποτέ (βέβαια ίσως τότε ανακαλύψουμε ότι ίσως είχαμε βάλει λάθος στόχο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, όπως επίσης μπορεί η μονοδρόμηση να γίνει από άλλους και κόντρα στο κοινό συμφέρον).
"Η νύχτα απλώθηκε παντού, είν' το τραγούδι τ' ουρανού, νύχτα βαθιά, πολύ βαθιά μεσ' την ψυχή μου, με σκέπασε η ερημιά, μια θλίψη και μια παγωνιά, γιατί να φύγεις (σφύριζα...) ξαφνικά απ' τη ζωή μου.

Θέλω απόψε να σου γράψω, μα φοβάμαι μήπως κλάψω, με κουράσανε τα δάκρυα κι οι λυγμοί, τα παράθυρά μου κλείνω, πάλι μόνος μου θα μείνω, θα με πνίξουν πάλι απόψε οι στεναγμοί" (Μητροπάνος, μουστάκια...).

Συριζίτες και Συριζίτισες, Συνασπισμένοι και Συνασπισμένες, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, Σφυριχτές και Σφυριζόμενοι, Ακροκεντριστές και Κεντροακραίοι, μπορούμε άλλοι να πάμε στο αγαπημένο μας ΚΚΕ με τη μία και μόνη γραμμή που τόσο πολύ γουστάρουμε να εκφράζουμε και να υπηρετούμε, άλλοι στις ανταρσύες και στα αγαπημένα μας γκρουπούσκουλα που τρεις κι ο κούκος κάνουμε την επανάστασή μας μέχρι να διασπαστεί κι ο τελευταίος, άλλοι στο αγαπημένο μας πανελλήνιο σοκ για γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια κι άλλοι να ξαναπάμε σπίτια μας.

Επίσης μπορούμε να οργανώσουμε νέες ομάδες, κόμματα και κινήματα μέχρι να ξαναδιασπαστεί κι ο τελευταίος και να κλείσει και τις πόρτες. Πέντε άτομα, έξι διασπάσεις, το 'χουμε κερδίσει με αγώνες και θυσίες. Και τριάντα διασπάσεις το εξάμηνο στην ομάδα των επτά υπέροχων επίσης το 'χουμε.

Τίποτα καλύτερο, τίποτα πιο έξυπνο και πιο αποτελεσματικό μπορούμε να κάνουμε; Έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και τόσο αργά. "Κάλλιο αυγά παρά πουρέ" (Δικό μου, μουστάκια...).

* Ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

«ΔΕΚΑ ΣΗΜΕΙΑ» ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ

25 Ιανουαρίου 2010

• Δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας
• Για ένα Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης
• Η Αριστερά καλείται από την Ιστορία

Τη Συνέντευξη διεύθυναν ο Δήμος Τσακνιάς, από την Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και η Αυγή Θεοδόση από την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ. Στη Συνέντευξη παρευρέθηκαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα τους οι : Περικλής Κοροβέσης, Γιάννης Μπανιάς, Γιάννης Θεωνάς, Αντώνης Νταβανέλος, Νίκος Γαλάνης, Γιώργος Σαπουνάς, Ελένη Πορτάλιου, Ρούντι Ρινάλντι,Γιώργος Χελάκης κ.α.

Πρώτο: Τον χειμώνα του 1898, με κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη, οι Μεγάλες Δυνάμεις επιβάλλουν στην ελληνική Βουλή την ψήφιση νόμου για Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

Τον χειμώνα του 1951, με κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Peurifoy ανακοινώνει την εισοδηματική και αγροτική πολιτική και τη ματαίωση κάθε επένδυσης σε υδροηλεκτρικά έργα και λιπάσματα.

Τον χειμώνα του 2010, με κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, Επίτροποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κοινοτικοί υπαλληλίσκοι που καθοδηγούν έλληνες υπουργούς, κοράκια από ομίλους διεθνών πειρατικών κεφαλαίων αποφασίζουν για τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τον ελληνικό προϋπολογισμό, Νομοσχέδια, όπως για τις οφειλές των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, γελοιοποιώντας την Ελληνική Βουλή.

Διευθυντικά κοινοτικά στελέχη με απολαβές 20.000 ευρώ κόβουν τις συντάξεις των 500 ευρώ. Διατάσσουν μειώσεις στην Παιδεία και την Υγεία και σιωπούν για τις δαπάνες για τις στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν και το Κόσοβο.

Η κυβέρνηση σκύβει το κεφάλι στις Βρυξέλλες. Και ορθώνει το ανάστημα στις νέες και τους νέους των Stage και στους αγρότες των μπλόκων.

Δεν πρόκειται για προσαρμογή της χώρας μας σε αποφάσεις διεθνών οργανισμών, σε μια εποχή που όντως μια σειρά μεγάλα θέματα ρυθμίζονται πια σε διασυνοριακό πλαίσιο.

Πρόκειται για τελεσίγραφα, εκβιασμούς, υπαγορεύσεις και τελικά διακυβέρνηση της χώρας μας από ακραίους κύκλους ενός επιθετικού και εκδικητικού καπιταλισμού.

Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στιγμές που μπορούν να αφήσουν μόνιμο στίγμα στη χώρα.

Αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα θα ήταν ντροπή και αίσχος για τον λαό κάθε χώρας.

Δεύτερο : Η ποινικοποίηση της Ελλάδας από υπερεθνικά καπιταλιστικά κέντρα δεν συνδέεται μόνο με την χρεοκοπία ενός οικονομικού μοντέλου αντιπαραγωγικής ανάπτυξης με άνευ ορίων δανεικά που οδήγησε σε υψηλούς αρνητικούς δημοσιονομικούς δείκτες.

Η Γερμανία και η Γαλλία έχουν επίσης διαρρήξει τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας για το δημόσιο έλλειμμα. Η Ιταλία υπερβαίνει σε εξωτερικό χρέος την Ελλάδα. Αντί να γίνουν «στόχοι», τα κριτήρια διευρύνθηκαν στα μέτρα τους.

Η χώρα όπου η διαφθορά έχει φτάσει μέχρι το γραφείο του πρωθυπουργού της με την απεχθή μάλιστα μορφή της μαφίας είναι η Ιταλία. Κοιτίδα της διαφθοράς όμως σήμερα προβάλλεται η Ελλάδα.

Με τον πιο ανόητο τρόπο η χώρα μας παρουσιάζεται ως ο ευρωπαϊκός «αποδιοπομπαίος τράγος». Αντικείμενο χλευασμού, διακωμώδησης και περιφρόνησης.

Όχι λόγω των οξύτατων οικονομικών της προβλημάτων. Λόγω της συνεχούς δουλοπρέπειας των κυβερνώντων απέναντι στους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς.

Κατά κύριο λόγο γιατί δεν διέθετε και δεν διαθέτει κυβέρνηση με αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας, με αντιστάσεις, με ισχυρό διαπραγματευτικό μέτωπο, με στήριξη στο λαό, με στρατηγική ανασυγκρότησης της χώρας έξω από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνήσεις, επέλεξαν να υπηρετήσουν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, αντί να στηρίξουν τους εργαζόμενους. Συνδιαμόρφωσαν και συναίνεσαν στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, ώστε να μπορεί σήμερα να εκβιάζει την Ελλάδα με αποπομπή από τη ζώνη του ευρώ.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνήσεις, αντί με παρρησία να αμφισβητούν το Σύμφωνο Σταθερότητας, κουτοπόνηρα μαγειρεύουν τα στοιχεία για να δείξουν «διαγωγή κοσμιωτάτη». Και μετά καταγγέλλουν διεθνώς η μία την άλλη.

Τρίτο : Αυτοί που θέτουν θέμα κρίσης εμπιστοσύνης για την Ελλάδα είναι κυρίως οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Αυτοί που θέτουν την Ελλάδα στο εδώλιο του κατηγορημένου, για τα φαινόμενα διαφθοράς, είναι κυρίως οι πρωταγωνιστές στο πλανητικών διαστάσεων οικονομικό σκάνδαλο με τα τοξικά ομόλογα και τα bonus.

Οι περιβόητοι «Οίκοι Αξιολόγησης», αναγνωρισμένοι θεσμικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, βαθμολογούν με «πλην» την Ελλάδα με την ίδια ιδιοτέλεια που βαθμολογούσαν με «συν» την Lehman Brothers, τρεις μέρες πριν την κατάρρευσή της.

Οι «αγορές», τις οποίες επικαλούνται καθημερινά τα Μέσα Ενημέρωσης του συστήματος, που απαιτούν την ευθυγράμμιση μας με τις διαθέσεις τους, αποτελούν ένα συρφετό από τοκογλύφους, μεγαλοαπατεώνες, μαυραγορίτες που τίναξαν στον αέρα την διεθνή οικονομία.

Το άνοιγμα από τα τοξικά ομόλογα των ευρωπαϊκών τραπεζών υπολογίζονταν σε δύο δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ. Το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας σε τρεις δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Για τις τράπεζες η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε τη μαζική εισροή ασύλληπτου μεγέθους κεφαλαίων για να επιζήσουν. Για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, ζητά αμείλικτα την οικονομική της εξόντωση.

Η Ελλάδα, με απόλυτη ευθύνη του πολιτικού της συστήματος, έχει βρεθεί στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης.

Το ελληνικό κράτος δέχεται παθητικά να είναι το αντικείμενο εκδικητικότητας όλων εκείνων των κύκλων που πριν λίγους μήνες μόνο αισθάνθηκαν να απειλούνται θανάσιμα από τον κρατικό εναγκαλισμό και έλεγχο από τις εθνικοποιήσεις.

Η Ελλάδα έχει γίνει με τα spread μικρό χρυσωρυχείο της παγκόσμιας κερδοσκοπίας.

Η Ελλάδα έχει κινηθεί προς το εκρηκτικό επίκεντρο των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ιδιαίτερα μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωζώνης.

Η Ελλάδα, με ανοικτά πολλαπλά μέτωπα στην εξωτερική της πολιτική, σε μια περιοχή αστάθειας, εμφανίζεται οικονομικά αποδυναμωμένη, πολιτικά εξευτελισμένη κι έτσι διπλωματικά εύκολος αντίπαλος. Η ιστορία μας προειδοποιεί για τον καταστροφικό συνδυασμό πολιτικής ανεπάρκειας, οικονομικής καθόδου και εξωτερικής ήττας.

Τέταρτο : Στην Ελλάδα διεξάγεται ο «δεύτερος γύρος», ώστε μετά την κρίση, την αναξιοπιστία και την απειλή από τον κρατικό έλεγχο, τα κέντρα του νεοφιλελευθερισμού να κερδίσουν όλο το χαμένο έδαφος, να ανακάμψουν, εκδικητικά να επιβάλλουν ένα μοντέλο αδυσώπητης κυριαρχίας του πιο αντιπαραγωγικού κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία των εργαζομένων.

Σε κάθε εποχή μεγάλων αλλαγών προσδιορίζεται μια χώρα για το πείραμα για ένα νέο μοντέλο. Η Βρετανία της Θάτσερ με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού. Το Ιράκ με την κυριαρχική πολιτική Μπους. Σήμερα η Ελλάδα, και σε δεύτερη θέση η Ιρλανδία, με την ρεβανσιστική αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού μετά την κρίση.

Η έκβαση της «επιτήρησης» δεν αφορά μόνο σε μας. Διαμορφώνει το νέο μοντέλο μετακρισιακής καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Η ελληνική τραγωδία είναι ήδη ευρωπαϊκή τραγωδία.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ο γόρδιος δεσμός για την πορεία της χώρας και την τύχη των εργαζομένων.

Η Ελλάδα είναι ο γόρδιος δεσμός για την τύχη του Συμφώνου Σταθερότητας.

Η Ελλάδα αναδείχνεται πια ο «αδύναμος κρίκος» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και με την έννοια του οικονομικού αδιεξόδου, όπως παραδέχονται οι πάντες. Αλλά και με την έννοια των πολιτικών δυνατοτήτων για μια μεγάλη κοινωνική στροφή.

Σήμερα είναι δυνατό, με την ίδια την παρέμβαση της κοινωνίας, να ξεκινήσει από την Ελλάδα ένα υπόδειγμα αντίστασης και ανατροπής της σκληρής ταξικής στρατηγικής των Βρυξελλών που θα ευαισθητοποιεί όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Αν πριν μερικά χρόνια ο κλήρος έπεσε στην γαλλική κοινωνία να τροφοδοτήσει την ελπίδα και να υποδείξει την διέξοδο με το ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα, σήμερα οι αντιθέσεις και οι δυνατότητες εμφανίζονται κατεξοχήν στην ελληνική κοινωνία.

Πέμπτο : Οι σημερινές εξελίξεις για τη χώρα μας δεν είναι μοιραίες. Είναι απότοκες της πολιτικής του δικομματισμού.

Η μικρή σε πληθυσμό Ισλανδία καλεί τον λαό της σε δημοψήφισμα για να απαντήσει στις εκβιαστικές πιέσεις της του Λονδίνου να πληρώσει τα σπασμένα των βρετανικών τυχοδιωκτικών επενδύσεων σε ιδιωτική της τράπεζας.

Η λαϊκή δυναμική είναι το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο για μια κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε στιγμή κρίσης, μάλιστα, με τη μορφή του δημοψηφίσματος.

Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε προειδοποιήσει πριν τις εκλογές ότι η οικονομική και κοινωνική του πολιτική θα κινηθεί μέσα στους απαγορευτικούς για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο όρους του Συμφώνου Σταθερότητας. Απέκρυπτε ή δεν κατανοούσε την πραγματικότητα. Αιφνιδίασε τον λαό και σε ένα βαθμό αιφνιδιάσθηκε το ίδιο.

Ούτε καν ως όρος δεν υπάρχει στο «συμβόλαιό με τον λαό», την τελική προεκλογική ομιλία του Γ. Παπανδρέου στην Αθήνα, το Σύμφωνο Σταθερότητας, που σήμερα καθορίζει τα πάντα.

Κυβέρνηση εκλεγμένη εδώ και λίγους μήνες, στερείται πλήρως λαϊκής νομιμοποίησης για την πλήρη και βίαιη προσαρμογή όλων των οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών στους όρους της «επιτήρησης».

Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση σε δημοψήφισμα .

Δεν είναι δυνατό οι συγκεκριμένοι όροι του Συμφώνου Σταθερότητας, που παγιδεύουν τις σημερινές και μελλοντικές γενιές, που «κλειδώνουν» μακροπρόθεσμα τη χώρα μας σε ένα πρότυπο παγωμένης ανάπτυξης, αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, ακραίων ταξικών διαφορών να εφαρμοσθούν χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός.

Το δημοψήφισμα δεν χρειάζεται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των κομμάτων. Χρειάζεται για να εξασφαλισθεί μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας.

Έκτο : Υψηλό έλλειμμά και χρέος. Αυστηρή Δημοσιονομική Πολιτική. Πάγωμα της οικονομίας. Μείωση των εισοδημάτων, της αγοραστικής δύναμης, της ζήτησης. Μείωση των φορολογικών εσόδων. Δημοσιονομική επιδείνωση. Όξυνση του ελλείμματος και του χρέους.

Ένας «φαύλος κύκλος» ύφεσης και φτώχειας για το κράτος και τους πολίτες. Όταν όλα η διεθνής εμπειρία απαιτεί συνδυασμό ισχυρών επενδυτικών πρωτοβουλιών, ακμαίας ενεργού ζήτησης, δραστήριας ενεργοποίησης του δημόσιου τομέα, δημοσιονομικής ανάκαμψης.

Η κεντρική επιλογή της κυβέρνησης για υποταγή στους όρους της Συνθήκης του Μάαστριχτ έχει ως αποτέλεσμα να συμπαρασύρεται και να αποδυναμώνεται οιοδήποτε επιμέρους θετικό μέτρο, που την διαφοροποιεί από τη ΝΔ. Όποια βελτίωση στα δικαιώματα των μεταναστών θα εξανεμισθεί από το κλίμα ενδοταξικών συγκρούσεων μεταξύ ντόπιων και ξένων που μπορεί να φτάνουν μέχρι τις παρυφές του ρατσισμού λόγω και της ανεργίας και του πολιτιστικού φόβου που αυτή γεννάει. Η προστασία του περιβάλλοντος θα υπονομευθεί από την έλλειψη κονδυλίων για επενδύσεις, όπως αποδεικνύει το Ν.Σ. για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας .Οι περιβόητες διακηρύξεις για εξάρθρωση της «τρομοκρατίας» σε λίγο θα φαντάζουν αστείες μπροστά στη μαζικοποίηση της βίας που γεννάει μια κοινωνία αποκλεισμών.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας αναδείχνεται το «κλειδί» για όλες τις πολιτικές πτυχές στη χώρα.

Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ηττηθεί ολοκληρωτικά. Το γρηγορότερο δυνατό.

Έβδομο: Σε κοινωνικό επίπεδο, η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί κατευθείαν σε πρωτοφανή για την Ελλάδα ανεργία, ιδιαίτερα για τους νέους. Σε κατάργηση βασικών κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας. Σε γενίκευση της κοινωνικής ανασφάλειας. Σε αποσύνθεση των ιστών της μικρής επιχειρηματικότητας και της αγροτικής οικονομίας. Σε ασφαλιστική αντεπανάσταση. Σε υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και παιδείας.

Για την αριστερά τα κοινωνικά δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Όχι μόνο με την έννοια των κεκτημένων. Με την έννοια όσων δικαιούνται οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους σε μια εποχή έκρηξης της γνώσης και της τεχνολογίας.

Η Ελλάδα ήδη παραμένει σταθερά στις τελευταίες θέσεις στην ευρωζώνη, στις δαπάνες για την κοινωνική στήριξη, για την παιδεία, για την υγεία.

Δεν πρέπει δεχθούμε να κατρακυλήσει πιο χαμηλά.

Καμιά πλύση εγκεφάλου δεν θα σβήσει τον εναλλακτικό δρόμο : Δημοκρατικός Σχεδιασμός και Προγραμματισμός. Στήριξη και ποιοτική αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού. Ισχυρός και διαφανής δημόσιος τομέας. Συλλογικές μορφές εργασίας.

Είναι οι προγραμματικές αρχές που καταγράφονται στα 15 σημεία, το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει εναλλακτική λύση.

Υπάρχει εναλλακτική πλειοψηφία που μπορεί να την στηρίξει.

Όγδοο : Στην ιστορική καμπή που βρισκόμαστε η ελληνική νεολαία δεν θα είναι απούσα.

Οι παραδόσεις, οι συγκυρίες και οι σημερινές δυνατότητες το έφεραν ώστε τα τελευταία χρόνια η ελληνική νεολαία να βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων σε όλη την Ευρώπη.

Με τον Δεκέμβρη ένα μήνυμα ελευθερίας, αφύπνισης, ελπίδας ηλέκτρισε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο.

Τώρα ελπίζουν ότι από την ίδια αυτή χώρα της νεανικής επαναστατικότητας είναι δυνατό να πνεύσει ένα μήνυμα σιωπής, τρόμου, ήττας, μοιρολατρίας, κάμψης του φρονήματος των νέων και των εργαζομένων σε όλη την ήπειρο.

Κάνουν λάθος.

Αγνοούν ότι οι κατακτήσεις που θέλουν να κατεδαφίσουν έχουν πίσω τους αγώνες, θυσίες, φυλακές, εξορίες, προσφυγιά, εκτελέσεις από τη νεολαία, την εργατική τάξη, όλο το λαό μας.

Αργά ή γρήγορα τα πανεπιστήμια, τα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα , οι τόποι δουλειάς σε μια τόση καίρια για το μέλλον τους στιγμή θα σηκώσουν τη σημαία της αντίστασης.

Με το άρθρο 16 η νέα γενιά, μαζί με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, διαμόρφωσε τα συνταγματικά δεδομένα του τόπου μας.

Με τον αγώνα ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας, στο πλαίσιο της πάλης όλων των εργαζομένων, μπορεί να επηρεάσει τη συνταγματική πραγματικότητα όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, ο αγώνας αυτός θα εγγραφεί στους κοινούς ευρωπαϊκούς αγώνες. Θα προκαλέσει τη στήριξη, την αλληλεγγύη, την έμπνευση και σε άλλους τόπους.

Ένατο : Με ένα μεγάλο μέρος των φίλων του ΠΑΣΟΚ η αριστερά έχει βρεθεί σε κοινές δράσεις κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Καραμανλή. Για το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Για τα εργασιακά. Για τις ελευθερίες.

Η συνάντηση αυτή άλλαζε τα δεδομένα της χώρας. Τρομοκρατούσε το κατεστημένο. Δημιουργούσε νέους ορίζοντες.

Στις ιστορικές στιγμές που βιώνουμε είναι αναγκαία η επαναπροσέγγιση με όλον αυτόν τον κόσμο.

Το διακύβευμα σήμερα δεν είναι η τύχη κάποιας νέας πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας. Κρίνεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική Καραμανλή για σκληρές θυσίες υλοποιούμενη από ένα αυτοεγκλωβισμένο Παπανδρέου.

Υπάρχουν δυο σημαντικοί λόγοι βασικοί για αυτή την συμπαράταξη. Για να μη περάσει η πολιτική της δεξιάς. Και για να μη ξαναγίνει ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος, με το μοντέλο Μπλερ, όχημα περάσματος της δεξιάς πολιτικής και ματαίωσης του αριστερού εγχειρήματος.

Η γονυκλισία στους καρδιναλίους της Ε.Ε. δεν έχει σχέση με την διαπραγματευτική αντίληψη των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Είναι έξω από την ιδρυτική κουλτούρα του σοσιαλιστικού χώρου για κοινωνικό κράτος, για ισότητα και δικαιοσύνη, για λαϊκή κυριαρχία και τη σοσιαλιστική, τότε, συμμετοχή στο εργατικό και αγροτικό κίνημα.

Είναι η ώρα της κοινής δράσης και αλληλεγγύης ενάντια στην επιλογή του Συμφώνου Σταθερότητας, για δημοψήφισμα μπορεί να αλλάξει την πορεία.

Οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αναγκαστικά είναι άμεσα συνδεμένες με το θέμα του Συμφώνου Σταθερότητας.

Καμιά επένδυση σε περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, αναπτυξιακή, περιβαλλοντική, οικολογική δεν μπορεί να υπάρξει με τις υπαγορεύσεις και τις απαγορεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας.

Οι εκλογές αυτές προσφέρουν μια μοναδική δυνατότητα να εκφρασθεί καθολικά η αποδοκιμασία στην πολιτική ΝΔ που κεντρικά στοιχεία της εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να αναδειχθεί η κοινωνική αριστερή απάντηση.

Δέκατο : Διανύουμε ένα πολιτικό χρόνο, όπου οι αποφάσεις δεν θα επηρεάσουν μια κυβερνητική θητεία. Θα σφραγίσουν για δεκαετίες τη χώρα. Και όλο το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ο θρίαμβος ή η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας είναι το κομβικό σημείο.

Το γήπεδο της αναμέτρησης σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα.

Η κυβέρνηση έκανε την επιλογή της. Αυτή η επιλογή πρέπει να ηττηθεί. Το συντομότερο δυνατό.

Η φάση που διανύουμε είναι καθοριστική για την ταυτότητα και το μέλλον της Ελλάδας. Και της Ευρώπης.

Όπως σε άλλες μεγάλης ιστορικής σημασίας στιγμές του τόπου μας είναι απαραίτητο ένα ευρύ Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης.

Η αριστερά καλείται από την ιστορία να είναι παρούσα, λαϊκή, διορατική, πρωτοπόρα.

Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει επειγόντως η ανάγκη αλλά και οι δυνατότητες για την δημιουργία ενός Μετώπου ανατροπής των δουλειών από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Για μια πορεία ανόρθωσης και αναγέννησης της χώρας με επίκεντρο της ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, νεολαίας, εργαζομένων και ανέργων, συνταξιούχων.

Υπάρχει η δυνατότητα για μια νέα κοινωνική πλειοψηφία με ισχυρό ρόλο ενός αυθεντικού ρεύματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπου ένας δημοκρατικά συγκροτημένος, πολύπλευρος και διαυγής ΣΥΡΙΖΑ των μελών του, ανοικτός στο λαό, χωρίς φοβικούς αποκλεισμούς, θα μπορούσε να έχει ένα σημαντικό ρόλο.

Μπορεί να ηττηθεί η επιλογή κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Μπορεί να ανοίξει νέος δρόμος με κατεύθυνση αριστερή, σοσιαλιστική.

Στο όνομα μιας άλλης Ελλάδας της εργασίας, της αναδιανομής του πλούτου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του πολιτισμού.

Στο όνομα μιας άλλης Ευρώπης της ειρήνης, της αλληλεγγύης, των λαών.

Η Νέα Αριστερά του 21ου αιώνα

Του Ανδρεα Καριτζη*

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από μια γενικευμένη αμηχανία στο εσωτερικό της δικής μας Αριστεράς για πολλούς λόγους, που η έκταση του άρθρου δεν επιτρέπει την πλήρη εξέτασή τους. Θα αρκεστώ, έτσι, σε μια αδρή περιγραφή με στόχο να σχηματοποιηθεί κάπως το τι πρέπει να κάνουμε, κατά τη γνώμη μου, από εδώ και εμπρός. Υπό μια έννοια, ζούμε ένα τέλος εποχής. Αλλά ας αρχίσουμε από λίγο πιο πριν.

Η παγκόσμια και ιδίως η ευρωπαϊκή Αριστερά αμέσως μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έδωσε έναν αγώνα επιβίωσης και, κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις, είκοσι χρόνια μετά, συνεχίζει να υπάρχει, προσπαθώντας να βρει τον δρόμο της. Η επιτυχία αυτή --γιατί περί επιτυχίας πρόκειται-- οφείλεται σε όλους όσοι (αριστεροί/ες από διαφορετικές παραδόσεις και καταγωγές), σε πολύ δύσκολες στιγμές, κράτησαν ζωντανό το όραμα της Αριστεράς, ξεκινώντας από την αρχή και ακόμη πιο πίσω. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σήμερα κλείνει σιγά σιγά ο κύκλος αυτός: ο κύκλος της απόκρουσης του «Τέλους της Ιστορίας», του σχεδίου «να υπάρχουμε και μετά την πτώση του Τείχους». Για να πάμε ακόμη πιο μακριά, δεν φτάνει πια μόνο το πείσμα και η επιμονή στις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς. Χρειάζεται μια νέα νοηματοδότηση του χειραφετητικού προτάγματος στη σύγχρονη εποχή, η κριτική αναθεώρηση της θεωρίας και της πρακτικής μας και άλλα πολλά.

Σʼ αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε η δική μας Αριστερά πιο τολμηρά τα τελευταία χρόνια. Δοκίμασε νέα πράγματα και ήταν ανοιχτή σε νέα ερεθίσματα. Όμως --παρά τις ευνοϊκές συνθήκες-- δεν φαίνεται να καταφέρνει προς το παρόν να αλλάξει ριζικά τον συσχετισμό δύναμης, παρά τις μεγάλες προσπάθειές της: την αδιαπραγμάτευτη στήριξη του εγχειρήματος της ενότητας της Αριστεράς, την αποφασιστική και ανυστερόβουλη στήριξη των κινημάτων, των εργαζομένων και της νεολαίας, την αταλάντευτη αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική και το κατεστημένο που δεν μετρούσε πολιτικό κόστος. Τα έκανε όλα αυτά προσπαθώντας να είναι ταυτόχρονα μαχητική αλλά και ανοιχτή σε όσους, και ιδιαίτερα τους νέους, δεν γνωρίζουν την «αργκό» της Αριστεράς. Τα έκανε δοκιμάζοντας νέα κανάλια επικοινωνίας αλλά και συνύπαρξης όπως τα Φόρουμ και νέες πραγματικότητες όπως τα νέα κοινωνικά κινήματα, βάζοντας το γέλιο και άλλα χρώματα δίπλα στο βλοσυρό ύφος και το κόκκινο χρώμα της δικής μας, της δικής μου Αριστεράς. Τα έκανε συνδυάζοντας τον αγώνα για το μικρό και το μεγάλο και τη σθεναρή αντίσταση με την ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής λογικής για το πώς μπορούν να είναι τα πράγματα.

Κάνοντάς τα όλα αυτά, κατάφερε να αναζωπυρώσει τη σχέση της με τμήματα του πληθυσμού που τη χρειάζονται, να χτίσει μια καινούρια (έστω και επισφαλή) σχέση με τη νεολαία. Και όμως, σε πρώτο χρόνο, όπως φαίνεται σήμερα, δεν κατάφερε να αλλάξει τον συσχετισμό δύναμης, ιδιαίτερα στην κρίσιμη περίοδο της κρίσης. Ακόμη και αν η απογοήτευση για το ότι δεν άλλαξε το τοπίο είναι υπερβολική, αφού ο δρόμος είναι πολύ μακρύς, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο κάμψης. Τα πρώτα μας βήματα στην κατεύθυνση μιας νέας ταυτότητας της Αριστεράς συναντούν δυσκολίες που επιτείνουν την ανασφάλεια και την αμφιβολία που συνοδεύουν καθετί καινούριο. Η (έστω φαινομενική) εξάντληση των εργαλείων μας (ό,τι ξέραμε να κάνουμε ή ό,τι φανταζόμασταν ότι έπρεπε να κάνουμε το κάναμε και δεν φαίνεται να δούλεψε), η ιστορική διάσταση της κρίσης και των συνεπειών της και η συνεπαγόμενη ανάγκη να παρέμβουμε αποτελεσματικά και γρήγορα επιτείνουν την πίεση, την απογοήτευση και την αμηχανία.

Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται όλα τα κακώς κείμενα της τελευταίας περιόδου στην Αριστερά μας. Δεν θέλω να απαλλάξω κανέναν από το μερίδιο της ευθύνης που φέρει για το κακό κλίμα το οποίο επικρατεί σήμερα στον χώρο, αλλά πιστεύω βαθιά ότι όσα έχουμε ζήσει τους τελευταίους μήνες και μας έχουν πληγώσει είναι, κατά κύριο λόγο, συμπτώματα της απογοήτευσης και της αμηχανίας, και όχι οι αιτίες της.

Υπό μια έννοια, η ολοκλήρωση του προηγούμενου κύκλου της επιβίωσης της Αριστεράς και η έναρξη μιας καινούριας φάσης για τη δική μας Αριστερά --με τις αντιφάσεις της και την πρόσκαιρη αναδίπλωση που φαίνεται να τη συνοδεύει-- βιώνεται με τραυματικό τρόπο, με έντονο υπαρξιακό άγχος και με μια τάση ενδοαριστερής αντιπαράθεσης. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η καινούρια ταυτότητα πασχίζει να γεννηθεί, αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμη γερά θεμέλια, με αποτέλεσμα οι παλιότερες ταυτότητες να μας ελκύουν πάλι. Ανασύρονται παλιές διαχωριστικές γραμμές και τονίζονται οι διαφορές. Μπαίνουμε δηλαδή στην αντίστροφη ακριβώς πορεία από αυτή που ακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια, ανιχνεύοντας τα χαρακτηριστικά μιας νέας Αριστεράς.

Πιστεύω βαθιά ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε πίσω πια. Πρέπει, όλοι και όλες, να γυρίσουμε την πλάτη στα κελεύσματα του παρελθόντος μας, να ανακόψουμε την παλινδρόμηση που δεν θα βγάλει πουθενά. Μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε, στη νέα Αριστερά που ψηλαφούμε και αναζητούμε τα τελευταία χρόνια όλοι μαζί, με αντιφάσεις και προβλήματα.

Νέα Αριστερά σημαίνει νέο πλαίσιο λειτουργίας και συνύπαρξης, νέο περιεχόμενο στην πολιτική μας δράση, νέα κουλτούρα. Χρειάζεται, επίσης, ένας «οδικός χάρτης» για τον τρόπο που θα συζητήσουμε τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, τον τρόπο που θα αποφασιστούν, τον τρόπο που όλοι και όλες θα μάθουμε να συμπεριφερόμαστε και να δρούμε διαφορετικά, ώστε να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε.

Σκέψεις για το νέο περιεχόμενο της πολιτικής μας παρέμβασης

Διατυπώνω ενδεικτικά κάποιες σκέψεις για το νέο περιεχόμενο της πολιτικής μας παρέμβασης. Ο 21ος αιώνας θα είναι ένας αιώνας τρομακτικών αλλαγών και απίστευτης βαρβαρότητας. Στο έδαφος της κρίσης και της οικολογικής καταστροφής η κοινωνία κονιορτοποιείται, φαινόμενα «όλοι εναντίον όλων» θα ενταθούν, η κοινωνική περιθωριοποίηση και περιβαλλοντική υποβάθμιση θα κυριαρχήσουν, ενώ το πολιτικό επίπεδο θα συρρικνώνεται διαρκώς και θα χάνει την πρωτοκαθεδρία. Σε μια τέτοια περίοδο ο προσανατολισμός των πολιτικών οργανώσεων και των κομμάτων της Αριστεράς ίσως πρέπει να αλλάξει ριζικά. Ίσως να πρέπει να κινηθούν σε δρόμους που κινήθηκε η Αριστερά στη χώρα μας σε εποχές όπου χρειάστηκε να οργανώσει την καθημερινότητα του λαού και να επιλύσει προβλήματα -- πέρα δηλαδή από τη λειτουργία που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι επιτελούν τα κόμματα της Αριστεράς (συμπύκνωση των δυνάμεων της εργασίας και εκπροσώπηση των συμφερόντων τους στο πολιτικό επίπεδο). Στον 21ο αιώνα ίσως χρειάζεται μια έμφαση στο κοινωνικό πεδίο, αφού η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και η συρρίκνωση του πολιτικού πεδίου επιβάλλουν αναπροσαρμογή και των δικών μας προτεραιοτήτων. Δηλαδή να προσανατολιστούμε στην ανάπτυξη κοινωνικών διαδικασιών που θα εμφορούνται από τη δική μας λογική για τα πράγματα.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε να παρέμβουμε άμεσα στην αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης, αναπτύσσοντας διαδικασίες αυτοοργάνωσης των εργαζομένων και των στρωμάτων που πλήττονται. Να οργανώσουμε στην πράξη ασπίδες κοινωνικής αλληλεγγύης, μαζί με τη διεκδίκηση που απευθύνουμε στο κράτος. Οι οργανωμένες μας δυνάμεις να λειτουργήσουν ως καταλύτες ανάπτυξης κοινωνικών δικτύων αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των εργαζόμενων από τους ίδιους. Έχουμε παραδείγματα τέτοιας δράσης και στη δική μας παράδοση αλλά και σε άλλες χώρες. Μπορεί να ακούγεται σήμερα ουτοπικό αλλά θα είναι τέτοια η κατάσταση στο μέλλον που μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να αποκτήσει τεράστια δυναμική, ενώ η απουσία τέτοιων πρακτικών μπορεί να οδηγήσει στην περιθωριοποίησή μας.

Στην ίδια κατεύθυνση, η συνδικαλιστική μας παρέμβαση ίσως πρέπει να αρχίσει από την αρχή στις νέες συνθήκες για την οικοδόμηση σωματείων που θα βασίζονται σε πρώτη φάση στις απαντήσεις που δίνουν τα ίδια στα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, ώστε να αναπτυχθούν εκ νέου σχέσεις αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης ανάμεσα στους εργαζόμενους. Μπορεί δηλαδή να έχει μεγαλύτερο νόημα η συνδικαλιστική μας δουλειά να μην επικεντρώνεται στις ανώτερες βαθμίδες, αλλά αυτές να επανανοηματοδοτηθούν ως αποτελέσματα μιας νέας και μακράς πορείας.

Στην τοπική αυτοδιοίκηση θα είχε ενδιαφέρον να διερευνήσουμε τη δυνατότητα διαμόρφωσης σχημάτων που με στόχο την αυτοοργάνωση των γειτονιών για την επίλυση προβλημάτων-άσκηση εξουσίας σε τομείς που αδυνατεί ή δεν θέλει η τοπική διοίκηση να λύσει (ή λύνει με άδικο τρόπο), και όχι μόνο τη συμμετοχή στις εκλογές και τη διαμεσολάβηση αιτημάτων.

Αλλά και στο γενικό ιδεολογικο-πολιτικό μας στίγμα χρειάζεται να κάνουμε βήματα. Για παράδειγμα, έννοιες όπως η ολιγαρκής αφθονία, η οικονομία των αναγκών, η αυτοδιαχείριση, αλλά και εμπειρίες από πρακτικές όπως το δίκαιο εμπόριο ή το ελεύθερο λογισμικό μπορούν να βοηθήσουν στη σκιαγράφηση του δικού μας μοντέλου οικονομίας και κοινωνικής οργάνωσης.

Η σημασία της έμπρακτης ανάπτυξης της λογικής μας

Λόγω έλλειψης χώρου είμαι εξαιρετικά σχηματικός, αλλά η βασική μου επιδίωξη είναι να αρχίσουμε μια συζήτηση, όχι να περιγράψω μια «λύση». Σε κάθε περίπτωση, έχω τη γνώμη ότι η έμπρακτη ανάπτυξη και διεύρυνση της δικής μας λογικής σε διάφορα κοινωνικά πεδία δεν συνιστά συνθηκολόγηση με τη νέα, προφανώς χειρότερη, κατάσταση. Αποτελεί ταυτόχρονα εμβάθυνση στη νέα ταυτότητα της Αριστεράς και προσπάθεια να βρεθούμε ένα βήμα μπροστά, ώστε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί. Ο προσανατολισμός στην κοινωνική παρέμβαση πρέπει να υπερβαίνει τις αντιλήψεις τόσο των «σοσιαλιστικών θυλάκων» μέσα στον καπιταλισμό όσο και της απλής συσσώρευσης δυνάμεων και υποστηρικτών που θα αξιοποιηθούν όταν έρθει η ώρα της ανατροπής. Η παρέμβαση της νέας Αριστεράς πρέπει να πραγματώνει από τώρα τη δική μας λογική, να οργανώνει τη ζωή των ανθρώπων με βάση τις δικές μας αξίες, δηλαδή να κάνει πράξη από τώρα την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Ένα τέτοιο περιεχόμενο στην πρακτική μας είναι και η καλύτερη απάντηση στην απαξίωση και συρρίκνωση του πολιτικού πεδίου, καθώς μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια νέα πολιτικοποίηση, μια επαναπολιτικοποίηση. Δηλαδή το πολιτικό αίτημα για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για ριζική αλλαγή του τοπίου, για την ανατροπή και μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση μπορεί να εκβάλλει εκ νέου με νέα χαρακτηριστικά και δυναμική στο πολιτικό πεδίο, αναγεννώντας το.

Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται να συνεχίσουμε να ανιχνεύουμε νέους δρόμους, αφήνοντας πίσω παραδοσιακά σχήματα και ταυτότητες που μας διχάζουν χωρίς λόγο, αφού δεν συναρτώνται με τις εξελίξεις γύρω μας και μακριά από ιδρυτικά ή άλλα συμβόλαια που βρίσκονται σε απόσταση από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και τον προβληματισμό της νέας Αριστεράς παγκοσμίως. Με λίγα λόγια, αυτό που προσπάθησα να πω είναι ότι υπάρχει πραγματική αιτία για το κακό κλίμα στο εσωτερικό μας, η οποία δεν έχει να κάνει με αυτά που συνήθως μας απασχολούν. Αυτά είναι απλώς εκφάνσεις του προβλήματος, όχι το ίδιο το πρόβλημα. Είναι καιρός να ασχοληθούμε και με αυτό.

*Ο Ανδρέας Καρίτζης είναι μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ

(αναδημοσίευση από την Αυγή της Κυριακής)

Αλέξης Τσίπρας- Ωρα ευθύνης για όλους...

1. Όταν μια χώρα της ευρωζώνης χρωστάει περίπου το 110% του ΑΕΠ της, τι δυνατότητες υπάρχουν για εναλλακτική οικονομική πολιτική; Υπάρχει "αριστερό πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης";

Ας το πάρουμε από την αρχή. Βλέπουμε αυτές τις μέρες ότι η Ελλάδα γίνεται πρωτοσέλιδο με τα σενάρια για χρεοκοπία να δίνουν και να παίρνουν. Και οι ίδιοι οι διακινητές των σεναρίων ενθαρρυμένοι από τη στάση της κυβέρνησης λένε ότι φταίει η κοινωνία. Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες. Και μπαίνει το ερώτημα. Ποιος μας έφτασε εδώ; Ο τελευταίος ενάμιση χρόνος με την κρίση, το μοντέλο διακυβέρνησης όπως λέει το ΠΑΣΟΚ, η μια διαδρομή των είκοσι τελευταίων ετών. Μια διαδρομή για την οποία η αριστερά είχε ασκήσει θεμελιωμένη κριτική. Όταν έλεγε ότι αυτό το μοντέλο ανάπτυξης δεν είναι διατηρήσιμο. Ότι υπάρχει σοβαρό αναπτυξιακό και κοινωνικό έλλειμμα. Ότι η χώρα επιλέγει μια ανάπτυξη που στηρίζεται σε δανεικά και τσιμέντο. Ότι για κάθε ευρώ αύξησης του ΑΕΠ δανειζόμαστε δυόμισι. Τότε μας αγνοούσανε και ποντάρανε πολιτικά στο χρηματιστήριο και σε μεγάλες ιδέες με μπόλικη δόση ντόπινγκ και τσιμέντου. Τώρα πάνω σε αυτό το πραγματικό πρόβλημα, παίζονται κερδοσκοπικά παιχνίδια ενώ κάποιοι επιχειρούν να ενοχοποιήσουν την κοινωνία.

Τους εργαζόμενους τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους μικροεπαγγελματίες.

Σε λίγο θα ζητάνε και τα ρέστα από την αριστερά. Όμως δεν οικοδομήσαμε εμείς την Ευρώπη που αντί να είναι κυματοθραύστης στην κερδοσκοπία, την επιτείνει και την πυροδοτεί. Δεν αφήσαμε εμείς τη χώρα αθωράκιστη απέναντι στους κερδοσκόπους. Δεν επιμένουμε εμείς σε ένα μοντέλο το όποιο είναι αδιέξοδο.

Και για να πάω στην ουσία του ερωτήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, με συγκεκριμένες προτάσεις δείχνει τον άλλο δρόμο. Υπάρχει αριστερή διέξοδος η οποία προϋποθέτει άλλες προτεραιότητες όπως η απασχόληση και η κοινωνική προστασία. Οι προτεραιότητες της κυβέρνησης και του προγράμματος σταθερότητας είναι μονοσήμαντα τα χρέη και τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι πολιτικές των τελευταίων χρόνων. Όχι ότι αυτά δεν είναι σημαντικά προβλήματα. Αλλά είναι τα αποτελέσματα του μοντέλου ανάπτυξης. Αν λοιπόν πας να τα τιθασεύσεις εν μέσω οικονομικής κρίσης αλλά και παραγωγικής κατάρρευσης της χώρας, όχι μόνο δεν θα τα καταφέρεις αλλά θα δημιουργήσεις και οδυνηρές συνέπειες για την κοινωνία.

2. "Σε λίγο οι προεκλογικές εξαγγελίες του κ. Καραμανλή θα φαντάζουν γενναιόδωρες σε σχέση με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ", είπατε, ωστόσο η κυβέρνηση απολαμβάνει ακόμα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας. Που το αποδίδετε; Μήπως η κοινή γνώμη έχει πειστεί ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι μονόδρομος;

Κατ' αρχήν πρέπει να πούμε ότι η προεκλογική μας εκτίμηση για τη συμπληρωματικότητα των προεκλογικών προγραμμάτων έχει δικαιωθεί απολύτως. Η πολιτική της κυβέρνησης έχει πάει πλέον πολύ πιο πίσω από το «πάγωμα των μισθών» που υποσχέθηκε, και γι' αυτό τιμωρήθηκε, η κυβέρνηση Καραμανλή.

Εκτιμώ ότι η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική είναι πλειοψηφική. Αυτό όμως δένει με μια απαισιοδοξία για τη δυνατότητα εναλλακτικών λύσεων. Εδώ είναι ο δικός μας ρόλος. Οφείλουμε να αφουγκραστούμε αλλά και να πυροδοτήσουμε την κινητοποίηση του κόσμου. Να δημιουργήσουμε μια αντίρροπη πίεση από αυτή των κερδοσκόπων πάνω στην κυβέρνηση. Για παράδειγμα Να κάνουμε τα πάντα για να δικαιωθούν οι αγρότες.

Να οικοδομήσουμε ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων που θα αποτρέψει τη διάλυση του ασφαλιστικού, ζήτημα στο οποίο η κυβέρνηση θα πάθει χοντρό στραπάτσο. Να στηρίξουμε αγώνες των εργαζομένων και να πιέσουμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

3. Πώς κρίνετε τους δυο μήνες του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ;

Βλέπετε να κάνει στροφή προς τα δεξιά, ιδίως στα θεσμικά ζητήματα αλλά και στην εξωτερική πολιτική;

Τον κ. Σαμαρά τον εκτιμώ αλλά όπως καταλαβαίνετε διαφωνώ μαζί του συνολικά.

Βλέπω ότι ούτε αυτός ούτε το κόμμα του να έχουν καταλάβει γιατί κατέρρευσαν τόσο παταγωδώς. Συνεχίζει, η ΝΔ ως κορμός του συντηρητικού χώρου στην Ελλάδα να επιμένει σε ένα οικονομικό μοντέλο που διευρύνει τη φτώχια και επιτείνει την κρίση. Οι πρώτες επιλογές της νέας ηγεσίας της ΝΔ δείχνουν ότι κυρίως θέλει να καλύψει τα νώτα της. Ως εκ τούτου είναι ιδιαίτερα επιρρεπής σε επιλογές κοινωνικού συντηρητισμού που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους οπισθοδρόμησης.

4. "Ή αλλάζουμε διαδικασία λειτουργίας ή βουλιάζουμε", είπατε για τον ΣΥΝ. Σε τι αναφέρεστε και γιατί δεν έχετε αλλάξει λειτουργία τα δυο χρόνια που είστε πρόεδρος;

H δύναμη της αδράνειας πολλές φορές αποδεικνύεται ισχυρότερη από τη δύναμη της αλλαγής. Στο 5ο Συνέδριο αποτυπώθηκε ένα ευρύτατο ρεύμα απαίτησης των μελών μας για ριζοσπαστική ανανέωση της φυσιογνωμίας του κόμματος. Αυτό το αίτημα όμως εξαντλήθηκε στο πρόσωπο του προέδρου και ορισμένων μελών της ΚΠΕ. Δε συνοδεύτηκε και από ένα συγκεκριμένο σχέδιο αλλαγών στις δομές και στο τρόπο λειτουργίας. Ο πολυτασικός χαρακτήρας του κόμματος επιβάλει τη συνύπαρξη των διαφορετικών απόψεων. Όχι όμως και τη κοινοβουλευτική ή ομοσπονδιακή του λειτουργία. Τη λειτουργία δηλαδή ενός μοντέλου «κυβέρνησης -αντιπολίτευσης», όπου διαρκώς συγκρούονται αντίθετα και αλληλοαναιρούμενα πολιτικά σχέδια. Αυτό υποβαθμίζει την δημοκρατία και τις κομματικές λειτουργίες. Πολλές φορές μάλιστα, η δημόσια διαφοροποίηση γίνεται αυτοσκοπός για να εξυπηρετηθούν πολιτικά ή προσωπικά σχέδια. Η κατάσταση αυτή είναι απαράδεκτη και προσβάλλει βαθύτατα τον κόσμο του κόμματος. Η ίδια η λειτουργία των τάσεων, χωρίς να ενθαρρύνουμε απολίτικες απόψεις απαξίωσης και ισοπέδωσης, πρέπει να απαλλαγεί από λογικές μηχανισμών, που δεν επιτρέπουν ούτε την όσμωση μεταξύ των ιδεών, ούτε όμως και τη δημοκρατική σύνθεση στα όργανα. Πρόβλημα επίσης αποτελεί και η τάση στελεχών να ακολουθούν προσωπική πολιτική, με παρεμβάσεις στα ΜΜΕ. Η κατάσταση αυτή, διευκολύνει απεριόριστα την στρατηγική αντίπαλων πολιτικών χώρων να αποδομηθεί η δημόσια εικόνα του ΣΥΝ και να λεηλατηθεί η εκλογική του βάση.

5. Πιστεύετε, δηλαδή, ότι πρέπει να μπει φρένο στις δημόσιες τοποθετήσεις των στελεχών;

Η δημόσια διατύπωση απόψεων, προτάσεων και διαφωνιών είναι φυσικά ελεύθερη και έτσι θα πρέπει να παραμείνει. Πρέπει όμως να ακολουθεί και να σέβεται τη διαδικασία συλλογικής συζήτησης και αναζήτησης συνθέσεων, το καταστατικό μας είναι σαφές, είναι το πιο δημοκρατικό, δυστυχώς όμως δεν τηρείται από όλους μας. Όμως το κόμμα είναι υποχρεωμένο να υπερασπίζεται πολιτικά και να προωθεί την υλοποίηση των αποφάσεων που αποφασίζουν τα όργανα. Ισχυρίζομαι δηλαδή ότι ο δρόμος για την υπέρβαση των σημερινών προβλημάτων, είναι το βάθεμα της δημοκρατίας, η διαρκής ανανέωση του κομματικού στελεχικού δυναμικού και η αναβάθμιση της πολιτικής λειτουργίας όλων των κυττάρων του κόμματος, από τις πολιτικές κινήσεις ως την πολιτική γραμματεία .

6. Κι όλα αυτά μπορεί να είναι αποτέλεσμα οργανωτικών ή καταστατικών αλλαγών;

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η επαναβεβαίωση του πολιτικού μας συμβολαίου με την ταυτόχρονη συναποδοχή ενός πλαισίου δεοντολογίας για τη λειτουργία μας που θα σέβεται τη δημοκρατία και τις διαφορετικές απόψεις, αλλά και θα διαφυλάττει ταυτόχρονα την ενιαία δημόσια έκφραση του κόμματος, θα αποτρέπει τις αμφισημίες και τη θολή εικόνα για το κόμμα και το συμμαχικό μας σχήμα, το ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλα αυτά στα δημοκρατικά κόμματα δε γίνονται με διατάγματα.

Γίνονται μέσα από συνθετικές δημοκρατικές διαδικασίες. Απαιτείται μια διαδικασία ηγετικής ευθύνης και μιας νέας συλλογικής συνειδητοποίησης. Μια τέτοια αφετηρία επανεκκίνησης έχει ανάγκη σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο ΣΥΝ. Που θα επιχειρεί να επιλύσει χρόνια δομικά λειτουργικά προβλήματα, θα μας εξοπλίσει με χρήσιμα συλλογικά συμπεράσματα για να αντιμετωπίσουμε το νέο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο που έχει προκύψει μετά τη κρίση αλλά και την κυβερνητική εναλλαγή και ταυτόχρονα θα επαναβεβαιώνει τις ταυτοτικές μας αναφορές.

7. Δηλαδή σήμερα οι ταυτοτικές αναφορές του ΣΥΝ αμφισβητούνται;

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο σύγχυσης. Περάσαμε μια μεγάλη κρίση το καλοκαίρι που δεν αποτυπώθηκε μόνο στο θέμα αμφισβήτησης της ηγεσίας. Άφησε σύγχυση και τραύματα γιατί υπεισήλθε και στο πεδίο των αξιών, οξύνοντας ταυτόχρονα υπαρκτές και ανύπαρκτες διαφορές στρατηγικής για το Κόμμα και το ΣΥΡΙΖΑ. Στη πραγματικότητα ήταν μια κρίση εμπιστοσύνης. Τότε, θυμάμαι, μιλήσαμε για την απώλεια του ηθικού μας πλεονεκτήματος απέναντι στη κοινωνία. Ταυτόχρονα αυτή η κρίση εμπιστοσύνης συνοδεύτηκε και από μια παρατεταμένη διαρκή αμφισβήτηση της ενότητας του χώρου. Έ, όλη αυτή η κατάσταση έχει κουράσει τους πάντες.

Το να λέμε ότι δεν αμφισβητείται τίποτα δε βοηθά. Ακούγεται αστείο. Γιατί στη πραγματικότητα τίποτα δεν αμφισβητείται ευθέως και ταυτόχρονα τα πάντα αμφισβητούνται. Εκτιμώ ότι η πλειοψηφία του κόμματος και μάλιστα με τη διευρυμένη διάσταση της πρόσφατης πλειοψηφίας του προγραμματικού συνεδρίου φέρθηκε υπεύθυνα σ αυτές τις κρίσιμες στιγμές, ανεξάρτητα από επί μέρους διαφορές απόψεων, έτσι άλλωστε οδηγηθήκαμε και στο πετυχημένο εκλογικό αποτέλεσμα.

8. Δηλαδή υπάρχουν σχέδια αμφισβήτησης του ΣΥΝ;

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας τέτοιοι σχεδιασμοί. Αντίρροποι και φυγόκεντροι από τη συλλογική μας πορεία.

Ορισμένοι άλλωστε δεν το κρύβουν. Μιλούν ανοιχτά για το τέλος της διαδρομής του ΣΥΝ, άλλοι για τη ρευστοποίησή του και άλλοι για την ανάγκη διάσπασής του. Χωρίς να υπερτιμούμε αυτούς τους σχεδιασμούς, είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε καθαρές συλλογικές απαντήσεις που θα διασφαλίζουν τη συνέχεια και θα χαράσσουν μια πορεία μακράς πνοής για το κόμμα μας. Η ίδια η ζωή άλλωστε διέψευσε όσους είκοσι χρόνια πριν αμφισβητούσαν ότι υπάρχει χώρος για μια ριζοσπαστική αριστερά πέραν του δογματισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Ο αφετηριακός μας στόχος, λοιπόν, παραμένει επίκαιρος. Μένει να επανασχεδιάσουμε τη πορεία με βάση τις εμπειρίες αλλά και τις νέες ανάγκες που η τρέχουσα κρίση δημιουργεί. Αυτά αφορούν και το ΣΥΡΙΖΑ και τη δικιά μας στάση ευθύνης για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης, της αλληλέγγυας συλλογικής λειτουργίας και της δημοκρατικής εμβάθυνσης του εγχειρήματος. Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι δεν αρκεί να αναφερόμαστε στο Δεκέμβρη, στους αγώνες μας για το περιβάλλον ή για το άρθρο 16 και στην επισφάλεια της εργασίας που θέσαμε στην ατζέντα της πολιτικής ζωής του τόπου. Όλα τα παραπάνω και το ίδιο το μέλλον του δικού μας εγχειρήματος νοηματοδοτούνται μόνο στο πραγματικό έδαφος των σημερινών οδυνηρών συνεπειών αλλά και των νέων προκλήσεων που παράγει η βαθιά παγκόσμια οικονομική κρίση.

9. Ποια είναι τα συμπεράσματα από τις επισκέψεις στις μεγάλες οργανώσεις του ΣΥΝ;

Υπάρχει μεγάλη ανησυχία και περίσσευμα προβληματισμού στις γραμμές μας. Από την άλλη όμως υπάρχει και ένα γνήσιο ενδιαφέρον. Ο κόσμος μας το πονάει το κόμμα μας και είναι έτοιμος να πάρει στις πλάτες του τη μεγάλη προσπάθεια για την ανασυγκρότησή του. Είναι συσσωρευμένη, καιρό τώρα, μια εκρηκτική δυναμική στη βάση του κόμματος. Ευθύνη της ηγεσίας, της ΚΠΕ που θα συνέλθει το επόμενο Σαββατοκύριακο, είναι να τη μετατρέψει σε πυρηνική ενέργεια που θα ξαναθέσει σε κίνηση προς τα μπρός τη κομματική μας λειτουργία και να μην την αφήσει να εξελιχθεί σε πυρηνική έκρηξη που θα διαλύσει τα πάντα.

10. Μπορεί να υπάρξει έκτακτο συνέδριο όταν οι δυο κυρίαρχες τάσεις του κόμματος δεν συμφωνούν;

Καταρχάς από σας το μαθαίνω αυτό. Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί να ισχύει, το σωστό ερώτημα που θα έπρεπε να θέσετε είναι αν μπορούν να υπάρχουν ηγεσίες που αγνοούν τη βούληση των μελών. Ιδιοκτήτης αυτού του κόμματος δεν είναι ούτε ο πρόεδρος ούτε τα στελέχη του κόμματος ούτε οι τάσεις, αλλά ο κόσμος που μας στηρίζει και θέλει να συμμετέχει ισότιμα και ενεργά στη ζωή του κόμματος. Τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος που τους καλούμε κάθε φορά να μας ξελασπώσουν. Υπό αυτήν την έννοια αυτό που πλέον πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι η συμφωνία όλων επί της διαδικασίας αλλά η θετική συμβολή όλων ώστε η διαδικασία να πετύχει και να φύγουμε προς τα εμπρός.

11. Ποιο κατά τη γνώμη σας είναι το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε στο προηγούμενο διάστημα σοβαρά προβλήματα. Ευθύνη έχει και ο Συνασπισμός, που δεν κατάφερε να συνθέσει πολιτικά την γραμμή στο εσωτερικό του, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει καθαρή συνεννόηση με τους συμμάχους. Η ύπαρξη εντός του ΣΥΝ δύο ή και τριών στρατηγικών σχεδίων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε αντιπαραθέσεις και δυσάρεστο κλίμα. Είναι ευθύνη του Συνασπισμού να διορθώσει αυτό το σοβαρό πρόβλημα, όπως και την παρατεινόμενη κατάσταση δημόσιας συστηματικής αμφισβήτησης του ενωτικού εγχειρήματος. Η προώθηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόφαση του κόμματος από τα δύο προηγούμενα Συνέδρια και η ηγεσία είναι υποχρεωμένη να την υλοποιήσει, χωρίς αντιφάσεις και πισωγυρίσματα. Από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μαζικός χώρος, όπου οι συνιστώσες ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των αποφάσεων και της πολιτικής γραμμής. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καθορίζεται με αποκλειστικό κριτήριο την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Επίσης πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι χώρος ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι χώρος πολιτικής ενότητας και κοινής δράσης και η πολιτική του παρέμβαση καθορίζεται με άξονα ένα μίνιμουμ πρόγραμμα κοινής δράσης, που να μπορεί να χωρέσει τις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις. Από τον οικολογικό χώρο μέχρι την αντινεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Ταυτόχρονα η πολιτική δράση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δεσμεύει, ούτε και να περιορίζει την πολιτική δράση καθεμίας από τις συνιστώσες.

12. Από ότι καταλαβαίνω αποκλείετε το μετασχηματισμό του σε κόμμα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτική συμμαχία με ευρύ ορίζοντα. Ο στόχος του είναι η ευρύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς και της οικολογίας. Με την έννοια αυτή, δεν μπορεί να υπάρξει καμία σκέψη για μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα, με όργανα αποφασιστικού χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο θα υπερέβαινε την αρχή της αυτονομίας και της αυτοτέλειας των συνιστωσών. Και βασική αρχή του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ο σεβασμός στην αυτονομία των συνιστωσών. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε πει, ότι είναι κάτι παραπάνω από συμμαχία, στον βαθμό που στις γραμμές του ενεργοποιούνται πολλοί ανένταχτοι. Για να διασφαλιστεί η πολιτική συμμετοχή των ανέντακτων, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υπερβεί τα χαρακτηριστικά συγκεντρωτικής λειτουργίας. Πρέπει να αναβαθμιστούν οι αποκεντρωμένες ανοιχτές διαδικασίες και η δράση σε τοπικό και θεματικό επίπεδο. Να υπάρξουν διαδικασίες διαβούλευσης, πολιτικής σύνθεσης και χάραξης στρατηγικής, στα πρότυπα της εμπειρίας αλλά και της φυσιογνωμίας του ΕΚΦ.

13. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με τις ίδιες ακριβώς δυνάμεις; Το ρωτάω αυτό επειδή λέγεται ότι "ο Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει".

Το ζήτημα δεν είναι αν θα λειτουργεί με τις ίδιες γιατί οι ίδιες δεν είναι αρκετές. Το ζήτημα είναι αν θα γίνουν περισσότερες. Και δεν αναφέρομαι στη ποσότητα των σχημάτων αλλά στα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα που τον συναπαρτίζουν. Είναι έντονη η απουσία του ρεύματος τόσο της ριζοσπαστικής οικολογίας όσο και του σοσιαλιστικού χώρου. Από τη άλλη είναι θεμιτό να υπάρξουν και ανασυνθετικές διαδικασίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που δεν υπονομεύουν την στρατηγική επιλογή όλων μας, για ενότητα και κοινή δράση.

Αυτό αφορά απολύτως και τον ΣΥΝ. Τόσο σε ότι αφορά την αναδιάταξη της εσωτερικής πολιτικής του γεωγραφίας όσο όμως και σε ότι αφορά τη δυνατότητα συνεργασίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Αρκεί αυτές οι συνεργασίες να πηγαίνουν προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω. Δηλαδή να ενισχύουν τα πιο σύγχρονα, ριζοσπαστικά, ανανεωτικά και κινηματικά μας χαρακτηριστικά. Να μην οδηγούν σε πολιτική δυσανεξία και σε ιδεολογικό και κινηματικό σεχταρισμό.

14. Γιατί εκλάβατε την ανακοίνωση των "23" ως επιθετική ενέργεια εναντίον σας; "Δικαιούται" ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ενός κόμματος να εκφράζει διαφορετικές θέσεις από τις κυρίαρχες;

Η διαφωνία μου τόσο με την ουσία των απόψεων του Φώτη όσο και με το ότι διατυπώθηκαν πρώτα στα ΜΜΕ και όχι στα κομματικά όργανα, εκφράστηκε στην Π.Γ. του ΣΥΝ στις αρχές του μήνα, όπου και κατά πλειοψηφία αποφασίστηκε η θέση του κόμματος. Μένει, βεβαίως, η έγκριση αυτής της θέσης από την ΚΠΕ αλλά και η πιθανή συνδιαμόρφωσή της στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε τελικώς να κληθεί η Κ.Ο. να πάρει τη τελική απόφαση. Είναι λοιπόν, απολύτως θεμιτό ο οποιοσδήποτε, ακόμα και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος να διατηρεί την άποψή του και να επιθυμεί να πείσει για τη ορθότητά της. Όπως βεβαίως είναι απολύτως προφανές ότι όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία και ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις, όλοι, θα τηρήσουν τις συλλογικές μας αποφάσεις. Από εκεί και πέρα κινήσεις που πυροδοτούν την ενότητα και αναπαράγουν ένα μοντέλο λειτουργίας κόμματος που συζητά δια μέσω των ΜΜΕ, δεν νομίζω ότι περιποιούν τιμή σε κανέναν μας. Το θέμα πάντως έκλεισε με την ανακοίνωση της Κ.Ο.

15. Αύριο ο Αλέκος Αλαβάνος δίνει συνέντευξη Τύπου. "Ανησυχεί" ο ΣΥΝ;

Ο ΣΥΝ ανησυχεί κάθε φορά που δίνει συνέντευξη ο Πρωθυπουργός ή ο κος Παπακωνσταντίνου ή ο κος Προβόπουλος για να ανακοινωθούν νέα πιο σκληρά μέτρα για τους εργαζόμενους και τη κοινωνία που βρίσκεται ήδη στο κρεβάτι του Προκρούστη. Δεν ανησυχεί με τις συνεντεύξεις και τις απόψεις που εκφράζουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Από κει και πέρα είναι προφανές ότι τόσο ο ΣΥΝ όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου της αριστεράς, εμπνέεται από οτιδήποτε ενώνει την αριστερά και τη γειώνει με την κοινωνία.

16. Θα συνεχιστεί η προσπάθεια συνεργασίας σε αυτοδιοικητικό επίπεδο με τους Οικολόγους Πράσινους και με ποιους τρόπους;

Με τους οικολόγους Πράσινους είμαστε δύο διαφορετικά πολιτικά κόμματα από διαφορετικές πολιτικές οικογένειες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παρόλα αυτά δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε ευθέως και κάθετα ανταγωνιστικοί χώροι. Έχουμε διαφορές, αλλά έχουμε και συμπτώσεις σε μια σειρά από ζητήματα. Προσωπικά μου έκανε θετική εντύπωση η ταύτιση απόψεων όχι μόνο για τα περιβαλλοντικά ζητήματα, που λίγο πολύ ήταν γνωστό, αλλά και για το σχέδιο Καλλικράτης όπου συμφωνήσαμε να αναπτύξουμε κοινές δράσεις για την αποτροπή της εφαρμογής βαθιά αντιδημοκρατικών τομών και αλλαγών στις τοπικές κοινωνίες. Από εκεί και πέρα σε τοπικό επίπεδο αυτό που προέχει είναι η δημιουργία πλατιών ενωτικών συνδυασμών, πάνω σε μια αντινεοφιλελεύθερη και περιβαλλοντική προγραμματική ατζέντα, με όλες τις δυνάμεις και τους ενεργούς πολίτες που γέννησαν όλο το προηγούμενο διάστημα σημαντικές τοπικές πρωτοβουλίες και κινήματα πόλης.

Η συνέντευξη δόθηκε στην Αυγή της Κυριακής που κυκλοφορεί αύριο.

Για μια αριστερή στροφή Β'

Της ΛΙΤΣΑΣ ΚΙΤΣΑΝΤΑ μέλους της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΝΕ Αρτας

Βιώνουμε εν εξελίξει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων 80 χρόνων. Τη διαχείρισή της, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως ήταν αναμενόμενο, την ανέλαβαν εκείνοι που την προκάλεσαν, πάνω στο γνωστό σε όλους μας πια νεοφιλελεύθερο δόγμα: άπλετη ελευθερία των αγορών, σφιχτοί δημοσιονομικοί δείκτες μέσα από την ευλαβική τήρηση του συμφώνου σταθερότητας, συμπίεση των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, έλεγχος συνειδήσεων μέσα από ισχυρά ΜΜΕ, σταθερές και κοινωνικά ανάλγητες κυβερνήσεις, πιστά προσηλωμένες στον νόμο της αγοράς.

Η χώρα μας βρίσκεται στα όρια της χρεωκοπίας. Η «κυβέρνηση των Βρυξελλών», μαζί με την ΕΚΤ και τους διάφορους «Οίκους», υπαγορεύει τον τρόπο διακυβέρνησης. Την ανίκανη και αντιλαϊκή κυβέρνηση της Ν.Δ. διαδέχθηκε η υποτακτική και εξίσου αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Υπαλληλίσκοι της Ε.Ε. ρίχνουν καρπαζιές στους Έλληνες υπουργούς κι αυτοί με τη σειρά τους ρίχνουν καρπαζιές σ' ένα λαό που στενάζει υπό το βάρος των χρεών, της λιτότητας, της ανασφάλειας και του φόβου. Αυτός ο φόβος, μαζί με την ηττοπάθεια οδηγεί στη συντηρητικοποίηση και την αποστράτευσή του, διευρύνοντας έτσι τα πεδία της επίθεσης του κεφαλαίου.

Μόνη ελπίδα η αριστερά!

Όχι βέβαια η αριστερά του συμβιβασμού και της εθνικής συναίνεσης του Λ. Κύρκου (λυπάμαι που δεν τον νιώθω πια σύντροφό μου!), αλλά η αριστερά της αμφισβήτησης και των αγώνων, η αριστερά των εναλλακτικών ριζοσπαστικών προτάσεων που προτάσσουν και υπηρετούν το όραμα μιας άλλης κοινωνίας. Του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία.

Μια τέτοια αριστερά, χρήσιμη για τον λαό και τον τόπο, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε (εμείς οι αθεράπευτα ρομαντικοί!) μέσα από το ενωτικό (και επίπονο) εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά τα σοβαρά προβλήματά του, ο χώρος αυτός, με την αγωνιστικότητα, την κοινωνική ευαισθησία, τη συμβολή του στους αγώνες και τα κινήματα και με τις ουσιαστικές παρεμβάσεις του στη Βουλή, κατάφερε να εδραιώσει τη δική του θέση μεταξύ της υποταγμένης σοσιαλδημοκρατίας και της παρωχημένης - δογματικής αριστεράς και καταξιώθηκε στη συνείδηση του λαού ως η άλλη, η εναλλακτική και κινηματική αριστερά, που φιλοδοξεί να διεμβολίσει τον συναινετικό δικομματισμό και ν' αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Ατμομηχανή του ενωτικού αυτού εγχειρήματος είναι ο ΣΥΝ, που με την πολιτική γραμμή της «αριστερής στροφής» των δύο τελευταίων συνεδρίων του έκανε αυτή την ιδέα της ενότητας πράξη. Ο στόχος όμως ακόμη δεν επετεύχθη. Η πάλη για τη δημιουργία ενός Ισχυρού Αριστερού Πόλου στη χώρα μας, δηλαδή μιας μεγάλης αριστεράς, που θα εκτείνεται από τα αριστερά της αριστεράς μέχρι τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και θα βρίσκεται στον αντίποδα του δικομματισμού, παραμένει ζητούμενο. Όπως ζητούμενο παραμένει η υπερπήδηση των σημερινών αδυναμιών, προβλημάτων και αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, η ανασύνταξη, η διεύρυνση και εν τέλει η ανασύνθεσή του, για την αναγκαία φυγή προς τα εμπρος. Η αριστερή στροφή λοιπόν, πρέπει να ολοκληρωθεί και να εμβαθύνει. Να πάει παραπέρα. Η αριστερή στροφή Β' (όπως θα την έλεγα εγώ) αποτελεί την πρόκληση της παρούσας συγκυρίας για το κόμμα μας και την αριστερά γενικότερα.

Ο ΣΥΝ διέρχεται σήμερα μια σοβαρή κρίση. Σαν το πουλόβερ που έχει ξεχειλώσει και κινδυνεύει να ξηλωθεί, τραβούν τα μανίκια από τη μια μεριά οι δυνάμεις του παλιού και όψιμου αριστερισμού με τις γνωστές και παμπάλαιες πρακτικές -τις 'αλαβάνιες' πρακτικές, που τόσο μας πλήγωσαν και μας θύμωσαν το καλοκαίρι- κι από την άλλη μεριά οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς, όπως αυτές εκπροσωπούνται από συγκεκριμένη ομάδα στελεχών της Ανανεωτικής Πτέρυγας, η οποία αρνείται να αποδεχθεί ότι οι ιδέες της είναι μειοψηφικές στο κόμμα κι ακολουθεί τη μέθοδο της «επιβολής» τους. Ενεργώντας όπως η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, έτσι και η ομάδα αυτή των στελεχών της Αν. Πτέρυγας διά των δημοσίων ανακοινώσεων και τοποθετήσεών της, σπέρνει τη σύγχιση και την απογοήτευση στον κόσμο της αριστεράς, ενώ η απειλή της ενδεχόμενης αποχώρησης από το κόμμα αντιμετωπίζεται από τη «φοβική» πλειοψηφία με μία ιδιότυπη ανοχή και ασυλία. Και οι δύο πλευρές μοιάζει σαν να έχουν κάνει μεταξύ τους μια άτυπη συμφωνία, ένα passing game, που στόχο έχει να πλήξει τη δημόσια εικόνα του κόμματός μας (και της ηγεσίας του) και τη στρατηγική επιλογή της ενότητας της αριστεράς.

Το σοβαρό πλήγμα που έχει δεχτεί η δημόσια εικόνα του κόμματός μας αποστερεί από τα μέλη το ηθικό πλεονέκτημα και την υπερηφάνεια που ένιωθαν μέχρι σήμερα όταν έμπαιναν στον χώρο δουλειάς, στη γειτονιά ή στο καφενείο του χωριού και αντιμετωπίζονταν με σεβασμό. Ένα σεβασμό συνδεδεμένο με την ακούραστη δράση, τη συνέπεια, το ήθος και τη λεβεντιά της ψυχής των αριστερών ανθρώπων!

Αυτός ο ευτελισμός δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Οι κρίσεις στα κόμματα αντιμετωπίζονται με προσφυγή στη βάση.

Η κατάσταση στον ΣΥΝ είναι έκτακτη και πρέπει να αντιμετωπιστεί με ένα έκτακτο συνέδριο. Τώρα, που δεν έχει εξαντληθεί ακόμη ο πολιτικός χρόνος. Τώρα, για να μπορέσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα να ανασυνταχθεί το κόμμα μας και να παίξει τον ρόλο της αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης, για τον οποίο τον εμπιστεύτηκε ο λαός.

Τώρα, για να μπορέσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα να δώσει συντεταγμένα και με σοβαρότητα τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Τώρα, για να ξαναβγεί με δυναμισμό στους αγώνες. Τώρα, για να προωθήσει την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση και διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, με συντεταγμένο και δυναμικό τρόπο, σαν μπροστάρης και εμπνευστής του. Τώρα, όσο ακόμα υπάρχουν αποθέματα ψυχής και κουράγιου στα μέλη μας!

Το συνέδριο αυτό, όμως, δεν πρέπει να γίνει έτσι απλά για να γίνει. Ούτε επειδή δεν βλέπουμε κάτι άλλο! Πρέπει να είναι ένα συνέδριο τομή στην εικοσάχρονη ιστορία του κόμματός μας. Ένα συνέδριο συσπείρωσης, ανασύνταξης και επανεκκίνησης. Ένα συνέδριο για την εμβάθυνση και ολοκλήρωση της αριστερής στροφής. Ένα συνέδριο για μια αριστερή στροφή Β'.

Αυτό απαιτεί ένα σαφές πολιτικό σχέδιο που, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να περιλαμβάνει τα εξής: α) Ζητήματα στρατηγικού χαρακτήρα, ορίζοντας ότι ο αγώνας για υπέρβαση του καπιταλισμού και η πάλη για σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία θα διαπερνά όλες τις πολιτικές πρωτοβουλίες μας. β) Ζητήματα τακτικής, στα νέα δεδομένα της πολιτικής συγκυρίας που διανύουμε υπό την παρούσα οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της από το ΠΑΣΟΚ. Αυτό απαιτεί την πλήρη αποσαφήνιση και προώθηση στην κοινωνία του εναλλακτικού πολιτικού μας σχεδίου και την προώθηση του μοντέλου της «οικονομίας των αναγκών», μέσα από την καθημερινή μας δράση και την άσκηση της αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης.

Ταυτόχρονα οφείλει να προσδιορίσει εκ νέου την έννοια του «αριστερού ευρωπαϊσμού», με βάση τα νέα χαρακτηριστικά της Ε.Ε. και τη νέα διάσταση που παίρνει η ταξική πάλη μέσα στα όρια της Ευρώπης. Να τοποθετηθεί για το ρόλο και τη συμβολή μας στο ΚΕΑ, να βάλει στόχο τη δημιουργία του Κοινού Μετώπου από δυνάμεις της ριζοσπαστικής κι αντικαπιταλιστικής αριστεράς της Ευρώπης, έναντι της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, με ταυτόχρονη ρητή καταδίκη της Συνθήκης του Μάαστριχτ και αυτοκριτική μας για επιλογές του παρελθόντος, ατυχείς χειρισμούς κι ολιγωρίες.

γ) Αποσαφήνιση των σχέσεων του κόμματός μας με τον ΣΥΡΙΖΑ και εμμονή στη στρατηγική επιλογή της ενότητας της αριστεράς, με ταυτόχρονη υπεράσπιση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κάθε είδους διασπαστικές πρακτικές και ανάπτυξη πρωτοβουλιών για την διεύρυνση και ανασύνθεσή του. Η ενδυνάμωση και ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς στη χώρα μας προβάλλει πια σαν αναγκαιότητα και όχι σαν τακτικισμός απέναντι στις φυγόκεντρες τάσεις και πρακτικές κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ή του Αλαβάνου προσωπικά.

δ) Τέλος, να επιδιώξει την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος, μέσα από βαθιές τομές και πρωτοβουλίες, που θα ξαναφέρουν τον κόσμο κοντά μας, θα φρεσκάρουν τον αέρα των γραφείων μας, θα θέσουν κανόνες στη λειτουργία των οργάνων, στην εκφορά του δημόσιου λόγου και στην ενιαία έκφραση του κόμματος προς τα έξω. Με ρητή διασφάλιση της εφαρμογής των κανόνων αυτών, με θέσπιση και εφαρμογή κώδικα δεοντολογίας, με ανανέωση του στελεχικού δυναμικού, με θέσπιση περιφερειακών οργάνων και σύνδεσή τους με τον κεντρικό ιστό του κόμματος, με αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των τάσεων και οριοθέτησή τους ως ρεύματα ιδεών, που θα συμβάλλουν στη διαλεκτική συλλογική σκέψη του κόμματος κι όχι κόμματα σε μικρογραφία ή μηχανισμοί νομής εξουσίας κι ερμηνευτές της βάσης με ιδιότυπο πατερναλισμό.

Οι περιφερειακές συσκέψεις δείχνουν τον δρόμο του συνεδρίου. Ας αντιστοιχηθεί, λοιπόν, η κορυφή με τη βάση του κόμματος κι ας κάνουμε το άλμα, που θα μας βγάλει από την εσωστρέφεια και την απραξία. Στο χέρι μας είναι!!

Η πλειοψηφία της βάσης ζητά συνέδριο!

@αναδημοσίευση από το φίλο-σύντροφο Αστυάνακτα

Σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται περιφερειακές συσκέψεις των οργανώσεων του ΣΥΝ. Από τις έως τώρα πληροφορίες όλες οι τοποθετήσεις των μελών του ΣΥΝ, ή για την ακρίβεια της συντριπτικής πλειοψηφίας του, συντείνουν στη άμεση διεξαγωγή Συνεδρίου με διαφορετικό περιεχόμενο.

Όμως όλα μπορούν να συνοψιστούν ότι οι σ. θεωρούν την έκτακτη διεξαγωγή του ανώτερου οργάνου του κόμματος επιβεβλημένη για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους.

Ποιες είναι οι έως τώρα απόψεις.

Το συνέδριο θα πρέπει να έχει στόχο την αλλαγή καταστατικών αρχών του κόμματος,θεσπίζοντας από τη μια μεριά το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη όπως άλλωστε είναι σήμερα και από την άλλη στο δικαίωμα της πλειοψηφίας να αποφασίζει χωρίς προσκόμματα. Αυτό με αφορμή προσωπικές δηλώσεις στελεχών και τάσεων, μιας συγκεκριμένης τάσης της «Ανανεωτικής» Πτέρυγας.

Τα μέλη καταδικάζουν με τις τοποθετήσεις τους τις απόψεις που τείνουν επικοινωνιακά να γίνουν κυρίαρχες παραμερίζοντας κάθε έννοια επίσημης κομματικής γραμμής και είναι διαλυτικές τόσο του κόμματός μας, όσο και του συμμαχικού σχήματος( σημ Ασ. Μήπως αυτό δεν επιθυμούν;)

Καταδικάζουν τις απόψεις για συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, τις απόψεις που μόνο ως εμμονή ή ιδεοληψία είναι δυνατόν πλέον να τις εξηγήσεις. (σημ Ασ. Τη στιγμή μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ ιδεολογικά είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά κοντά στη κυρίαρχη φιλελεύθερη πολιτική φαντάζει αστείο εν ονόματι εθνικής ανάγκης να επικαλείται κάποιος τη συνεργασία)

Καταδικάζουν όλα τα φαινόμενα υπέρβασης των συλλογικών μας οργάνων του κόμματός μας ή του συμμαχικού σχήματος.( σημ Ασ. Αυτό απευθύνεται σε όλα τα πρόσωπα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προβάλλουν την άποψή τους πέραν από τις συλλογικές διαδικασίες σε... παρουσιάσεις ποιητικών συλλογών ή σε προσωπικές συνεντεύξεις)

Θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτα και κύρια δική μας δημιουργία και δεν το χαρίζουμε σε κανέναν, εμμένοντας στις αποφάσεις του κόμματος για ενότητα της αριστεράς.

Θεωρούν τις προσωπικές στρατηγικές απ΄όπου και να προέρχονται, βλ. πρώην προέδρους, είναι επιζήμια για το κόμμα και το ΣΥΡΙΖΑ.

Θεωρούν ότι οι τάσεις έχουν εξελιχθεί ως μηχανισμοί οι οποίοι είναι τροχοπέδη για την πορεία μας. Οι συχνές διαφοροποιήσεις τους με διαφορετικές ανακοινώσεις εντείνουν μια δυσμενή εικόνα που είναι αναντίστοιχη με τις προτάσεις που κάνει το κόμμα για τα καθημερινά προβλήματα και με τη θέληση του κόσμου να δει από το ΣΥΝ την άλλη πρόταση.

Οι σ. βλέπουν και σημειώνουν την αρνητική στάση σ. μεγαλοστελεχών της «Ανανεωτικής» πτέρυγας, φυσικά όχι όλων και πολύ περισσότερο όχι συνολικά εκείνων που βρίσκονται στη βάση, στις Πολιτικές Κινήσεις.

Σημειώνουν την αποχή στελεχών της Α.Π από τις διαδικασίες του συμμαχικού σχήματος όπως τελευταία από τη 3^η Πανελλαδική συνδιάσκεψη, αλλά και από τις διαδικασίες των περιφερειακών συσκέψεων. Για παράδειγμα στην περειφερειακή της Αθήνας εκτός από ένας, κανείς άλλος δεν πήρε το λόγο.

Οι σ. επιθυμούν με το συνέδριο να επαναβεβαιωθεί η στρατηγική της ενότητας της Αριστεράς έτσι όπως έχει διαμορφωθεί με το σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ

Οι σ. καταδικάζουν τη στάση στελεχών του Αριστερού Ρεύματος, φυσικά όχι όλων που δηλώνουν ότι ανήκουν σ΄αυτό....άλλωστε κι ο Πρόεδρος του ΣΥΝ εκεί συμμετέχει....Θεωρούν ότι με ισορροπίες τρόμου το Ρεύμα έχει τη τάση να ανέχεται την αντικομματική συμπεριφορά μελών της Α.Π, αλλά και μεμονωμένων προσώπων......Αυτή η τάση δημιουργεί ισχυρούς πόλους, αλλά και παράγοντες μέσα στη κομματική ζωή παραμερίζοντας στην πραγματικότητα τη δημοκρατία,αφού η άποψη της πλειοψηφίας δεν γίνεται πράξη στη καθημερινή πολιτική ζωή.

Οι σ. θεωρούν ότι ισχυρός ΣΥΝ σημαίνει και ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ.

Οι σ. παράλληλα με όσα αναφέραμε θεωρούν ότι ο ΣΥΝ και κατ΄επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναλάβει μια σειρά από ουσιαστικές παρεμβάσεις μέσα στην πολιτική ζωή, ενάντια στο δικομματισμό και το νεοφιλελευθερισμό, ενάντια στο σύμφωνο σταθερότητας Θεωρούν ότι έχουμε χάσει χρόνο.

Εμπρός λοιπόν για μια επανεκκίνηση

Πρωτοβουλία λογικής και συνεννόησης

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ (μέλους της ΚΠΕ του Συνασπισμού)

Η επανεκκίνηση του κόμματος, η άσκηση μιας μαχητικής αλλά υπεύθυνης προγραμματικής αντιπολίτευσης προϋποθέτουν συνεπώς τις βαθιές αλλαγές μέσα στο κόμμα.

Γιατί ο Συνασπισμός δυσκολεύεται να βρει τον βηματισμό του; Γιατί δείχνει αμήχανος απέναντι στη νέα ευκαιρία που του παρείχαν οι ψηφοφόροι; Γιατί το κόμμα ρέπει προς την αδράνεια ακριβώς την περίοδο που θα έπρεπε να οργανώνει συστηματικά την ισχυρή του πολιτική παρέμβαση σαν δύναμη προγραμματικής αντιπολίτευσης;

Το πρόβλημα του Συνασπισμού είναι εσωτερικό. Δεν έχει την αφετηρία του ούτε στους συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους όπως είναι φυσικό έχουμε σημαντικές διαφορές, ούτε στους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο ΣΥΝ χρειάζεται μια νέα έμπνευση που θα του δώσει μια νέα δυναμική. Και αυτή η έμπνευση δεν μπορεί παρά να αφορά στην επανίδρυση του ΣΥΝ σαν οργάνωση και λειτουργία. Μια ριζική και ριζοσπαστική αλλαγή που θα δώσει ένα νέο περιεχόμενο στην ιδιότητα του μέλους και θα καταστήσει το κόμμα πολύ πιο ισχυρό και αποτελεσματικό.

Ο ΣΥΝ, με την εμφάνισή του πριν από σχεδόν δεκαεννιά χρόνια στο πολιτικό σκηνικό, εισήγαγε κανόνες που συγκροτούσαν μια διακριτή δημοκρατική κουλτούρα στο κομματικό στάτους εκείνης της εποχής. Καθιέρωσε τις εσωκομματικές τάσεις σαν πρωτοποριακό στοιχείο πολυφωνίας. Τις ανοικτές κομματικές διαδικασίες. Την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Τα εσωκομματικά δημοψηφίσματα. Την σύνθεση των απόψεων.

Η δημοκρατία μας όμως στο κόμμα έμεινε σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού. Οι τάσεις έχασαν στην πορεία το οποιοδήποτε ιδεολογικό τους περιεχόμενο, παρέμειναν σε διαχωριστικές γραμμές των αρχών της δεκαετίας του '90. Εξελίχθηκαν έτσι σε μηχανισμούς νομής κομματικής εξουσίας και ο ανταγωνισμός τους έγινε εν πολλοίς απολίτικος. Η βασική τους αποστολή να επεξεργάζονται ιδέες και προτάσεις και να εξασφαλίζουν την ώσμωσή τους εγκαταλείφθηκε.

Η αποστασιοποίηση των τάσεων από το πραγματικό τους περιεχόμενο, επέδρασε και επιδρά καταλυτικά στη λειτουργία όλου του κόμματος. Άλλωστε το κόμμα δομήθηκε στη συνέχεια με βάση την τασική του συγκρότηση. Π.χ. το εκλογικό μας σύστημα ουσιαστικά εμποδίζει ένα μέλος του ΣΥΝ που δεν ανήκει σε κάποια τάση να εκλεγεί στα όργανα του κόμματος.

Ο συγκεντρωτισμός των τάσεων διαμόρφωσε έναν ανάλογο συγκεντρωτισμό και στο κόμμα. Λειτουργούμε εδώ και χρόνια σαν κόμμα δύο ταχυτήτων. Ένα κεντρικό ηγετικό όργανο, αποτελούμενο από την Πολιτική Γραμματεία και κάποια άλλα στελέχη στους ηγετικούς πυρήνες των τάσεων, που επεξεργάζεται και ουσιαστικά παίρνει τις αποφάσεις, διαχειρίζεται πληροφορίες, διατηρεί προνομιακές σχέσεις με τα ΜΜΕ. Και το υπόλοιπο κόμμα, που απλώς παρακολουθεί, πολλές φορές μαθαίνει από τον Τύπο τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό και την κορυφή του και καλείται στις εκλογικές αναμετρήσεις να κινητοποιηθεί.

Ο ρόλος του κομματικού μέλους με τον τρόπο αυτό περιθωριοποιείται. Η ένταξη νέων μελών, κυρίως από τις νεαρότερες ηλικίες, είναι προβληματική. Ο εσωκομματικός διάλογος υποκαθίσταται από μονολόγους και αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις για αρνητικές στάσεις και συμπεριφορές ηγετικών στελεχών, που αν μη τι άλλο δείχνουν να αγνοούν τα μέλη του κόμματος.

Σήμερα επομένως είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε το άλμα. Να δημιουργήσουμε τους όρους μιας προωθημένης, σύγχρονης εσωκομματικής δημοκρατίας. Να επαναπροσεγγίσουμε τον τασικό θεσμό, ανοίγοντας τον δρόμο για ανοικτά, δημοκρατικά, αντιιεραρχικά, σχήματα με ΣΥΝασπισμική κουλτούρα, με σαφείς ιδεολογικές αναφορές, με λογική συνεννόησης. Να αποκαταστήσουμε την κλονισμένη σχέση ηγεσίας - βάσης, να συγκροτήσουμε ένα αμφίδρομο κανάλι επικοινωνίας μεταξύ τους. Να ανοίξουμε επίσης το κεφάλαιο της σχέσης του ΣΥΝ με τους φίλους και ψηφοφόρους του.

Η επανεκκίνηση του κόμματος, η άσκηση μιας μαχητικής αλλά υπεύθυνης προγραμματικής αντιπολίτευσης προϋποθέτουν συνεπώς τις βαθιές αλλαγές μέσα στο κόμμα. Μόνο αν το κόμμα λειτουργήσει θα αναδείξει τα προγραμματικά του στοιχεία, θα πείσει την κοινωνία ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος για την έξοδο από την κρίση.

Όλα αυτά όμως απαιτούν μια νέα πρωτοβουλία μέσα στο κόμμα. Τη συγκρότηση ενός νέου ρεύματος λογικής, συνεννόησης και προγραμματικής αντεπίθεσης του ΣΥΝ. Το πλαίσιο αξιών και ιδεών υπάρχει. Τα προγραμματικά μας ντοκουμέντα (2003, 2009), τα ιδρυτικά μας κείμενα, οι επεξεργασίες του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ένα πλούσιο υλικό που, με την απαιτούμενη κάθε φορά επικαιροποίηση και εμβάθυνση, συγκροτεί τον διακριτό λόγο μια σύγχρονης, ριζοσπαστικής, δημοκρατικής Αριστεράς.

Τα πρόσφατα γεγονότα που προκαλούν την θλίψη και την απογοήτευση του κόσμου μας, κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Και αυτή την ανάγκη συμμερίζονται μέλη του κόμματος που στη διαδρομή τους εκφράστηκαν από διαφορετικά ρεύματα. Η βασανιστική εμπειρία του εγχειρήματος του Συνασπισμού δίδαξε πολλά…

Αναδημοσίευση από την σημερινή Αυγή