Αλ. Τσίπρας με το σύνθημα του Γκεζί: Boyun eğme- Το κεφάλι ψηλά! Να εξελισσόμαστε, διατηρώντας τις αρχές μας

Αλ. Τσίπρας με το σύνθημα του Γκεζί: Boyun eğme- Το κεφάλι ψηλά! Να εξελισσόμαστε, διατηρώντας τις αρχές μας

Επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Koc ανακηρύχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας

Σημεία από την ομιλία του Αλ.Τσίπρα στην τελετή αποφοίτησης του Koc University

-Το πτυχίο που κρατάτε στα χέρια σας, σας δίνει τα εφόδια να κατανοήσετε τις νέες ευκαιρίες που φέρνει αυτή η επανάσταση στην ιατρική, το εμπόριο, την πληροφορική, την επικοινωνία και την ενέργεια.

Αλλά πρέπει επίσης να αναγνωρίσετε και να δείτε ότι αυξάνονται οι δυνατότητες κατάχρησης αυτών των τεχνολογιών σε σχέση με τις ελευθερίες των πολιτών και την εμβάθυνση των ανισοτήτων.

Η παγκόσμια φτώχεια, η μετανάστευση, ο πόλεμος, η καταστροφή των φυσικών οικοσυστημάτων του πλανήτη δεν είναι «φυσικές καταστροφές»: είναι συνέπειες ανθρώπινων επιλογών.

Επιλογές σαν αυτές που θα βρείτε και εσείς μπροστά σας.

Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να βρείτε τον τρόπο να εξελίσσεστε σε έναν κόσμο που αλλάζει, διατηρώντας παράλληλα τις αρχές και τις αξίες σας.

-«Αν θες να δοκιμάσεις το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία» είπε κάποτε ο Αβραάμ Λίνκολν. Και πιστεύω ότι όλοι εδώ εσείς που σήμερα αποφοιτάτε, μια μέρα θα κατέχετε εξουσία, με κάποια ιδιότητα. Ως σπουδαίοι επιστήμονες, ως επιχειρηματίες, ως πολιτικοί ή ως ηγέτες στους τομείς που θα δραστηριοποιηθείτε.

Φυσικά, το να έχεις τη δύναμη να αλλάξεις τα πράγματα είναι μεγάλη πρόκληση.

Η συνειδητοποίηση των στόχων σας στη ζωή είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά η μεγαλύτερη από όλες τις προκλήσεις, είναι το πώς θα αποφασίσετε να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη που έχετε:

Θα έχετε την υπομονή να ακούσετε;

-Χρειάζεται να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, για την επανένωση του νησιού προς όφελος του συνόλου του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Και σε αυτή την περίοδο σχετικής ηρεμίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πρέπει να εργαστούμε σκληρά για να παραπέμψουμε την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας, αξίζουν ένα μέλλον ειρήνης στη βάση του διεθνούς δικαίου.

Και με βάση αυτά τα κρίσιμα βήματα στην Ανατολική Μεσόγειο, μπορούμε και πρέπει να ανοίξουμε την προοπτική για την αναβάθμιση των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας στο σύνολό τους.

Όπως έχει πει ο μεγάλος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, «η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει». Αυτή πρέπει να είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Μια θάλασσα αμοιβαίου σεβασμού της κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Μια θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας. Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να οικοδομήσουμε σχέσεις σεβασμού και εμπιστοσύνης στη βάση του διεθνούς δικαίου.

-Η εμπιστοσύνη απαιτεί χρόνο για να οικοδομηθεί, αλλά μπορεί να χαθεί μέσα σε μια στιγμή. Δεν γίνεται να κερδηθεί με μερικές θεαματικές χειρονομίες. Δεν έχει να κάνει με ηρωισμό. Σημασία έχει να είσαι επίμονος, να έχεις ανοιχτό μυαλό, αλλά προσηλωμένη ματιά στον στόχο.

-Στόχος μας είναι να παράγουμε προοδευτικές πολιτικές για την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη.

Υπογραμμίζοντας ότι η ώρα για προοδευτική αλλαγή είναι τώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να κωλυσιεργούμε, να μεταβιβάζουμε τις ευθύνες και τα προβλήματα στις επόμενες γενιές, σε κανένα από τα κρίσιμα ζητήματα για το κοινό μας μέλλον.

-Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, ανακοίνωσα δημόσια την απόφασή μου να παραιτηθώ από την πρώτη γραμμή της πολιτικής μετά από 15 συναπτά έτη ως αρχηγός του κόμματός μου.Είναι μια απόφαση για την οποία δεν μετανιώνω.

Λίγες μέρες αργότερα ενώ περπατούσα σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, ένας νεαρός Τούρκος με πλησίασε και με ξάφνιασε λέγοντάς μου να μην τα παρατήσω.

Μου είπε ότι οι Τούρκοι έχουν ένα ρητό:

Boyun eğme. – Κράτα το κεφάλι σου ψηλά, είπε.

Αυτό είναι κάτι που θα το θυμάμαι πάντα.

Έτσι σήμερα, έναν χρόνο μετά, καθώς σας συγχαίρω για την αποφοίτησή σας, θα ήθελα να θυμάστε αυτά τα λόγια.

Για όλες τις μεγάλες στιγμές και όλες τις σπουδαίες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά σας.

Για όλα όσα θα χρειαστεί να αγωνιστείτε –στη ζωή σας, για τη χώρα σας, τις οικογένειές σας ή το μέλλον σας. Πρέπει να βρείτε τον τρόπο να εξελίσσεστε, διατηρώντας τις αρχές σας.

Και να θυμάστε πάντα: boyun eğme.

Κ. Μάλαμα : Ο ιστορικός τόπος της Γυάρου πρέπει να προστατευτεί από νοσηρές κερδοσκοπικές στοχεύσεις.

Κ. Μάλαμα : Ο ιστορικός τόπος της Γυάρου πρέπει να προστατευτεί από νοσηρές κερδοσκοπικές στοχεύσεις. 

Κοινοβουλευτική ερώτηση προς την Υπουργό Πολιτισμού κατέθεσε η Τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία Κυριακή Μάλαμα, σε σχέση με τα σχέδια για κερδοσκοπική εκμετάλλευση του ιστορικού τόπου της Γυάρου από σύμπραξη ιδιωτικής εταιρίας με κυβερνητικούς και μη φορείς, για την προώθηση "πράσινων" επιχειρηματικών σχεδίων. Την ερώτηση συνυπογράφουν 16 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. 

Όπως επισημαίνεται στην ερώτηση,  τα σχέδια για κερδοσκοπική εκμετάλλευση της Γυάρου από την εταιρία Alumil, την αστική ΜΚΟ "ΑΙΓΕΑΣ" και τις ηγεσίες των Υπουργείων Πολιτισμού και Περιβάλλοντος κι Ενέργειας έχουν θορηβήσει το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου της χώρας. Τα σχέδια κυνικής κερδοσκοπίας και εταιρικής διαφήμισης, μέσα από το ανατριχιαστικό ερώτημα : "Μπορεί ένας τόπος παραδομένος στη φθορά και την εγκατάλειψη να αποκτήσει νέα ζωή", θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τον τόπο ιστορικής μνήμης. Όπως σημειώνει ο Σύνδεσμος φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών "οι αξίες, οι αρχές, το κοινωνικό όραμα των αγωνιστών που μαρτύρησαν στη Γυάρο ενσωματώνουν τον σεβασμό στη φύση απέναντι σε αυτούς που επιδιώκουν να μετατρέψουν ένα τοπόσημο ελευθερίας σε τόπο κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης". 

Στο πλαίσιο αυτό οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτκή Συμμαχία καλούν την Υπουργό Πολιτισμού να απαγορεύσει άμεσα κάθε παρέμβαση στον ιστορικό τόπο της Γυάρου που δεν συνάδει με την ιστορία του ως "θανατονήσι", αποτρέποντας κάθε νοσηρό σχέδιο κερδοσκοπίας σε βάρος της ιστορίας των αγωνιστών της Ελευθερίας της Ελλάδας;

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ερώτησης : 

ΕΡΩΤΗΣΗ 

Αθήνα, 25 Ιουνίου 2024 

Προς την κυρία Υπουργό Πολιτισμού 

Θέμα : Ο ιστορικός τόπος της Γυάρου πρέπει να προστατευτεί από νοσηρές κερδοσκοπικές στοχεύσεις. 

Τα σχέδια για κερδοσκοπική εκμετάλλευση της Γυάρου από την εταιρία Alumil, την αστική ΜΚΟ "ΑΙΓΕΑΣ" και τις ηγεσίες των Υπουργείων Πολιτισμού και Περιβάλλοντος κι Ενέργειας έχουν θορηβήσει το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου της χώρας. Τα σχέδια κυνικής κερδοσκοπίας και εταιρικής διαφήμισης, μέσα από το ανατριχιαστικό ερώτημα : "Μπορεί ένας τόπος παραδομένος στη φθορά και την εγκατάλειψη να αποκτήσει νέα ζωή", θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τον τόπο ιστορικής μνήμης. Όπως σημειώνει ο Σύνδεσμος φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών "οι αξίες, οι αρχές, το κοινωνικό όραμα των αγωνιστών που μαρτύρησαν στη Γυάρο ενσωματώνουν τον σεβασμό στη φύση απέναντι σε αυτούς που επιδιώκουν να μετατρέψουν ένα τοπόσημο ελευθερίας σε τόπο κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης" 

Επειδή είναι αδιανόητο ο ιστορικός τόπος της Γυάρου να παραδίδεται στην εταιρική κερδοσκοπία. 

Ερωτάται η κυρία Υπουργός : 

Προτίθεται να απαγορεύσει άμεσα κάθε παρέμβαση στον ιστορικό τόπο της Γυάρου που δεν συνάδει με την ιστορία του ως "θανατονήσι", αποτρέποντας κάθε νοσηρό σχέδιο κερδοσκοπίας σε βάρος της ιστορίας των αγωνιστών της Ελευθερίας της Ελλάδας;

Οι ερωτώντες βουλευτές 

Μάλαμα Κυριακή

Αποστολάκης Ευάγγελος

Αυλωνίτης Αλέξανδρος

Βέττα Καλλιόπη

Δούρου Ρένα

Κασιμάτη Νίνα

Κοντοτόλη Μαρίνα 

Μεϊκόπουλος Αλέξανδρος

Μπάρκας Κωνσταντίνος

Παναγιωτόπουλος Ανδρέας

Παπαηλιού Γεώργιος

Παππάς Πέτρος

Πούλου Γιώτα

Σαρακιώτης Ιωάννης

Τζάκρη Θεοδώρα

Χρηστίδου Ραλλία

Ψυχογιός Γεώργιος

Ακροδεξιά / Γιατί κατακτά την Ευρώπη [Νίκος Κυριακίδης στην Αυγή]

Η Ακροδεξιά εκμεταλλεύτηκε τη διεύρυνση των ανισοτήτων που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές

Εχουν γραφτεί πολλά για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Όχι όμως αρκετά για τις βαθύτερες αιτίες και τις απαρχές του φαινομένου. Μπορεί αυτό να οφείλεται στο ότι οι μελετητές του ουσιαστικά μόλις τώρα αρχίζουν να το αναλύουν με τη δέουσα προσοχή και σφαιρικότητα. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μια εύκολη δουλειά. Ενώ πολλά δείχνουν προφανή και αυτονόητα, συχνά παραπλανούν και η απλή παρατήρησή τους οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα. Πρόκειται για μια δύσκολη και απαιτητική από πλευράς μεθοδολογίας ανάλυση και σίγουρα πρέπει να συνυπολογιστούν πολλά. Έτσι, ενώ υπάρχουν πολλές και διαφορετικές πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αιτίες πίσω από τη δημοφιλία και την εκλογική άνοδο της Άκρας Δεξιάς στις ευρωπαϊκές χώρες, είναι δύσκολο να ειπωθεί με βεβαιότητα ποια είναι η πιο σημαντική. Οπωσδήποτε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-08 που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην παγκόσμια οικονομία και η μετέπειτα μονομερής επιδίωξη των αρχών της Ε.Ε. και των εθνικών κυβερνήσεων για νεοφιλελεύθερα μέτρα ελέγχου του ελλείμματος, κυρίως μέσω της λιτότητας, αποτελούν βασικό παράγοντα.

Οικονομικές πολιτικές αυτής της έμπνευσης και στόχευσης αν μη τι άλλο βάθαιναν το χάσμα των ανισοτήτων ανάμεσα στους προνομιούχους και στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων, προσφέροντας έτσι στην Ακροδεξιά ευκαιρίες για να αξιοποιήσει πολιτικά και εκλογικά τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Μια σιωπηλή πλειοψηφία, που το σύστημα και οι κυρίαρχες πολιτικές των εκπροσώπων του την καθήλωσαν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, πιέζεται να αναζητήσει απαντήσεις και διεξόδους. Η Ακροδεξιά είναι εκεί για να τους τα προσφέρει με συνθήματα και εύκολες συνταγές. Αλίμονο, αυτή η κατάσταση δεν είναι «στατική». Επενεργεί με -και επιδεινώνεται από- τις κοινωνικές αλλαγές που έχουν συρρικνώσει το μέγεθος και την ταξική δυναμική της βιομηχανικής εργατικής τάξης, η οποία παραδοσιακά υποστήριζε και συντασσόταν με τα αριστερά κόμματα. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης Σεζάριο Ροντρίγκεζ Αγκιλέρα, οι πολιτισμικές αλλαγές και ειδικότερα η κρίση των μεγάλων ιδεολογιών, ιδιαίτερα της Αριστεράς, οδήγησαν στη διάδοση ατομικιστικών, διχαστικών και κυνικών απόψεων της πραγματικότητας σε όλη την κοινωνία.

Ιδεολογία της σκευωρίας και συνωμοσιολογία

Ακόμη περισσότερο συνέβαλαν στην απόρριψη των άλλοτε διαδεδομένων θεωρητικών και ιδεολογικών εργαλείων της Αριστεράς, ακόμη και του αστικού ορθολογισμού, δημιουργώντας ένα κενό που σπεύδουν να καλύψουν η δεξιά λαϊκιστική ρητορική, η δημαγωγία, η συνωμοσιολογία και η «κανονικοποίησή» τους στον δημόσιο χώρο διακίνησης ιδεών. Ο κατεξοχήν ειδικός στο θέμα της συνωμοσιολογίας Πιέρ Αντρέ Ταγκιέφ επισημαίνει πως η ιδεολογία της σκευωρίας, που αποτελεί κοινό στοιχείο σε πολλές «αποχρώσεις» της Ακροδεξιάς, θεμελιώνεται πάνω στην πεποίθηση ότι οι κοινωνικές διεργασίες που θεωρούνται υπεύθυνες για τη δυστυχία του κόσμου και τις συμφορές της ανθρωπότητας είναι αποτέλεσμα της δράσης μυστικών ομάδων, οι οποίες ενεργούν κακοπροαίρετα προς ίδιον όφελος. Η πίστη στη σκευωρία και στη συνωμοσιολογική μυθολογία οικοδομείται πάνω στο ιδεολόγημα ότι οι σκευωρίες διαμόρφωναν, διαμορφώνουν και θα συνεχίσουν να διαμορφώνουν τον ρου της Ιστορίας, ότι είναι το κλειδί της Ιστορίας και η κινητήρια δύναμή της. «Η "δημοσιοποίηση" όπως τη συναντάμε στις σύγχρονες Δημοκρατίες δεν είναι ποτέ αρκετά διαφωτιστική ώστε να εξαλείψει κάθε υποψία περί "χειραγώγησης". Η κοινωνία της πληροφορίας και της επικοινωνίας, φέρνοντας τα πάντα, μέχρι και τα απόκρυφα στο φως, παράγει ακόμα μεγαλύτερο σκοτάδι, δημιουργεί ένα ακόμη μακρινό άγνωστο, αφήνει άθελά της να εννοηθεί πως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική απ' ό,τι μοιάζει ή ότι "η αλήθεια βρίσκεται αλλού"».

Κρίση της δημοκρατίας

Για τον Αγκιλέρα, όπως γράφει σχετικά σε πρόσφατο άρθρο του στο European Institute of Mediterranean, ίσως η καλύτερη εξήγηση για την άνοδο της Ακροδεξιάς στον ευρωπαϊκό χώρο δεν βρίσκεται αλλού παρά στην κρίση δημοκρατίας που ταλανίζει τις δυτικές κοινωνίες. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η αστική δημοκρατία φαίνεται ανίκανη να εκπληρώσει τη θεωρητική υπόσχεσή της, επισημαίνει. «Η συμβατική πολιτική στη σύγχρονη δημοκρατία έχει προσαρμοστεί στα συμφέροντα του κόσμου του χρήματος (θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει υποκύψει σε αυτά). Η εναλλαγή εξουσίας μεταξύ κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων δεν προσφέρει πραγματικές εναλλακτικές από πλευράς οικονομικών μοντέλων αλλά μάλλον λεπτές παραλλαγές σε ένα ενιαίο αμετάβλητο πρότυπο, που φαίνεται να αφαιρεί νόημα από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και να υποβιβάζει την πλουραλιστική εκλογική διαδικασία σε ένα απλό τελετουργικό. Ως αποτέλεσμα, η Ακροδεξιά επωφελείται από τη λαϊκή αποστροφή προς μια διεφθαρμένη, προνομιούχα και ολιγοπωλιακή πολιτική τάξη ακόμη και όταν η δημοκρατία είναι πραγματικά ανίσχυρη μπροστά στους μεγάλους οικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς ομίλους. Έτσι, τα κυρίαρχα κόμματα κατηγορούνται συχνά ότι δεν εκπροσωπούν πραγματικά τον λαό. Σε αντίθεση με αυτό αλλά και με τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς στο σύνολό τους, η Ακροδεξιά ζητά άμεση πολιτική συμμετοχή και εμπιστοσύνη σε περισσότερο ή λιγότερο "χαρισματικούς" ηγέτες, ικανούς να συνδεθούν με τον λαό χωρίς μεσάζοντες. Η παλιά "πολιτική τάξη" διαγράφεται συλλήβδην καθώς παραμένει αγκυλωμένη στις κομματικές φιλονικίες της και στην αδυναμία της να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα, ανεξάρτητα από το αν η κυβερνητική εξουσία βρίσκεται στα χέρια της συμβατικής Αριστεράς ή της συμβατικής Δεξιάς».

Η αρχή του ρήγματος

Ενώ υπάρχει η αίσθηση ότι η κρίση δημοκρατίας είναι φαινόμενο των καιρών, άλλοι αναλυτές θεωρούν ότι οι απαρχές της βρίσκονται πολλές δεκαετίες πίσω. Ο Ματές Ροουντέν, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, γράφοντας στον Guardian αναρωτιέται από πού πηγάζει όλη αυτή η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Μια εξήγηση είναι ότι τα ακροδεξιά κόμματα έχουν γίνει πιο μετριοπαθή με τα χρόνια, ενώ οι ψηφοφόροι έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί. Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι αυτή η εξήγηση δεν έχει νόημα. Στα βασικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα στη μεταναστευτική πολιτική, τα ακροδεξιά κόμματα είναι σήμερα τόσο ακραία όσο ποτέ άλλοτε, ενώ οι έρευνες επιβεβαιώνουν πως οι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύονται πλέον τους πολιτικούς και τα κοινοβούλια που εκλέγουν στον βαθμό που το έκαναν πριν από τρεις δεκαετίες, ούτε είναι ικανοποιημένοι από τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας. Εν κατακλείδι, αυτό που άλλαξε δεν είναι οι ιδεολογίες. Είναι ότι τα ακροδεξιά κόμματα και οι ψηφοφόροι έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου...

Ο Ρόουντεν παρομοιάζει την κατάσταση αυτή με το φαινόμενο μιας μικρής χιονόμπαλας που κατρακυλάει σε μια χιονισμένη πλαγιά. Καθώς κυλάει, η μπάλα μαζεύει περισσότερο χιόνι και γίνεται μεγαλύτερη σε όγκο και πιο γρήγορη. Η συγκυρία -η πλαγιά και το χιόνι- συνδυάζονται και προκαλούν το φαινόμενο. Μόλις η χιονόμπαλα αποκτήσει ορμή, είναι δύσκολο να σταματήσει. Η αυξανόμενη δημοφιλία της Ακροδεξιάς ακολουθεί ακριβώς αυτό το μοτίβο: Είναι το αποτέλεσμα μιας πληθώρας πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτιστικών διεργασιών που συνδυαστικά έχουν δημιουργήσει μια δυναμική. Η αρχική «ώθηση» δόθηκε από την αποδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής. Για παράδειγμα, στην Ολλανδία τη δεκαετία του 1950 ένας τυπικός ψηφοφόρος που μεγάλωσε σε καθολική οικογένεια, φοίτησε σε καθολικό σχολείο, ενημερωνόταν από καθολικά έντυπα και, τελικά, ψήφιζε ένα χριστιανοδημοκρατικό κόμμα. Σήμερα τέτοια προβλέψιμα μοτίβα εκλογικής συμπεριφοράς είναι σπάνια. Η καλύτερη εκπαίδευση έχει δώσει τη δυνατότητα στα άτομα να κάνουν ανεξάρτητες πολιτικές επιλογές έχοντας απελευθερωθεί από την παραδοσιακή κομματική αφοσίωση. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1960 και συσσωρεύοντας ενέργεια μέχρι το γύρισμα της χιλιετίας, η μεταβλητότητα στην εκλογική συμπεριφορά βοήθησε τα ακροδεξιά κόμματα να προσελκύσουν ψηφοφόρους που δεν «υπάκουαν» πλέον στις παλιές δεσμεύσεις. Η ιδιώτευση και ο πολιτικός αυτοπροσδιορισμός οδήγησαν σε «αποσύμπλεξη», δηλαδή στο σπάσιμο των δεσμών με τις υπάρχουσες πολιτικές ευθυγραμμίσεις. Ωστόσο, η έλευση της παγκοσμιοποίησης είχε συνέπειες που οδήγησαν μοιραία σε επανευθυγράμμιση, δηλαδή σε νέες δεσμεύσεις μεταξύ ψηφοφόρων και κομμάτων. Όσοι επωφελήθηκαν από τα ανοιχτά σύνορα της Ευρώπης -οι έχοντες το προνόμιο της καλής εκπαίδευσης «νικητές της παγκοσμιοποίησης»- έγιναν κόκκινο πανί για εκείνους που ένιωθαν ότι απειλούνται οικονομικά και πολιτισμικά από αυτές τις αλλαγές. Η μετανάστευση έγινε βασικό θέμα στις προεκλογικές εκστρατείες και στις δημόσιες συζητήσεις, προσελκύοντας περισσότερο την προσοχή των ακροδεξιών κομμάτων.

Η χιονόμπαλα πήρε φόρα...

Η εστίαση στον λαϊκισμό, και όχι στον φασισμό, έδωσε στα ακροδεξιά κόμματα δημοκρατικό «πάσο». Η σταδιακή «κανονικοποίηση» της Ακροδεξιάς έγινε μέσα από την αποδοχή πτυχών του λόγου της από τα κυρίαρχα κόμματα εξουσίας

Ωστόσο, για να κατανοήσουμε καλύτερα πώς η «χιονόμπαλα» πήρε πραγματικά μεγάλη φόρα, θα πρέπει να εξετάσουμε τη στρατηγική συμπεριφορά των ίδιων των ακροδεξιών κομμάτων. Τις δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ακροδεξιά στην Ευρώπη εξακολουθούσε να συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με τον φασισμό και τον ναζισμό. Για να γίνουν αποδεκτά, τα κόμματα της Ακροδεξιάς έπρεπε να αποκτήσουν δημοκρατική νομιμότητα. Το έκαναν υιοθετώντας τον λαϊκισμό ως βασικό μέρος του λόγου τους. Ο λαϊκισμός ισχυρίζεται ότι η βούληση του λαού πρέπει να καθοδηγεί τις δημοκρατικές αποφάσεις και ότι οι ελίτ διαφθείρουν αυτή τη διαδικασία. Η εστίαση στον λαϊκισμό, και όχι στον φασισμό, ήταν αυτή που έδωσε τελικά στα ακροδεξιά κόμματα δημοκρατικό «πάσο» και τα βοήθησε να αποκτήσουν νομιμότητα στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Τα ακροδεξιά κόμματα προσπάθησαν επίσης να εκσυγχρονίσουν την εικόνα τους διαρρηγνύοντας τους δεσμούς τους με τα πιο ακραία στοιχεία στο εσωτερικό τους. Για παράδειγμα, το 2011 η Μαρίν Λεπέν ξεκίνησε μια στρατηγική αποδαιμονοποίησης του Εθνικού Μετώπου για να το απαλλάξει από την εξτρεμιστική φήμη του. Έδιωξε τους ακραίους, κατήγγειλε τον φασισμό και τον αντισημιτισμό και πρόσφατα πήρε αποστάσεις από το αδελφό κόμμα της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, καταγγέλλοντάς το μάλιστα ότι άγεται και φέρεται από ακραία στοιχεία. Το 2018 το Εθνικό Μέτωπο μετονομάστηκε σε Εθνικός Συναγερμός με προφανή στόχο να απευθυνθεί σε περισσότερους ψηφοφόρους. Αλλά έγιναν τελικά τα ακροδεξιά κόμματα πραγματικά πιο μετριοπαθή; Όχι, ξεκαθαρίζει ο Ρόουντεν. Όσον αφορά τις βασικές πολιτικές θέσεις τους, σχεδόν όλα είναι τόσο ακροδεξιά όσο ποτέ άλλοτε. Μόνο που η εικόνα τους έχει αλλάξει. Για παράδειγμα, ο ανερχόμενος αστέρας της Ακροδεξιάς στη Γαλλία Ζορντάν Μπαρντελά είναι γιος Ιταλών και Αλγερινών μεταναστών και μεγάλωσε στις εργατικές πολυκατοικίες των προαστίων του Παρισιού. Δεν έχει αμβλύνει το μήνυμα της Λεπέν κατά της μετανάστευσης, απλώς προσπαθεί να το κάνει πιο αξιοσέβαστο. Ταυτόχρονα, η Ακροδεξιά παίζει μόνη της σε ένα άλλο μεγάλο «γήπεδο»: Δεν ενθαρρύνει πλέον τον απλό ευρωσκεπτικισμό αλλά την πλήρη ευρωφοβία, υποστηρίζοντας ότι η παγκοσμιοποίηση και η «ευρωποίηση» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με άλλα λόγια ελιγμοί από τις ισχυρές ελίτ για «απο-εθνοποίηση» των ευρωπαϊκών λαών, για εξαφάνιση της εθνικής ταυτότητάς τους. Από αυτή την άποψη, η Ε.Ε. παρουσιάζεται ως ένα είδος... σύγχρονης Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή μια τεχνητή οντότητα υπερθενικής εξουσίας που καταπιέζει τα εθνικά συναισθήματα και τις εθνικές πατρίδες...

...κι έγινε χιονοστιβάδα

Κι έτσι φτάνουμε στο διά ταύτα: Για την Ακροδεξιά η δημοκρατία όπως τη γνωρίζουμε και την αντιλαμβανόμαστε είναι ένα «άδειο κέλυφος» και η κυρίαρχη οικονομική πολιτική είναι ένα αντιλαϊκό σχέδιο με στόχο την προώθηση της ατζέντας της παγκοσμιοποίησης. «Οι λύσεις είναι, επομένως, πολύ απλές» κατά τον Αγκιλέρα. «Για την οικονομία, προστατευτισμός και ένα σοβινιστικό σύστημα πρόνοιας. Στην πολιτική, σκληρή γραμμή και άμεση συμμετοχή. Σε κοινωνικό επίπεδο, αντιμεταναστευτικός λόγος που βασίζεται στον φόβο και στο μίσος. Και σε πολιτισμικό επίπεδο, έμφαση στις παραδοσιακές οικογενειακές και θρησκευτικές αξίες».

Οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν πως το μεταβαλλόμενο περιβάλλον στα μέσα ενημέρωσης βοήθησε περαιτέρω τα ακροδεξιά κόμματα να διαδώσουν το μήνυμά τους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους επέτρεψαν να επικοινωνούν απευθείας με τους υποστηρικτές τους παρακάμπτοντας τα παραδοσιακά κανάλια διάχυσης της πληροφορίας. Αυτή η εξέλιξη βοήθησε, βέβαια, όλα τα κόμματα, αλλά ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη για τα ακροδεξιά καθώς ενίσχυσε την αφήγησή τους ότι οι απλοί πολίτες αγνοούνται από τις ελίτ και τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρέχουν ένα άμεσο κανάλι επικοινωνίας και αυτό έχει αυξήσει την προβολή και την επιρροή της Ακροδεξιάς. Κατά ειρωνικό τρόπο, η επόμενη μεγάλη ώθηση στη «χιονόμπαλα» δόθηκε από τους κύριους αντιπάλους των ακροδεξιών κομμάτων, τα κυρίαρχα κόμματα της Δεξιάς. Καθώς η Ακροδεξιά κατέγραφε εκλογικές επιτυχίες, τα κυρίαρχα δεξιά κόμματα έγιναν νευρικά. Τα εκλογικά κέρδη της Ακροδεξιάς ήρθαν συχνά σε βάρος των δικών τους μεριδίων ψήφου. Κάτι έπρεπε να κάνουν γι' αυτό. Κι αυτό που έκαναν ήταν να υιοθετήσουν μια «διευκολυντική» στρατηγική ενσωματώνοντας ακροδεξιές ιδέες στα δικά τους πολιτικά προγράμματα προκειμένου να κερδίσουν ξανά ψήφους. Την εύκολη αυτή συνταγή ακολούθησαν πράγματι πολλά κυβερνητικά κόμματα του παραδοσιακού συντηρητικού χώρου - και όχι μόνο. Είναι μια άβολη αλήθεια, αλλά αποτελεί γεγονός ότι η σταδιακή «κανονικοποίηση» της Ακροδεξιάς έγινε μέσα από την αποδοχή πτυχών του λόγου της από τα κυρίαρχα κόμματα εξουσίας, κάποια από τα οποία μάλιστα προχώρησαν παραπέρα εφαρμόζοντας ορισμένες από τις προτεινόμενες «λύσεις» της. Το τελευταίο και κρίσιμο στοιχείο που κατά τον Ρόουντεν εξηγεί την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι, αν μη τι άλλο, η εξοικείωση των ψηφοφόρων με τις ακροδεξιές θέσεις. «Οι άνθρωποι συνηθίζουν σε πράγματα που συμβαίνουν επανειλημμένα. Το να ακούς ασταμάτητα ακροδεξιά ρητορική, να βλέπεις τα κυρίαρχα κόμματα να κινούνται προς την Ακροδεξιά και να παρατηρείς την αυξανόμενη παρουσία της Ακροδεξιάς στα μέσα ενημέρωσης και τα ποσοστά ψήφου, αυτό έχει "κανονικοποιήσει" την ακροδεξιά ιδεολογία». Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο η μικρή χιονόμπαλα που κατρακυλάει στην πλαγιά να γίνει χιονοστιβάδα...

https://www.avgi.gr/

📣Πρωτοβουλίες Κασσελάκη σε Ελλάδα και Ευρώπη

Με τέσσερις κινήσεις (κοινές νομοθετικές παρεμβάσεις με ΠΑΣΟΚ, Καταστατικό Συνέδριο, κάλεσμα σε Σοσιαλιστές, Πρασίνους και Αριστερά για προοδευτικό μέτωπο και ινστιτούτο κατά της Ακροδεξιάς) δείχνει αντανακλαστικά στο εκλογικό αποτέλεσμα

Σε κοινή δράση και διάλογο καλεί τις ηγεσίες των τριών προοδευτικών κομμάτων της Ευρώπης ο Στέφανος Κασσελάκης με επιστολή που έστειλε στο κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, στο Πράσινο Κόμμα της Ευρώπης και στο Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς. Ειδικότερα, στην επιστολή του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. εκφράζει την ανησυχία που προκύπτει από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και την επιλογή των Ευρωπαίων πολιτών της συντηρητικής ομάδας του ΕΛΚ στην ηγεσία, αλλά και από την αύξηση της δύναμης των ακροδεξιών και σοβινιστικών κομμάτων. Μπροστά σε αυτή τη συνθήκη ο Στέφανος Κασσελάκης υπογραμμίζει την επιτακτική ανάγκη για «προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών και αξιών της Ε.Ε. για να δημιουργηθεί μια κοινωνικά δίκαιη Ευρώπη με κοινωνική συνοχή και ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς».Περιγράφοντας ένα κοινό πλαίσιο, ο Στ. Κασσελάκης θέτει συγκεκριμένους κοινούς στόχους για την προώθηση μιας προοδευτικής ατζέντας στην Ευρώπη. Οι στόχοι αυτοί είναι: α) Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Κράτους Δικαίου, β) η προώθηση μιας αποτελεσματικής και δίκαιης ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, γ) η αποτελεσματική αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, στο πλαίσιο των στόχων του ΟΗΕ και της δίκαιης μετάβασης στην Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, δ) η προώθηση της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας και η δημιουργία ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας προσανατολισμένης στη διασφάλιση της ειρήνης, της σταθερότητας και του Διεθνούς Δικαίου, ε) προχωρώντας προς μια βιώσιμη οικονομία που θα ενισχύσει τα εργασιακά δικαιώματα και θα μειώσει δραστικά την ανεργία των νέων, στ) η επίτευξη άμεσης κατάπαυσης του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας με την επιστροφή όλων των ομήρων, καθώς και η επίτευξη ειρήνης στην Ουκρανία βάσει του Διεθνούς Δικαίου. Και, τέλος, η σοβαρότερη πρόκληση, όπως επισημαίνει, είναι «η άνοδος της Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, γεγονός που θα επηρεάσει τις πολιτικές της επόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε όλα τα προαναφερθέντα ζητήματα, όπως έχουμε δει στο παρελθόν».

Διάλογος προοδευτικών κομμάτων και κινημάτων

Στην κρίσιμη αυτή συγκυρία η απάντηση που προκρίνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι η ενότητα των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων και «η δημιουργία ενός πολιτικού μετώπου που θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την άνοδο ακροδεξιών και υπερσυντηρητικών δυνάμεων». Το μέτωπο αυτό θα είναι αποτέλεσμα ενός συνεκτικού πολιτικού διαλόγου για τη σύγκλιση αριστερών, προοδευτικών και πράσινων δυνάμεων, καθώς και κοινωνικών κινημάτων. «Η ενότητά μας είναι η δύναμή μας και είναι το κλειδί για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της Ευρώπης» τονίζει στην επιστολή του ο Στ. Κασσελάκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. εκκινεί τον διάλογο με «όλες τις ομοϊδεάτες δυνάμεις μέσω επίσημων ή ανεπίσημων φόρουμ».

Εφημερίδα ΑΥΓΗ [11.6.2024]

Αλ.Τσίπρας και Ζ.Ζάεφ καλούν σε μέτωπο προοδευτικών δυνάμεων κατά του εθνικισμού, της ακροδεξιάς και της εθνικής περιχαράκωσης

Κοινό άρθρο Α.Τσίπρα και Ζ.Ζάεφ λίγο πριν την "Διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη" που συνδιοργανώνουν στο Ωδείο Αθηνών

"Καθώς η ακροδεξιά δυναμώνει, οι δημοκρατικοί, μετριοπαθείς -και ιδιαίτερα οι προοδευτικοί- ηγέτες πρέπει να συνεργαστούν και να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να αντιταχθούν στον εθνικισμό και την εθνική περιχαράκωση" τονίζουν Αλ.Τσίπρας και Ζ.Ζάεφ στο κοινό άρθρο που υπογράφουν στο http://euractiv.gr . Εξι χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών και λίγες μέρες μετά την νίκη της δεξιάς στη Βόρειο Μακεδονία που την θέτει σε αμφισβήτηση, οι δύο ηγέτες που σφράγισαν την ειρήνη και την ανάπτυξη μέσα από την Συμφωνία, τονίζουν ότι η ΕΕ και η διεθνής κοινότητα πρέπει να καταστήσουν σαφές ότι ο σεβασμός της Συμφωνίας είναι ο μόνος δρόμος προς την ευρωπαϊκή ενταξιακή διαδικασία, την προενταξιακή στήριξη και την οικονομική σύγκλιση. "Η παραβίασή της θα αποσταθεροποιήσει ακόμα περισσότερο την περιοχή και θα οδηγήσει σε μια υπαρξιακή πρόκληση όχι μόνο το ευρωπαϊκό μέλλον της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά το μέλλον της συνολικά" επισημαίνουν χαρακτηριστικά. Λίγο πριν ανοίξει η αυλαία της "Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη", που συνδιοργανώνουν το Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα και το το Ίδρυμα Ζάεφ στο Ωδείο Αθηνών την Δευτέρα 17 και την Τρίτη 18 Ιουνίου όπου θα συμμετέχουν διακεκριμένοι καλεσμένοι από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο οι δύο πρώην πρωθυπουργοί στο άρθρο τους υπογραμμίζουν ότι "ο μόνος τρόπος για να παραμείνουμε σταθεροί στις ευρωπαϊκές αξίες, στον σημερινό κόσμο, είναι να είμαστε ενεργητικοί στη λήψη των αποφάσεων που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αναγκαίες, παρά το πολιτικό τους κόστος." Ολόκληρο το άρθρο Για σχεδόν 30 χρόνια, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τη βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι δύο χώρες μας ήταν διχασμένες λόγω του «ονοματολογικού», γεγονός που όχι μόνον εμπόδισε την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των λαών μας, αλλά και αποδυνάμωσε την περιφερειακή σταθερότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης το 2003 επιβεβαίωσε για πρώτη φορά την ευρωπαϊκή προοπτική της περιοχής. Ωστόσο, μέχρι το 2014 αυτή η δυναμική χάθηκε και η διαδικασία διεύρυνσης πάγωσε επίσημα για πέντε χρόνια. Η επιρροή και ο ρόλος της ΕΕ στην περιοχή διαβρώθηκαν, αφήνοντας χώρο να ενεργοποιηθούν επικίνδυνοι κρατικοί και μη κρατικοί φορείς με επικίνδυνες ατζέντες. Σε αυτό το πολιτικό κενό, οι χώρες της περιοχής κλήθηκαν να διαχειριστούν τη σοβαρότερη προσφυγική κρίση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με πάνω από 1,1 εκατομμύρια ανθρώπους να διασχίζουν τη βαλκανική οδό, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζαν τη μία πολιτική κρίση μετά την άλλη. Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο Νταβός, τον Ιανουάριο του 2018, συμφωνήσαμε σε μερικά θεμελιώδη σημεία: Ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Ότι οι λαοί μας και η περιοχή, άξιζαν κάτι καλύτερο από το να εγκλωβιστούν βαθύτερα σε έναν φαύλο κύκλο αστάθειας και εθνικισμού. Ότι ο στόχος μας δεν θα ήταν να προσποιηθούμε ότι διαπραγματευόμαστε, να αποτύχουμε και στη συνέχεια να επιδιώξουμε να κερδίσουμε το blame game, όπως είχαμε δει άλλους να κάνουν. Αποφασίσαμε ότι οι διαπραγματευτές μας δεν θα έφευγαν από την αίθουσα μέχρι να βρούμε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος που θα έπρεπε να επωμιστούμε οι ίδιοι. Σε αυτήν τη βάση, δώσαμε εντολή στους Υπουργούς Εξωτερικών μας, Νίκο Κοτζιά και Νικόλα Ντιμιτρόφ, να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις. Όπως αναμενόταν, αντιμετωπίσαμε έντονες αντιδράσεις από τις συντηρητικές αντιπολιτεύσεις στις χώρες μας - τον σημερινό Πρωθυπουργό της Ελλάδας Κυριάκο Μητσοτάκη και τον νικητή των πρόσφατων εκλογών στη Βόρεια Μακεδονία, Χρίστιαν Μίτσκοσκι. Παρόλα αυτά, καταλήξαμε σε μια συμφωνία που βασίστηκε στον αμοιβαίο σεβασμό των εθνικών μας θέσεων, έθεσε τα θεμέλια για την οικοδόμηση μιας στρατηγικής σχέσης μεταξύ των χωρών μας και χαιρετίστηκε στην Ευρώπη και πέραν αυτής, ως η σημαντικότερη και η πιο επιτυχημένη διπλωματική πρωτοβουλία για την ειρήνη εδώ και χρόνια. Η Συμφωνία έδωσε νέα ώθηση στην ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων, αποκατέστησε τον ρόλο της ΕΕ στην περιοχή και ανέδειξε τη σημασία της διατλαντικής συνεργασίας στην προώθηση της ειρήνης και της σταθερότητας. Επιπλέον, ανέδειξε τον κρίσιμο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει ο ΟΗΕ στην επίλυση συγκρούσεων, ιδίως δεδομένου ότι η Συμφωνία αναγνωρίστηκε επίσημα από όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κυρίως, απέδειξε ότι ακόμη και όταν το φορτίο της ιστορίας είναι βαρύ, όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και η προοπτική για λύση. Ο τόπος των Πρεσπών -κάποτε μια περιοχή που σπαράχθηκε από τον πιο βίαιο εμφύλιο στην Ευρώπη του Ψυχρού Πολέμου, που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ως πρόσφυγες πριν από 75 χρόνια- σήμερα στέκεται ως σύμβολο ειρήνης - όχι σύγκρουσης. Ως σύμβολο ελπίδας αντί για πόνου. Ωστόσο, τα τελευταία έξι χρόνια δεν είδαμε τις εξελίξεις που ελπίζαμε. Η ευρωπαϊκή ενταξιακή διαδικασία της Βόρειας Μακεδονίας πάγωσε, πρώτα από τη Γαλλία και τα τελευταία χρόνια από τη Βουλγαρία. Οι εντάσεις στο Κοσσυφοπέδιο αυξάνονται καθώς η διαδικασία των Βρυξελλών παραμένει στάσιμη και η ρητορική στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η δυναμική της διεύρυνσης στα Δυτικά Βαλκάνια διατρέχει υψηλό κίνδυνο και δεν φαίνεται να ενισχύεται, ακόμη και με την απόφαση να ξεκινήσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία και τη Μολδαβία ή να δοθεί καθεστώς υποψήφιας χώρας στο Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Όλο και περισσότεροι νέοι μεταναστεύουν από τα Δυτικά Βαλκάνια, απογοητευμένοι όχι μόνο από τις ηγεσίες τους, αλλά και από την αδυναμία ή την απροθυμία της ΕΕ να τηρήσει τις υποσχέσεις της. Σε μια περίοδο αυξανόμενων παγκόσμιων ανταγωνισμών, περιφερειακής αστάθειας και συγκρούσεων, η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει ηγετικό ρόλο, ως δύναμη που υποστηρίζει ενεργά την ειρήνη και τη σταθερότητα στη βάση του διεθνούς δικαίου, όπου κι αν αυτές βρίσκονται υπό απειλή. Ωστόσο, μπορεί να καταστεί ισχυρή διεθνής διπλωματική δύναμη μόνον αν είναι αξιόπιστη πρώτα στη δική της γειτονιά. Μετά τις πρόσφατες εκλογές στη Βόρεια Μακεδονία, η νέα ηγεσία προέβη σε προκλητικές δηλώσεις, παραβιάζοντας το γράμμα και το πνεύμα των Πρεσπών. Η ΕΕ και η διεθνής κοινότητα πρέπει να καταστήσουν σαφές ότι ο σεβασμός της Συμφωνίας είναι ο μόνος δρόμος προς την ευρωπαϊκή ενταξιακή διαδικασία, την προενταξιακή στήριξη και την οικονομική σύγκληση. Η παραβίασή της θα αποσταθεροποιήσει ακόμα περισσότερο την περιοχή και θα οδηγήσει σε μια υπαρξιακή πρόκληση όχι μόνο το ευρωπαϊκό μέλλον της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά το μέλλον της συνολικά. Ταυτόχρονα, εάν η Συμφωνία τηρηθεί πλήρως, η ΕΕ πρέπει να είναι έτοιμη να αφήσει πίσω της κάθε προσέγγιση «business-as-usual» που έχουμε δει τα τελευταία έξι χρόνια και να υιοθετήσει μια ενεργητική, σταδιακή προσέγγιση στη διεύρυνση, όπως προτείνεται από πολλούς ευρωπαίους αξιωματούχους και ειδικούς. Πρέπει να γίνει σαφές σε όλες τις χώρες της περιοχής, ότι η ειρηνική επίλυση διαφορών έχει οφέλη για τους λαούς των Βαλκανίων και τις ηγεσίες τους. Ότι οι θυσίες ανταμείβονται και δεν αγνοούνται κυνικά. Καθώς η ακροδεξιά δυναμώνει, οι δημοκρατικοί, μετριοπαθείς -και ιδιαίτερα οι προοδευτικοί- ηγέτες πρέπει να συνεργαστούν και να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να αντιταχθούν στον εθνικισμό και την εθνική περιχαράκωση. Η ανάδειξη των πλεονεκτημάτων της ευρωπαϊκής ενότητας δεν θα είναι αρκετή. Ο μόνος τρόπος για να παραμείνουμε σταθεροί στις ευρωπαϊκές αξίες, στον σημερινό κόσμο, είναι να είμαστε ενεργητικοί στη λήψη των αποφάσεων που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αναγκαίες, παρά το πολιτικό τους κόστος. Η απόφαση έκδοσης κοινού χρέους για τη συγχρηματοδότηση του Next Generation EU, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του είδους σκέψης. Σε αυτό το πνεύμα, στις 17-18 Ιουνίου 2024, ακριβώς έξι χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, τα Ινστιτούτα μας θα εγκαινιάσουν τη «Διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη» στην Αθήνα, φιλοξενώντας εξέχοντες κυβερνητικούς ηγέτες και αξιωματούχους, από όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα και εμπειρογνώμονες από όλο τον κόσμο. Στόχος μας θα είναι να στηρίξουμε την εφαρμογή της Συμφωνίας και να αναδείξουμε την ευθύνη της ΕΕ και της διεθνούς κοινότητας στο θέμα αυτό. Το πιο σημαντικό είναι να ανοίξουμε έναν ειλικρινή και προωθητικό διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης και της περιοχής - μια συζήτηση που είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ δεδομένης της ανόδου της ακροδεξιάς και του εθνικισμού, όπως και της εντεινόμενης περιφερειακής αποσταθεροποίησης.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ [Χριστόφορος Βερναρδάκης]

1. Πολλά χρόνια τώρα η Ευρωπαϊκή Ενωση οργανώνεται, εξελίσσεται και διευρύνεται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου. Οι αντικοινωνικές πολιτικές της είναι «κλειδωμένες» σε βάρος της εργασίας και των εργαζομένων. Οι οικονομικοί θεσμοί της είναι έτσι διαμορφωμένοι ώστε να προστατεύουν τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγαρχιών. Το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα συμφερόντων είναι κυρίαρχο στο μπλοκ εξουσίας.

Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος που εκδιώχνει σταθερά τις εργαζόμενες τάξεις και αφορά μόνον όσους /ες επωφελούνται από τη συνεχή συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας. Ένα πολιτικό σύστημα των «λίγων».

2. Πολλά χρόνια τώρα, επίσης, οι πολιτικές δυνάμεις της επίσημης σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας, αλλά και της παραδοσιακής Αριστεράς, έχουν υποβοηθήσει την ολιγαρχική εξέλιξη της Ευρώπης. Η φράση «Ευρώπη των λαών» ακούγεται ως ανέκδοτο στους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης. Οι κομματικές ολιγαρχίες της Αριστεράς και της «προοδευτικής» παράταξης εξακολουθούν να πολιτεύονται εντός του πλαισίου διακυβέρνησης που έχει τεθεί εδώ και τρεις δεκαετίες, δεν αμφισβητούν την θεσμική αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και έχουν απεμπολήσει την ιδέα να αλλάξουν με βαθιές αλλαγές τη δομή που έχει συγκροτηθεί. Αποτέλεσμα, η κοινωνική τους βάση, οι εργαζόμενες τάξεις, να απομακρύνονται σταδιακά όχι μόνο από τα κόμματα αυτά, αλλά και από την εν γένει πολιτική συμμετοχή.  

3. Η κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης δεξιάς οφείλεται πριν απ' όλα στην ιδεολογική της ηγεμονία. Αφού τα κόμματα της ευρύτερης αριστεράς ενσωματώθηκαν στην ιδέα μιας οικονομικής Ευρώπης και μεταβλήθηκαν από κόμματα των εργαζομένων σε κόμματα – καρτέλ του κράτους, έγινε πιο εύκολη η ηγεμονία της νέας δεξιάς. Πολλά χρόνια τώρα ασκεί μια πολιτική στο δημόσιο χώρο που στηρίζεται στη μετάβαση από τον «κλασικό ατομικισμό» στην πλήρη εξατομίκευση.

Ο «κλασικός ατομικισμός» προέτασσε την προτεραιότητα της ένταξης του κάθε ατόμου σε ένα όμως κοινό πλαίσιο οργάνωσης και διαχείρισης του δημόσιου χώρου. Η σημερινή «εξατομίκευση» προτάσσει το άτομο χωρίς δημόσιο πλαίσιο, χωρίς δημόσιο χώρο. Σε μια εντελώς προσωπική αναζήτηση «ταυτοτήτων» που αποτελεί την ιδεολογική απάντηση της νέας δεξιάς στο «συλλογικό» και τα δημόσια καθολικά αγαθά.

Η πανδημία βοήθησε καταλυτικά αυτήν τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Επιτάχυνε την αλλαγή του πλαισίου. Η Αριστερά και τα προοδευτικά κόμματα δεν κατάλαβαν τίποτα από αυτήν την εξέλιξη. Υποστήριξαν μάλιστα τα περίφημα «Μένουμε Σπίτι». Αφησαν εντελώς ανυπεράσπιστες τις δυνάμεις της εργασίας σε μια πρωτοφανή αναδιάρθρωση υπέρ του κεφαλαίου, όπου τα δημόσια αγαθά περιστέλλονταν και οικονομικά δικαιώματα καταλύονταν. Οδήγησαν μέσα από τον πολιτικό και ιδεολογικό κομφορμισμό τους στη συνθήκη της «εξατομίκευσης», όπως ακριβώς συνέφερε το νεοφιλελευθερισμό.

4. Σήμερα, ο κύκλος αυτός φτάνει στο τέλος του. Αλλά αφήνει κοινωνικά συντρίμμια (τα Τέμπη εκφράζουν ανάγλυφα την εποχή) και μια ακροδεξιά που καραδοκεί, με όλο τον αντικοινωνικό, θρησκευτικό και καταπιεστικό ανορθολογισμό της. Γιατί εκπροσωπεί αυθόρμητα ένα σημαντικό μέρος όσων έχουν παραμείνει εντός του «πολιτικού συστήματος» και επιζητούν, ταυτόχρονα, μια αντίδραση σε ό,τι συμβαίνει. Η μεγάλη μάζα των εργαζομένων, των κανονικών ανθρώπων της καθημερινότητας, της νεολαίας που ασφυκτιά χωρίς οικονομική και κοινωνική προοπτική (αλλά έχοντας την «ατομική ταυτότητα» πια πιο κατοχυρωμένη – αυτή είναι η παραχώρηση του συστήματος) μένει εκτός. Δεν συγκινείται από κόμματα, συνδικαλισμούς, συλλογικότητες, εκλογές.

Η μη-συμμετοχή γίνεται σιγά-σιγά στοιχείο της «ατομικής ταυτότητας», της εξατομίκευσης. Οργανικό υποστήλωμα της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, που αδιαφορεί για τα εκλογικά ποσοστά της, και επιχαίρεται ουσιαστικά με την απομάκρυνση της μεγάλης μάζας εργαζομένων από το εκλογικό δικαίωμα και την επέλαση της ακροδεξιάς, αφού γνωρίζει ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει ως εφεδρεία αν οι κοινωνικές συνθήκες το απαιτήσουν.

5. Η μη-συμμετοχή στις εκλογές δεν καταπολεμιέται με life style, ούτε με ηθικιστικές παροτρύνσεις περί «δημοκρατίας» και μπλα-μπλα-μπλα ούτε με ανιαρές επικλήσεις κάποιας «αριστεράς» που δεν υπάρχει στα μυαλά των ανθρώπων.

Καταπολεμιέται εάν τα σημερινά κόμματα της Αριστεράς αντιληφθούν ότι δεν είναι όψεις της ίδιας με τη δεξιά «διακυβέρνησης», αλλά φορείς αντιπροσώπευσης των χειμαζόμενων μαζών κάτι που απαιτεί να γίνουν κάτι εντελώς διαφορετικό απ' ότι είναι σήμερα. Οτι δεν είναι πεδία ανακύκλωσης προσωπικών ναρκισσισμών, αλλά εργαλεία των καταπιεσμένων ανθρώπων. Εάν αντιληφθούν ότι χρειάζονται μία στόχευση βαθιάς εκ βάθρων αλλαγής αυτού που είναι σήμερα το Κράτος, το πολιτικό σύστημα, η οικονομική διακυβέρνηση.

Το «ραβδί από την άλλη μεριά» στα πάντα: στο πρόγραμμα, στην ιδεολογία, στα πρόσωπα, στις μεθόδους επικοινωνίας, στην κοινωνική δράση, στους τρόπους σκέψης. Εάν αντιληφθούν ότι οι προσωπικές επιδείξεις πολιτικής αυθεντίας που τα χαρακτηρίζουν συνιστούν την άλλη όψη της «εξατομίκευσης».

Υπάρχουν ελπίδες για να συμβεί κάτι τέτοιο; Δυστυχώς όχι πολλές, για να είμαστε ειλικρινείς. Γιατί τα λεγόμενα κόμματα της «προοδευτικής παράταξης» λειτουργούν ως επαγγελματικές γραφειοκρατίες ιδίων συμφερόντων – και δεν εξαιρώ κανένα από τη συνθήκη αυτή.  

Μας περιμένει βαθιά νύχτα. Ο σκεπτόμενος και ανιδιοτελής κόσμος της Αριστεράς πρέπει να αυτοοργανωθεί σε δίκτυα, ομάδες, κινήσεις, μέσα και έξω από τα υφιστάμενα κόμματα. Να λειτουργήσει ως καταλύτης μιας νέας σχέσης με το συλλογικό. Με την ελπίδα ότι θα μπορέσει έτσι να ενώσει ξανά τη μεγάλη μάζα της κοινωνίας με το "συλλογικό". 

Το μέλλον διαρκεί πολύ.

Ισχυρό μήνυμα [Editorial Εφημερίδα Αυγή 7.6.2024]

Η χθεσινή συγκέντρωση έδειξε πως από τη Δευτέρα δεν πρέπει να κυριαρχεί στις αποφάσεις μας ο φόβος για το αύριο, αλλά η ελπίδα

Πρέπει να σταλεί ισχυρό μήνυμα στην κυβέρνηση από την κάλπη της Κυριακής, τόνισε χθες στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωσή του ο Στέφανος Κασσελάκης, την ώρα μάλιστα που υπάρχει μια προοδευτική παράταξη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφασισμένη και ικανή να ξαναφέρει την ελπίδα.

Ισχυρό κοινωνικό κράτος, δικαιοσύνη, αναδιανομή πλούτου είναι οι βασικοί πυλώνες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, της αριστερής παράταξης εξουσίας. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας (παρών, φυσικά, στη χθεσινή συγκέντρωση) είναι αυτός που διαμόρφωσε την παράταξη εξουσίας.

Η κάλπη της Κυριακής δεν θα φέρει αλλαγή στη διακυβέρνηση, μπορεί όμως να διατρανώσει τη δυσαρέσκεια της μεγάλης πλειοψηφίας για την ακολουθούμενη πολιτική, για την άρνηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να χτυπήσει την αισχροκέρδεια, τα υπερκέρδη των λίγων, που καταστρέφουν τις υπόλοιπες επιχειρηματικές τάξεις. Τη δυσαρέσκεια της πλειοψηφίας για την απουσία Κράτους Δικαίου, για την αδικία σε βάρος τόσων οικογενειών που έχασαν τους ανθρώπους της στα Τέμπη.

Η κάλπη της Κυριακής μπορεί, επίσης, να δείξει ότι υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση που θα δημιουργήσει τις συνθήκες αλλαγής στην εξουσία. Που θα ενώσει τον προοδευτικό κόσμο, από την Αριστερά της Αριστεράς έως το προοδευτικό Κέντρο, προσελκύοντας ακόμα και δυσαρεστημένους συντηρητικούς ψηφοφόρους.

Το μήνυμα θα είναι πως οι ισορροπίες στην πολιτική σκηνή θα αλλάξουν, πως οι ισορροπίες στην κοινωνική δράση θα αλλάξουν. Η προσπάθεια Μητσοτάκη να δημιουργήσει ένα καθεστώς μονοκρατορίας δεν είναι αποδεκτή. Πρωτίστως δεν μπορεί να είναι αποδεκτή η οικονομική πολιτική Μητσοτάκη που διαλύει την οικονομία και την κοινωνία.

Η χθεσινή συγκέντρωση έδειξε πως από τη Δευτέρα δεν πρέπει να κυριαρχεί στις αποφάσεις μας ο φόβος για το αύριο, αλλά η ελπίδα.

Τελικώς, από ποιον ακριβώς φορέα ή από ποιους φορείς πληρώθηκε ο κ. Γκρίνμπεργκ; Μήπως η κυβέρνηση μπορεί έστω και τώρα να δώσει σαφείς απαντήσεις;

Αναγκαίες οι εξηγήσεις

Τελικώς, από ποιον ακριβώς φορέα ή από ποιους φορείς πληρώθηκε ο κ. Γκρίνμπεργκ; Μήπως η κυβέρνηση μπορεί έστω και τώρα να δώσει σαφείς απαντήσεις;

Έχουν δημιουργηθεί πολλά ερωτήματα για τον τρόπο πληρωμής του επικοινωνιακού συμβούλου του πρωθυπουργού Σταν Γκρίνμπεργκ, πρωτίστως λόγω της συμπεριφοράς της ίδιας της κυβέρνησης. Στην αρχή μας έλεγε από τα πλέον επίσημα χείλη (κυβερνητικός εκπρόσωπος) ότι δεν αμείβεται, χρόνια μετά δηλώνει ότι αμείβεται, με κάθε επισημότητα. Πέραν τούτου όμως, ουδέν. Πόση είναι η αμοιβή και πώς είναι δυνατόν το υπερχρεωμένο κόμμα της Ν.Δ. να μπορεί να καλύπτει μια τόσο ακριβή υπηρεσία;

Όσο όμως προχωρά η συζήτηση προκύπτουν και άλλα ερωτήματα. Ο κ. Γκρίνμπεργκ έχει συνεργαστεί με την εταιρεία προβολής της χώρας, την Enterprice Greece; Η συζήτηση στη Βουλή για τη λίστα Πέτσα ανέδειξε αυτή την πτυχή. Μήπως θυμούνται οι κυβερνητικοί παράγοντες τι έλεγαν τότε; Η Enterprice Greece έκανε την προβολή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης ή του ελληνικού κράτους;

Μιλάμε για έναν δημόσιο οργανισμό που η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε αμέσως το 2019 να εντάξει στον έλεγχο του υπουργείου Εξωτερικών.

Τελικώς από ποιον ακριβώς φορέα ή από ποιους φορείς πληρώθηκε ο κ. Γκρίνμπεργκ; Μήπως μπορεί έστω και τώρα να δώσει σαφείς απαντήσεις;

Με τα απαιτούμενα παραστατικά παρακαλώ. Γιατί δεν θα είναι καθόλου... υγιές ένας επικοινωνιολόγος να πληρώνεται με κρατικά λεφτά για μια κομματική εργασία.

Τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες προκύπτουν από τη συμπεριφορά και τις ανακολουθίες της κυβέρνησης. Η οποία ζητά από τους πάντες να λογοδοτούν, αλλά η ίδια δεν φαίνεται να αγαπά τη διαφάνεια όταν πρόκειται για τις δικές της πράξεις.

Είναι και σε αυτή την περίπτωση λοιπόν αναγκαίες οι εξηγήσεις...

Editorial Εφημερίδας ΑΥΓΗ Πέμπτη 6.6.2024

Στόχος της Νέας Αριστεράς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ

Ο Αλέξης Χαρίτσης μιλά για «κόμμα Κασσελάκη», ενώ τα ηγετικά στελέχη του κόμματος αναλώνονται σε επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και όχι στη Ν.Δ. ή στο ΠΑΣΟΚ

Τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Στέφανο Κασσελάκη έχει θέσει ως βασικό στόχο της στην πορεία προς τις ευρωεκλογές της Κυριακής η Νέα Αριστερά, αντιλαμβανόμενη ότι οι διαρροές από την εκλογική βάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η βασική της ελπίδα για να περάσει το όριο του 3%. Η Νέα Αριστερά έσπευσε να επιτεθεί στον Στ. Κασσελάκη με αφορμή το πόθεν έσχες που ο ίδιος έδωσε στη δημοσιότητα, κατηγορώντας τον πως «με ευθύνη του λίγες μέρες πριν από τις εκλογές η χρεοκοπημένη Ν.Δ. πήρε πάσα για την αλλαγή της ατζέντας».

Η Νέα Αριστερά εκτιμά δηλαδή πως το ζήτημα της διαφάνειας στα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών βολεύει αντικειμενικά τη Ν.Δ. μολονότι και η ίδια επικρίνει το κυβερνών κόμμα γιατί κάνει μία από τις πιο ακριβές προεκλογικές καμπάνιες αν και είναι, στα χαρτιά τουλάχιστον, «το πιο χρεοκοπημένο κόμμα στην Ευρώπη». Αυτό που δείχνει να ενδιαφέρει τη Νέα Αριστερά είναι το πρόσωπο του Στ. Κασσελάκη, για τον οποίο ισχυρίστηκαν πως «απάντησε με μισά στοιχεία, που σε καμία περίπτωση δεν είναι πόθεν έσχες», κριτική παρόμοια με αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη. 

Η στοχοποίηση του Στ. Κασσελάκη φαίνεται και από τις συνεχείς αναφορές του Αλέξη Χαρίτση και άλλων ηγετικών στελεχών της Νέας Αριστεράς στο πρόσωπό του, όπως και από τον χαρακτηρισμό του Αλ. Χαρίτση για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως «κόμμα Κασσελάκη». Την ίδια ώρα, η κριτική της Νέας Αριστεράς προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη είναι χαμηλής έντασης. Η κριτική της Νέας Αριστεράς στον Στ. Κασσελάκη έχει αντιφατικά στοιχεία, καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. κατηγορείται την ίδια ώρα και για ακίνδυνη, «lifestyle» αντιπολίτευση προς τη Ν.Δ. αλλά και για δεξιά οικονομική πολιτική και ταύτιση μαζί της στο προγραμματικό πεδίο.

Αυγέρη: Συνεταίροι Ν.Δ. και Νέα Αριστερά για να μην πέσει το σύστημα

Η ένταση μεταξύ των στελεχών των δύο κομμάτων είναι εμφανής στην προεκλογική καμπάνια, όπως φάνηκε και από την αντιπαράθεση μεταξύ της Δώρας Αυγέρη και του Νίκου Φίλη (στον ΑΝΤ1). «Κάποιοι τελικά απέδειξαν γιατί αποστάτησαν. Είναι ξεκάθαρο ότι το έκαναν για να ρίξουν νερό στον μύλο της Δεξιάς και της κυβέρνησης καθεστώτος Μητσοτάκη-Ν.Δ. Ο κύριος Φίλης δεν είπε ούτε μισή φορά τη λέξη "Μητσοτάκης". Είστε συνεταίροι για να μην πέσει αυτό το σύστημα» σημείωσε χαρακτηριστικά η Δ. Αυγέρη.

• Κώστας Παπαγιάννης Εφημερίδα Αυγή {5/6/2024]

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ [Του Αρτέμη Ψαρομήλιγκου - ανάρτηση στο facebook]

Μπήκαμε στη βδομάδα των εκλογών. Όσο ματαιώνονται οι εκλογικές προσδοκίες κάποιων αριστερών κομμάτων, τόσο θα ξεσπάνε θύελλες ύβρεων αντί επιχειρημάτων.

Συγκεκριμένα, εκείνο το 10%-11% αποτελεί πια μακρινό όνειρο για την ομοφοβική ηγεσία του ΚΚΕ. Επίσης απρόσιτο είναι το δημοσκοπικά θρυλούμενο 5,8% για τη ΝΕ.ΑΡ. το οποίο κάπως θα δικαιολογούσε, εσωτερικά, το αποσχιστικό εγχείρημα της.

Ο Κασσελάκης ...αναβαθμίστηκε από τον Δημ. Κουτσούμπα από «φυντάνι» σε «απατεωνίσκο και τυχοδιωκτάκο». Ο Ρίψασπις του 2015 Γαβριήλ Σακελλαρίδης κάνει λόγο για έναν «επικίνδυνο πολιτικό» που δεν σκέφτηκαν να τού θέσουν «ρήτρες αποκλεισμού» από την ηγεσία. «Πήγε στην Παλαιστίνη για εξαπάτηση». Άλλος, του κλίματος "Εποχής", κραυγάζει «Τσακίστε τον Ντούτσε!»

Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ βομβαρδίζονται με απαξιωτικά σχόλια «Δεν ντρεπόσαστε το βράδυ να κοιτάτε τον καθρέφτη;», «Λυπάμαι που ήμουν στο ίδιο κόμμα με αυτούς», «Η αληθινή Αριστερά είναι εδώ – οι άλλοι είναι του δίευρου». Η αλήθεια να λέγεται· υπάρχει κι εκεί ένας ολόκληρος κόσμος μετριοπαθής και σιωπηλός που τοποθετείται νηφάλια.

Το φαινόμενο της τεχνητής πόλωσης δεν είναι νέο κι άγνωστο. Από τα χρόνια της ΕΔΑ βρισκόταν απέναντι η «Συνεπής Αριστερά» των Μαοϊκών και η «Επαναστατική» των αριστεριστών. Αργότερα βρέθηκαν απέναντι στο μεταπoλιτευτικό ΚΚΕ το οποιο τότε αποτελούσε τον κύριο πόλο της Αριστεράς και τα τελευταία χρόνια κόντρα στον Τσίπρα.

Ο φραστικός προπηλακισμός αποτελεί μια μορφή ιδεολογικής τρομοκρατίας που κατα κανόνα ασκείται απ΄ αυτούς που βλέπουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και τα ποσοστά να μη βγαίνουν. Η εικόνα της ...ήρεμης δύναμης θρυμματίζεται, το καταραμένο ΤΙΚ-ΤΟΚ υιοθετείται καθυστερημένα και υποτίμηση του "πρώην συντρόφου" εμφανίζεται σαν ύστατο καταφύγιο.

Η 9η Ιουνίου θα αποτελέσει τη λυδία λίθο. Ακόμη και για όσους δεν αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στα εκλογικά ποσοστά εντός της Αριστεράς.

June is Pride Month

 June is Pride Month, a time to honour the LGBTIQ+ community, celebrate love in all its forms, and continue the fight for equality and acceptance.

Queer people have always been leading the fight for change to achieve justice for everyone. Our tireless struggle for recognition and equality has made remarkable progress through grassroots activism, resistance, and solidarity.

Together, we can demand change and build a world where everyone can live authentically, proudly, and without fear.

We have a voice. Raise it.

Drone Τέμπη μπάζωμα