γράφει ο Μιχάλης Δελής
Σε ένα φτωχικό σπίτι στου Γκύζη, πριν 75 χρόνια, θεμελιωνόταν η πιο μαζική, η πιο ζωντανή, η πιο ενθουσιώδης και επαναστατική οργάνωση νεολαίας στην ιστορία του νέου ελληνισμού, η ΕΠΟΝ.
Ήταν μια σπίθα που «έβαλε φωτιά σ΄όλο τον κάμπο» η ΕΠΟΝ, ξαπλώθηκε σ όλη την Ελλάδα, αγκάλιασε το σύνολο της νεολαίας.
Η προσφορά της ΕΠΟΝ δεν ήταν μόνο στενά <<αγωνιστική>>. Στους κόλπους της θέρμανε με τον πιο διαυγή τρόπο τα ιδανικά ενός διαφορετικού κόσμου.Στις γραμμές της ΕΠΟΝ η λευτεριά και η ανεξαρτησία, η Λαοκρατία και ο Σοσιαλισμός, δουλεύτηκαν σαν ιδανικά που εμπνέουν την κοινωνική οπτική και την πολιτική πρακτική και θεμελιώνουν ένα νέο πολιτισμό.
Ο ΕΠΟΝΙΤΗΣ υπήρξε ένα πρότυπο όχι κατασκευασμένο,από ένα κάποιο «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» αλλά το πρότυπο του αγωνιστή με τις βαθιές λαικές ρίζες, με πρωτοτυπία, με φαντασία, με δημιουργική τόλμη, με ριψοκίνδυνη διάθεση και απόλυτη αυτοθυσία.
Οι επονίτες σήμερα, απ΄΄ακρη σ΄άκρη στην Ελλάδα γέροι άντρες και γυναίκες πια, τυραννισμένοι από τις φυλακές και τις εξορίες,κυνηγημένοι από Ασφάλεια σε Ασφάλεια και από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, σήμερα οι ζωντανοί αυτοί μάρτυρες 75 χρόνων αγώνων, μπορούν να κοιτάξουν το παρελθόν με συμφιλίωση και το μέλλον με ελπίδα.
Ο γιορτασμός λοιπόν να είναι πανηγυρικός. Όχι βέβαια με την επιφανειακή χαρά του πανηγυριού. Αυτά δεν ταιριάζουν στους αγώνες μας και οι νεκροί μας σκιάζουν ακόμα. Να είναι σαν εκείνα τα πανηγύρια που τρέμουν μέσα στα σπίτια τα ταβάνια, γιατί τρέμει και μέσα στην καρδιά μας η ίδια φλόγα που τότε άστραψε και πυρπόλησε απ΄άκρη σ΄άκρη, σε βουνά και κάμπους όλη την Ελλάδα.
Σ΄αυτή τη στιγμή, στιγμή-συμβόλαιο για το μέλλον, ας υποσταλεί για λίγο η φτώχεια της κομματικής αποκλειστικότητας και της αυθεντικής κληρονομιάς.
Η ΕΠΟΝ, δεν πρέπει και δεν μπορεί να γίνει αποκλειστική κληρονομία ενός κάποιου φορέα.
ΕΙΝΑΙ – και θα μείνει – η ζωντανή κληρονομιά ενός ολόκληρου λαού……
( έρρωσθε )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου