Το κείμενο είναι αλλιευμένο από το facebook και την σελίδα της Αδαμαντία Αρανίτη
Είναι 15 Μαΐου, και στις εκλογές του κόμματος κρατάω το τραπεζάκι της νεολαίας της περιοχής σε ένα εκλογικό κέντρο. Η ώρα έχει περάσει αρκετά και πλησιάζει η ώρα που κλείνουν οι κάλπες. Μέχρι εκείνη την ώρα έχει έρθει πολύς κόσμος, μέχρι που βλέπω να πλησιάζει μια κυρία λεπτή σαν κλαράκι. Είναι μια κυρία που θυμίζει την "log lady" από τη σειρά Twin Peaks, και το ένα της μάτι έχει ένα πλαστικό κάλυμμα με διαφανείς τρύπες. Μοιάζει να ψάχνει κάτι απροσδιόριστο, αλλά γρήγορα καταλαβαίνω: το οπτικό της πεδίο μεταβάλλεται αρκετά και ψάχνει κάπου να συμπληρώσει τη φόρμα. "Ελάτε να καθίσετε", της λέω. "Να καθίσω; Εδώ τι είναι;" (σσ μωβ αφίσες Bloco στο φόντο, σου λέει κάτσε μην ήρθα λάθος). "Η νεολαία" της λέω, "καθίστε δεν υπάρχει θέμα".
Εκνευρίζεται που πρέπει να συμπληρώσει τη φόρμα. Λέει πως έπρεπε να είναι ήδη στους καταλόγους. Της λέω πως έχει δίκιο. Κι αυτό γιατί καταλαβαίνω πως στην πραγματικότητα την ενοχλεί που δε βλέπει να γράψει και δε θέλει να βλέπουμε μια ανήμπορη ηλικιωμένη στο πρόσωπο της. Της προτείνω να συμπληρώσω εγώ τη φόρμα. Μου λέει ονοματεπώνυμο. "Του;" Τη ρωτάω για να μου πει πατρώνυμο.
"Του Παναγιώτη" μου λέει. "Α και το μπαμπά σας Παναγιώτη τον λένε; Και τον δικό μου!" της λέω για να σπάσω την αμηχανία που εμφανώς νιώθει που μια τυχαία κοπέλα γράφει τα στοιχεία της σε μια φόρμα που δε βλέπει. Για να λέμε την αλήθεια, ως άνθρωπος μιας κάποιας μυωπίας, βλέπω μάλλον το μέλλον μου. "Ναι ε; Καλοί άνθρωποι οι Παναγιώτηδες" μου απαντάει. Χαίρομαι που η απόπειρα δείχνει να πιάνει γιατί είναι φανερά εκνευρισμένη. "Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος στο Αγρίνιο" μου λέει. "Ήταν τόσο καλός που ακόμα υπάρχει εκεί η προτομή του. Μέχρι που μια μέρα έπεσε στο ποτάμι και...άσε μη σου λέω".
Είπα κάτι για την περίσταση με το μάτι μου καρφωμένο πάνω στην κυρία από φόβο μην ταράχτηκε και πάθει τίποτα. Σηκώνεται, φεύγει, βρίσκει μια νέα κοπέλα, ψηφίζει και έρχεται πάλι στο τραπεζάκι μέχρι να ψηφίσει και η κοπέλα, για να μη στέκει όρθια. "Ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός δάσκαλος. Μέχρι που κάποιος από το χωριό που θα πήγαινε ρώτησε τους άλλους "καλός ο δάσκαλος που έρχεται;" κι ο άλλος του είπε "καλός, εντάξει, αλλά είναι ...κοπανιστής".
- Ωχ, της απαντώ.
- Κατάλαβες; Με ρωτάει.
- Αν κατάλαβα... της απαντώ.
- Τι κατάλαβες; Με ρωτάει με το εκνευρισμένο της ύφος λίγο πιο ταραγμένη από πριν.
- Κομμουνιστής. Αυτό κατάλαβα, της λέω.
- Κομμουνιστής ναι. Αλλά το είπε ο άλλος έτσι για να τους προειδοποιήσει. Το τι ακολούθησε που να στο λέω. Κόλαση, έζησε μια κόλαση. Κι εμείς βέβαια μαζί. Κι εδώ στην Αθήνα είχε φίλο τον Παπανούτσο και έγραφε κάτι άρθρα αλλά χωρίς όνομα γιατί τον κυνηγούσαν. Μετά κάποιος του είπε πως ο Παπανούτσος τον έψαχνε και θα πήγαινε να τον βρει αλλά μετά πέθανε (σσ. ο Παπανούτσος) κι έτσι εκεί που θα έβρισκε δουλειά πάλι έμεινε έτσι.
- Πωπω, είπα. Και τι να έλεγα δηλαδή που η κυρία είχε ανεβάσει ταχύτητες, εγώ είχα σαστίσει αλλά περίμενα να μάθω τη συνέχεια.
- Κατάλαβες; Επειδή ήταν κομμουνιστής. Δεν έγραφε με όνομα και μετά έγραφε από δω κι από κει και έδινε κείμενα. Αλλά δεν πρόλαβε.
Όμορφα, σκέφτηκα. Ένας αγωνιστής που έφυγε πριν καν προλάβει να κάνει αυτό που ήθελε. Ίσως να είναι κανένας γνωστός, ποιος ξέρει. Κάτσε να δω.
- Και πως έλεγαν τον μπαμπά σας;
- Είπαμε, Παναγιώτη!
- Στο επίθετο.
Και τότε η κυρία στύλωσε το βλέμμα της σε μια ευθεία που ως τότε δεν υπήρχε χαραγμένη στο χώρο, παρά δημιουργήθηκε όταν εκείνη κοίταξε με πείσμα, σαν να αποτίει φόρο τιμής κι ένα γαρύφαλλο στη μνήμη του μπαμπά της.
- Παναγιώτης Παπαγεωργίου. Αυτό ήταν το όνομά του. Να το ψάξεις. Υπάρχει ακόμα εκείνη η προτομή. Έτσι τον έλεγαν.
Εκείνη την ώρα η νεαρή κοπέλα ήρθε και της είπε να φύγουν όμως εκείνη είχε σηκωθεί και ήταν έτοιμη να αρχίσει να μιλάει ακατάπαυστα. "Φεύγω, σε ζάλισα" λέει σε μένα και στα ευήκωα ώτα μου. "Καθόλου, εγώ σας ευχαριστώ πολύ που συζητήσατε μαζί μου" της λέω αλλά εκείνη είχε το ύφος ενός ανθρώπου που έχει κουραστεί από τις βλακείες των άλλων ανθρώπων και τη ματαιότητα επί αρκετά συναπτά έτη. Με ευχαρίστησε ευγενικά βέβαια κι έφυγε με την νεαρή κοπέλα.
Καθώς την είδα να απομακρύνεται ελαφρά και αθόρυβα καθότι είχε ένα ευθυτενές και εύρωστο σώμα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξεχάσω ποτέ τον κομμουνιστή δάσκαλο και να περιμένω να φτάσω την ηλικία της κυρίας για να κουραστώ από τα καθημερινά.
ΥΓ: Γράφω αυτή τη μικρή ιστορία εδώ, γιατί εδώ και μέρες ψάχνω αν μπορώ να βρω κάτι σχετικό για τον άνθρωπο αλλά πραγματικά δε βρίσκω τίποτα.
ΥΓ2: Επειδή είναι από την περιοχή μας, αν τη γνωρίζετε να μου τη φιλήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου