Αν κάποιοι απορούν, πως είναι δυνατόν να μη μπορεί να συντάξει κάποιος μια κοινά παραδεκτή αφήγηση για τον Εμφύλιο της δεκαετίας του 1940, σχεδόν 80 χρόνια από τη λήξη του, ας το ξανασκεφτεί: κοντεύουν 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και γι΄αυτήν εξακολουθεί να γίνεται κομφούζιο.
Δεν αναφέρομαι στους επιεικώς ανόητους καυγάδες για την ημερομηνία έναρξης, το Κρυφό Σχολειό, το Χορό του Ζαλόγγου κ.α. Εδώ υπάρχει πλήρης σύγχυση για το ποιοι προετοίμασαν το 1821, ποιοι το πραγματοποίησαν, ποιοι ήταν οι πραγματικοί αρχηγοί, ποιος ήταν ο χαρακτήρας της Επανάστασης, γιατί ξέσπασαν αλλεπάλληλοι εμφύλιοι μεταξύ των επαναστατών. Για να μην πούμε για τα ακόμα πιο δύσκολα, δηλαδή, τις εξελίξεις-μεταλλαγές των ανθρώπων, τις εξωτερικές επιδράσεις της Επανάστασης, τις εσωτερικές αντιφάσεις στις επιμέρους κοινωνικές τάξεις και τις πολιτικές συμμαχίες.
Ακόμα πιο αμφίβολη είναι η νοερή αναπαράσταση των συνθηκών της εποχής: των ηθών και των εθίμων, της πολιτικής χρήσης της θρησκείας, των σχέσεων ανάμεσα στους επαναστάτες, πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές. Σοβαρά προβλήματα, επίσης, δημιουργεί η τάση να «ερμηνεύονται» περιστατικά του 1821 με βάση τις σύγχρονες αντιλήψεις. Τυπικό παράδειγμα η κατάληψη της Τρίπολης.
Αυτό που επικρατεί, προς το παρόν, τόσο στα κείμενα όσο στις επίσημες τελετές και κυρίως στους δημόσιους χώρους είναι η αφελής «ηρωική» αντίληψη για την Επανάσταση του 1821. Με ισχυρή παράλληλη παρουσία μιας δήθεν εικονοκλαστικής θεώρησης των πραγμάτων, η οποία μεταφέρει στο 1821 τις σύγχρονες ιδεοληψίες. Σε ποικίλες-ασύμπτωτες- παραλλαγές, εννοείται.
Πρέπει να περιμένουμε άλλα 200 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου