Πριν 30 χρόνια περίπου είχαμε την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού και ταυτόχρονα είχαμε τη κατάρρευση των μύθων, των ψεμάτων, των μεγάλων και μικρών αφηγημάτων.
Έτσι ήρθε όμως και η απογύμνωση των στελεχών και της ιστορικής ηγεσίας της Αριστεράς και των κομμουνιστικών κόμματων, έτσι ήρθε και η διάσπαση του ελληνικού «Κ».
Και μια χούφτα νεολαίων, αποδεχόμενοι την ήττα αλλά κόντρα στην κουλτούρα της ήττας κάναμε μια άλλη νεολαία με γραμματέα τον Αλέξη που ήταν το μέλλον, ήταν η γενιά που θα άλλαζε το πολιτικό δεδομένο της χώρας. Το πιστεύαμε, όπως και τώρα .
Και ενώ είχαμε κοσμογονικές αλλαγές η ηγεσία της αριστεράς παρέμεινε η ίδια, λες και δεν έγινε τίποτα στον κόσμο αυτό, λες και αυτά τα ιστορικά στελέχη δεν είχαν καμία ευθύνη για την προπαγάνδα και καθοδήγηση των χιλιάδων μελών, λες και ήταν κάτι το Ιερό.
Χιλιάδες μέλη, πραγματικά κοινωνικά στελέχη, αγωνιστές και αγωνίστριες με συνέπεια και γνώση παρέμειναν απλά μέλη και ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν ιερά και ιστορικά στελέχη και ηγεσία καθώς προγραμματίστηκαν να υπάρχουν ως Στυλοβάτες της Ιερής ηγεσίας και των ίδιων στελεχών της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας που θα παρέμεναν στην ίδια θέση για όσο ζουν, ακόμα και σήμερα.
Παρέμειναν στην ηγεσία χάριν των μηχανισμών - φραξιών και έτσι αυτά τα ίδια ιστορικά στελέχη συσσώρευσαν τον πλούτο της κομματικής γνώσης για να αναπαράγονται, εκτοπίζοντας όχι μόνο την ιστορική γενιά τους που είχε χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, αλλά εκτόπισαν και τις επόμενες γενιές αγωνιστών με πρόσχημα ότι αυτοί κάποτε ήταν πιο μεγάλοι αγωνιστές,
λες και τα υπόλοιπα μέλη δεν ήταν αγωνιστές, δεν ήταν στην πρώτη γραμμή.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, όσα ονόματα και αν άλλαξαν τα κόμματα μας, η Ιερή ηγεσία εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό της ιερό και καταλληλότερο από την καθεμία και τον καθένα μας.
Έχω δει χιλιάδες μέλη να φεύγουν μέρα με την μέρα όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν άντεξαν τον ρόλο της προσωποπαγούς ηγεσίας που επαναλάμβαναν τα ίδια και τα ίδια μετατρέποντας την λαϊκή λαλιά του αγώνα και του συλλογικού βίου στην γνωστή άγευστη και ξύλινη κομματική γλώσσα, με τα δόγματα της και το κόμμα φετιχ.
Μια Ιερή ηγεσία αποκομμένη από την κόσμο της εργασίας και τον λαϊκό αναστεναγμό, σνόμπαρε τα υπόλοιπα μέλη γιατί δεν είχαν αυτήν την εμπειρία και γνώση της Ιερής ηγεσίας. Αυτή η Ιερή ηγεσία ακόμα καθοδηγεί το κόμμα με τα ίδια δόγματα του κρατικού σοσιαλισμού αλλά με δημοκρατία και ελευθερία .
Η αριστερά έγινε λόγω των δογμάτων και των αναχρονισμών της Ιερης ηγεσίας, η Ελίτ του προλεταριάτου και του λαού, η Αριστερά του 3% με 5%.
Μέσα σε όλα αυτά όμως ήρθε η απρόβλεπτη για αυτούς ελπίδα στο όνομα και στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα της νέας γενιάς και τα τελευταία 15 χρόνια περίπου, χιλιάδες άνθρωποι στρατευμένοι και μη αντιλήφθησαν την δυναμική του, το καθαρό πολιτικό πρόσωπο, την αισιοδοξία της νέας γενιάς και ακολούθησαν την Αριστερά της ελπίδας.
Δεν ήταν στον σχεδιασμό των ιστορικών Ιερών στελεχών, ούτε στην επετηρίδα της Ιερής ηγεσίας ο Αλέξης με την νέα γενιά, αλλά προέκυψε απρόβλεπτα καθώς ως γραμματέας της νεολαίας όφειλε να συμμετέχει στην Κεντρική Επιτροπή και μετά στη Πολιτική Γραμματεία, στο Ιερό αυτό όργανο.
Και τους ξέφυγε ο έλεγχος της επετηρίδας καθώς δημιουργήθηκε ένα παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και ελληνικό κίνημα εναντίον του νεοφιλελευθερισμού που έκανε τον ίδιο και την νεολαία μας πρωταγωνιστή των εξελίξεων που παρήγαγε νέα αγωνιστικά υποκείμενα, νέα προτάγματα και νέες συμμαχίες.
Η Ιερή ηγεσία πλέον στέκονταν δίπλα του αναγκαστικά, με καχυποψία και δυσπιστία γιατί μαζί του η νέα γενιά τους έτρωγε την σειρά και την επετηρίδα για την εξουσία.
Τους αμφισβήτησε.
Από εκεί και μετά άρχισε να ταράζεται το σύστημα όλο στην χώρα μας και στην Ευρώπη, δημιουργώντας ένα κοινωνικό και πολιτικό ντόμινο που έφερε, λόγω του Αλέξη, τον λαό της Αριστεράς στην κυβέρνηση και εμάς μας έμαθε ονομαστικά όλη η χώρα,
βγάζοντας από την αφάνεια ακόμα και τα στελέχη της κομματικής νομενκλατούρας με τα γνωστά τους δόγματα και τα φετίχ.
Από εκεί και πέρα όλα είναι γνωστά καθώς ήρθε και το διαδύκτιο και από αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί τίποτα.
Ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχθηκε μεγάλος ηγέτης που έφερε την αριστερά στην κυβέρνηση, τον λαό πρωταγωνιστή και μια ισορροπία στο κόμμα των φραξιών και των τάσεων των ίδιων στελεχών.
Προσωπικά, η πολιτική και η Αριστερά απέκτησε νόημα μαζί του γιατί απαιτήσαμε και διεκδικήσαμε την εξουσία σε ενεστώτα χρόνο για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις και αλλαγές μέσω της διακυβέρνησης του τόπου και οχι δημαγωγώντας με τις μεγάλες επιθέσεις και εξορμήσεις στα ουράνια.
Και αυτό έγινε χάριν του Αλέξη.
Ο Τσίπρας αποδείχθηκε ηγέτης αλλά πολύ πιστός στο κόμμα για να το αλλάξει όσο ήταν στην αντιπολίτευση, διαλύοντας τις τάσεις -φράξιες, παύοντας τα στελέχη της προηγούμενης εποχής που είχαν 10 θητείες και οχι δυο όπως λέει το καταστατικό και έτσι αυτά τα ιστορικά στελέχη κατάφεραν να τον οδηγήσουν σε ήττα και παραίτηση. Ενώ όσο ήταν στην κυβέρνηση διατηρούσαν τις θέσεις τους και επίσημα σέβονταν την ισορροπία που χάραζε ο Τσίπρας.
Στις 10 του μήνα ψηφίζουμε για το μέλλον αλλά δίχως αυταπάτες και εύχομαι καλά αποτελέσματα.
Προσωπικά, τα βιώματα μου και τα αισθήματα μου είναι δίπλα στον Νίκο από την εποχή της ίδρυσης της νεολαίας πλάι στον Αλέξη και την Εφη από την νεολαία Θεσσαλονίκης και την εποχή της κυβέρνησης Τσίπρα και για αυτό κινούμαι μαζί τους και δίπλα τους με όσες διαφωνίες έχω.
Αυτό όμως δεν με κάνει να τυφλώνομαι και να κανιβαλίζομαι με τον σύντροφο Κασσελακη που τον θεωρώ άξιο και σημαντικό δίχως το φετιχισμό της ιστορίας του μηχανισμού του κόμματος. Ούτε θεωρώ ξένο σώμα τον Στέφανο Τζουμάκα που απέδειξε ότι εκτός από τιμιότητα έχει πολιτικό κριτήριο, σκέψη και δράση.
Είναι ευκαιρία να αλλάξουμε τον κόσμο μαζί με το κόμμα και εμάς, αλλά για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με Ιερές αγελάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου